Ποιος ήταν ο Αννίκερις: 

* Ο Αννίκερις ήταν φιλόσοφος ο οποίος πίστευε ότι η ηδονή εξαρτάται και από τις σχέσεις του ατόμου με το περιβάλλον του. Η πραγματική χαρά και η απόλαυση επιτυγχάνονται μέσα στην κοινωνία με τους φίλους, τους οικείους και τους συγγενείς. Φίλους τους οποίους θα πρέπει να επιλέγουμε όχι μόνο με βάση τις δικές μας ανάγκες αλλά εξαιτίας της αγαθότητας και της φυσικής στοργής. Η χαρούμενη διάθεση της διδασκαλίας του αναπτύσσεται σε αντίθεση με την πεσιμιστική διάθεση άλλων φιλοσόφων. Τέλος δεν πίστευε ότι ο «λόγος», η λογική δηλαδή από μόνη της μπορεί να μας εξασφαλίσει από το λάθος

— Όταν καταλαγιάζει η θάλασσα απ’ την αντάρα των 8 και πλέον μποφόρ ο άνεμος φωλιάζει ανάμεσα στους απόκρημνους βράχους και τους λοφοσχηματισμούς  της νησιώτικης στεριάς. Θυμώνει και δαιμονίζεται με τη γαλήνη του πελάγους. Την αντιμάχεται. Παίρνει τη μορφή ακανόνιστης ριπής και επιτίθεται θορυβωδώς με συριγμούς και αχούς στις παραλίες. Μαστιγώνει τις ροζ πλάτες των άμαθων τουριστών και όπου φύγει φύγει. Τα τηλέφωνα της απογοήτευσης γράφουν μανιωδώς μονάδες. Λυσσομανάει η θάλασσα δεν πλησιάζεται. Δεν κάναμε μπάνιο λένε.

— Ο Αννίκερις από δεκαετιών έχει βρει τους θρόνους του για τις δυσμένειες του ανεμόοντος Αυγούστου. Ο θρόνος της ριπής είναι το 11ο αρμυρίκι στη περιφρονημένη αλλά μαγική πετρώδη ακτή Λιόπεσι. Εκεί το αρμυρίκι, άρχων της συστάδας που ορίζει την ακτογραμμή, έχει σμιλέψει ανυπέρβλητες άμυνες. Η ριπή σπάει. Κάτω απ τη σκιά φτάνει στο κορμί σαν χάδι, ο ήχος της σαν παράξενη αρμονία. Το θαλασσινό νερό αρνείται να κυματίσει. Ρυτιδώνει αλλάζει χρώματα και φτιάχνει μια υπήνεμη ζώνη για να κολυμπάς χωρίς την έγνοια του κινδύνου. Με λίγη σύνεση να μη σε πάρει μέσα και δεν μπορείς να νικήσεις το αντιμάμαλο.
Πού; Πλάι στη κίτρινη πρόχειρη σκάλα.

— Ο πόνος των ημερών είναι μέγας. Δεν σου επιτρέπει να είσαι αμέριμνος, να χαρείς χωρίς πίσω σκέψεις. Δεν είναι ο θάνατος. Αυτός ακολουθεί εκ φύσεως το βηματισμό όλων μας. Είναι ο τρόπος και ο παραλογισμός του μαζικού θανατικού που συγκλονίζει. Ιδίως όταν η σκέψη πάει στο Δράμα των μικρών παιδιών. Νοιώθω οργή. Πώς μπορεί να ζει, να τρώει και να κοιμάται, πώς δεν αυτοκτονεί, το κτήνος που έβαλε φωτιά για να κάψει ξερόχορτα με 11 μποφόρ. Και ποια ποινή του αρμόζει. Τρελαίνομαι με τέτοιους τύπους, ποιος εγώ ο «σκληροτράχηλος» των ποινικών ακροατηρίων που έχουν δει τα μάτια μου κάθε είδους έγκλημα. Ένα εγκληματία όπως αυτόν δε θα μπορούσα να τον υπερασπιστώ. Όπως δίδαξε ο Κικέρων για να υπερασπιστείς μια υπόθεση πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ένα επιχείρημα στο οποίο να πιστεύεις. Με υπάνθρωπους δεν συγχωρείται το έλεος. Η κρατική ανικανότητα είναι εντελώς άλλη, διαφορετικής φύσεως υπόθεση. Κάκιστη αλλά δεν είναι το ίδιο.

— Ένα στενάχωρο κι από μένα αντίο, ανάμεσα στα πολλά, στη φίλη της πρώτης νεότητας Χρύσα Σπηλιώτη.