Ο κ. Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, τέως Υφυπουργός Εξωτερικών. 

Μέχρι τώρα λεγόταν, γενικά, ως ένα είδος μικροπολιτικής, ότι οι κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και Ντόναλντ Τραμπ έχουν μία χωρίς προηγούμενο, για προέδρους δύο χωρών, προσωπική σχέση. Μια σχέση που δεν σχετίζεται άμεσα με την άσκηση των καθηκόντων τους στα θέματα εξωτερικής πολιτικής των χωρών τους, αλλά σε προσωπικές τους υποθέσεις.

Ότι κάπως έτσι είχαν τα πράγματα φαινόταν και από το γεγονός ότι μια τηλεφωνική επικοινωνία του Ερντογάν με τον Τραμπ ήταν ικανή να αλλάξει άρδην την αμερικανική πολιτική, ακόμα και σε κάποιο κορυφαίο θέμα εξωτερικής πολιτικής.

Παράδειγμα, η ανατροπή της αμερικανικής πολιτικής στη Συρία -και η προδοσία των Κούρδων- όπου ο Τραμπ έδωσε το «πράσινο φως» στον Ερντογάν να εισβάλει στη χώρα αυτή.

Τώρα όμως έχουμε νέες πληροφορίες επιβεβαίωσης των προσωπικών σχέσεών τους από τον πρώην σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, τον Τζον Μπόλτον, ο οποίος σε βιβλίο του που θα κυκλοφορήσει σύντομα -κεφάλαια του οποίου εξασφάλισε ήδη η «ΝΥΤ»- αναφέρεται στις «χάρες» που έκανε ο Τραμπ στους Προέδρους της Τουρκίας και της Κίνας για προσωπικούς του λόγους.

Η ερώτηση είναι, για ποιο λόγο ο Τραμπ κάνει «χάρες» στον Ερντογάν;

Κατά τον Μπόλτον αυτό δεν έχει σχέση με θέματα εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, αλλά προσωπικά.

Και η ερώτηση για εμάς είναι αν οι «χάρες» μπορούν να επεκταθούν και στις ρευστές ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Ποια όμως είναι τα προσωπικά θέματα που τους δένουν;

Μια αποκάλυψη που αφορούσε τις σχέσεις του με την Τουρκία έδωσε ο ίδιος ο Τραμπ σε ομιλία του το 2015, όπου είχε δηλώσει: «Εχω εν μέρει ένα ασυμβίβαστο γιατί έχω ένα μεγάλο κτίριο στην Κωνσταντινούπολη… Οι Τούρκοι είναι ένας καταπληκτικός λαός. Εχουν έναν δυνατό ηγέτη».

Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει και δεύτερο θέμα.

Αυτό που γνωρίζουμε είναι μια πολύ πρόσφατη υπόθεση, που φαίνεται να αφορά τον ίδιο τον Ερντογάν ή και μέλη της οικογένειάς του, και στην οποία ο Τραμπ έκανε ό,τι μπορούσε να βοηθήσει.

Εν ολίγοις: Ο Τούρκος έμπορος χρυσού Ρεζά Ζαράμπ είχε συλληφθεί από τις αμερικανικές Αρχές στη Νέα Υόρκη με την κατηγορία ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιχείρηση της τουρκικής κρατικής τράπεζας Halkbank να διοχετεύσει στο Ιράν, παράνομα, 10 δισεκατομμύρια σε χρυσό και μετρητά.

Με σειρά τηλεφωνημάτων του ο Ερντογάν ζήτησε από τον Τραμπ την απελευθέρωση του εμπόρου χρυσού.

Ο πραγματικός ρόλος, σύμφωνα με πρώην αξιωματούχους της τουρκικής κυβέρνησης, ήταν ότι αν δεν τον απελευθέρωναν θα ενέπλεκε μέλη της οικογένειας Ερντογάν ή τον ίδιο τον Τούρκο Πρόεδρο στην υπόθεση αυτή.

Βέβαια, προεδρική ανάμειξη σε θέματα Δικαιοσύνης, και μάλιστα ξένων πολιτών, είναι εξαιρετικά ασυνήθιστη και πιθανόν παράνομη.

Εξ ου και ο θόρυβος.

Για εμάς το θέμα πιθανών προσωπικών σχέσεων των δύο Προέδρων προσλαμβάνει μια άλλη βαρύτητα λόγω των τουρκικών προκλήσεων.

Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: Σε περίπτωση μιας εμπλοκής -άσχετα προγραμματισμένης ή όχι- μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, με βάση τις σχέσεις του Τραμπ με τον Ερντογάν, μπορεί, κι αν ήθελε, ο Αμερικανός Πρόεδρος να παίξει τον ρόλο του αντικειμενικού πλανητάρχη, κάτι π.χ. που έκανε ο Κλίντον στα Ιμια;

’Η μήπως ο Ερντογάν κινείται όπως κινείται γιατί πιστεύει ότι ο Τραμπ δεν μπορεί -και να ήθελε- να κάνει κάτι τέτοιο γνωρίζοντας τις διαστάσεις, το πλάτος και το βάθος των σχέσεών τους;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. Δημοσιεύεται και στον έντυπο “Ε.Κ.”

The article expresses the views of the author

iPorta.gr