Οκτώ ημέρες χωρίς τον Θα μου. Τον Ευάγγελο του Θα. Τον καλύτερο γελοιογράφο του αιώνα επί Γής. Τον άριστο των αρίστων. Αυτό είναι ο Παυλίδης. Ο άριστος των αρίστων. Ο Βαγγέλης της Πόρτας μας. Αυτό ήταν ο Βαγγέλης μας, ο Άρχοντας του Θα, ο πείσμων γέροντας, ο Δον Παυλίδης, ο Δον Κιχώτης του Κοντολέων που έζησε όπως ήθελε χωρίς να υπολογίσει στερεότυπα και καθωσπρεπισμούς.

Μου λείπει ο Θα μου. Μου λείπουν οι γκρίνιες του, οι απορίες του, οι παρατηρήσεις του, τα πληθωρικά γέλια του με το λαμπερό, παιδικό του βλέμμα.

Μου λείπει η ανιδιοτελής και γενναιόδωρη αγάπη του, το καθημερινό ενδιαφέρον του. Άνθρωποι σαν τον Θα άμα αγαπούν,  αγαπούν βαθιά και τρυφερά. Παρών στη χαρά και στην αναποδιά. Στο πρόβλημα και στη λύση του.

«Τριάντα χρόνια έχει να μπει στη θάλασσα και σήμερα μπήκε γιατί χάρηκε που είσαι εδώ.  Σ’αγαπάει πολύ ο Βαγγέλης”  μου είπε η Νόομι τον Σεπτέμβριο του 2014.

Στη ζωή μου πάντα πίστευα στα σημάδια που ανοίγουν το δρόμο για την αλήθεια και σπάνε τα στερεότυπα. Αυτά που σε φέρνουν τυχαία κοντά σε ανθρώπους που μπαίνουν στην ψυχή σου και τους αγαπάς .

Ο Βαγγέλης, αν και απέχων από τα θεία,  έσβησε την πιο λαμπρή ημέρα του χρόνου, στην Ανατολή της Ανάστασης, αποδεικνύοντας με την τελευταία πράξη της ζωής του ότι τα ζύγια και τα μέτρα τούτου του τυπικού κόσμου καμία σχέση δεν έχουν με τον υπερβατικό και τον ιερό. Ο Βαγγέλης, σ’όλη του τη ζωή όντας κοινωνικά ευαισθητοποιημένος έκανε διαρκή αγώνα για έναν κόσμο χαρούμενο, γελαστό, χιουμοριστικό, κριτικό, δίκαιο, καλοσυνάτο, ευαίσθητο, ανένταχτο και ακούραστο στο όνειρο. Η πένα του λεπίδι κοφτερό σε σκίτσα και σε λόγια μα πάντα με σεβασμό στις αξίες και στις παραδόσεις. Με πνεύμα τολμηρό και σπινθηροβόλο, γεμάτο αγάπη και πάθος. Πυλώνας για την ακριτική Ρόδο και μέντορας για ανθρώπους που ακολούθησαν τα δικά του βήματα γιατί υπήρξε μέγας δάσκαλος καλλιτεχνίας και ανθρωπιάς. Ασυντόνιστος στα πρέπει έφτιαξε το δικό του όνειρο στη Λαχανιά και στο χωριό του ΘΑ έλκοντας την αγάπη των ανθρώπων που τον ακολουθούσαν απ’όλο τον κόσμο. Με τη σύντροφο της ζωής του, τη Νόομι, που τον φρόντισε, τον θαύμαζε, τον λάτρευε. Και συχνά και τον Σάββα για να πειράζουν ο ένας τον άλλο.

Ο επόμενος Παυλίδης δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Είναι η περίπτωση του αναντικατάστατου. Όσο θα περνά ο καιρός, τόσο θα πολλαπλασιάζεται η απουσία του. Τέτοια μυαλά ευφυή, ασυμβίβαστα, συγκρουσιακά αλλά με σεβασμό, ιδιόρρυθμα με ανεξάντλητο πάθος και άδολη αγάπη, με βαθύ συναίσθημα κάνουν μεγαλύτερο θόρυβο όταν φεύγουν απ’τα γήινα. Γιατί είναι αναντικατάστατοι.

Είναι απαραίτητο τα σκίτσα του Βαγγέλη να αποτελέσουν κόσμημα στα Σχολεία, στα Πανεπιστήμια και στις Δημόσιες Υπηρεσίες. Γιατί το λαμπρό του πνεύμα πρέπει να διαιωνιστεί από τον τόπο που ο ίδιος τίμησε. Τουλάχιστον από αυτόν. Ο Βαγγέλης Παυλίδης είναι συμβολισμός για τη  Ρόδο, όπως τα Ελάφια της. Είναι το Σύγχρονο Σύμβολο Καλλιτεχνίας του νησιού.

Ο τόπος που τον έκρυψε στην αγκαλιά του, πρέπει πάντα να φωτίζεται από την υπενθύμιση ότι ο καλύτερος σκιτσογράφος του αιώνα στον πλανήτη, ο βραβευμένος Βαγγέλης Παυλίδης, ο Ευάγγελος του Θα, ο πεισματάρης Γέρων της Λαχανιάς, ο Δον Παυλίδης μας άρχισε και τελείωσε τη ζωή του στην ακριτική Ρόδο.  Φώτισε με το λαμπρό του πνεύμα, την ευφυΐα, το πάθος, την ευαισθησία, την κοφτερή-χιουμοριστική  του ματιά όλο τον Κόσμο και ο φάρος της ύπαρξής του θα φωτίζει πάντα από το νησί που ο ίδιος δεν θυσίασε για περισσότερα χρήματα και μεγαλύτερη δόξα.

Η ορθάνοιχτη Πόρτα μας έφερε τους περισσότερους από εμάς πολύ κοντά με τον Βαγγέλη. Ήταν από τους πρώτους συνεργάτες, μα κυρίως έγινε ένας καρδιακός φίλος. Αντί να συνηθίζεται η απουσία του πολλαπλασιάζεται, διογκώνεται. Γιατί κανείς άλλος δεν είναι όμοιός του. Στην πληθωρικότητα, στην παραξενιά, στην παιδικότητα, στο εγκαρδιότητα, στην επιμονή, στο γέλιο, στη φιλία.

Βαγγέλης Παυλίδης. Παιδί ετών 75. 10 Μαρτίου 1943- 8 Απριλίου 2018. Την ημέρα που η Πόρτα μας θα γιόρταζε τα 5^α γενέθλιά της, έχασε ένα κομμάτι της. Ένα βασικό πρόσωπο έφυγε για πάντα από κοντά μας και δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Η Πόρτα μας είναι ελλιπής και δεν φοβόμαστε να το παραδεχτούμε. Η ενότητα «Από το μπλογκ του Βαγγέλη» [σύνδεσμος  εδώ] θα είναι σταθερά στη θέση της Πόρτας που αγάπησε,  θα είναι κοντά μας καθημερινά και θα ξαναθυμόμαστε τα σκίτσα του και τα κείμενά του από το αρχείο μας. Γιατί μόνο αυτόν τον τρόπο έχουμε για να τον κρατήσουμε κοντά μας ζωντανό.

Καλή περπατησιά, αγαπημένε μου, εκεί που ξέρεις πια την Μεγάλη Αλήθεια. Στείλε μόνο κανένα σκίτσο προς τα δω, στα όνειρα φερμένο. Μεγάλη η ορφάνια σου και δεν αντέχεται.

Το σκίτσο που ακολουθεί είναι του Κωνσταντίνου Ρουγκέρη. Η Σοφία, η κοιμωμένη γλαυξ του Βαγγέλη Παυλίδη και το καπέλο του.

Τζίνα Δαβιλά

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr