Το ξέρατε ότι αν θέλετε να γίνετε «αφεντικό του εαυτού σας» είστε «κρατικοδίαιτοι» και εμπόδιο για την ανάπτυξη ; 

Ότι αν ανοίξετε ένα γραφείο ή μια μικρή ατομική εταιρεία τότε πάσχετε από «οικονομική εσωστρέφεια» και οι υπηρεσίες ή τα προϊόντα σας είναι «διεθνώς μη εμπορεύσιμα»;

Αυτά και άλλα πολλά γράφονται, με αφορμή το φορολογικό, στην Καθημερινή της Κυριακής σήμερα 3/12 (σελ. 35) από τον σεβαστό σε μένα, είναι η αλήθεια, Αρίστο Δοξιάδη, εταίρο σε fund που διαχειρίζεται κεφάλαια για ιδιωτικές επενδύσεις.

Κεντρική ιδέα ; Το να είσαι μισθωτός είναι μια κάποια λύση. Δηλαδή, να αποδεχτείς τον χαμηλό μισθό και να πουλάς το μυαλό σου και τον χρόνο σου, πχ. μέχρι να πάρεις προαγωγή.

Είναι πολλοί αυτοί οι (μεγαλοαστοί συνήθως) αναλυτές που γράφουν εδώ και χρόνια στις «καλές» δήθεν εφημερίδες με άνεση και ύφος αλάνθαστων καθοδηγητών και υποδεικνύουν στους υπόλοιπους τι πρέπει να κάνουν στη ζωή τους.

Στην πραγματικότητα όμως εκπέμπουν ένα απίστευτο ταξικό μίσος για τους πολλούς ενώ παράλληλα νομίζουν ότι είναι και δίκαιοι στις απόψεις τους !

Επειδή όμως πέτυχαν στην ζωή (δηλαδή κατάφεραν και βολεύτηκαν στο σύστημα ή κληρονόμησαν πόστο στην αγορά και στην κοινωνία )νομίζουν ότι κατέχουν και την τεχνογνωσία για την ορθολογικότητα του συστήματος.

Και νομίζουν ότι μπορούν να την διδάσκουν κιόλας στους αδαείς και στους μη μυημένους.

Βαφτίζουν την θέση των πολλών ως «ανικανότητα» και «αστοχία επιλογών» στην ελεύθερη αγορά. Δηλαδή δεν πιστεύουν ότι υπάρχει ανισότητα στις ευκαιρίες που εμποδίζει μεταξύ άλλων την κοινωνική κινητικότητα.

Στο συστημικό και ”ορθόδοξο” μυαλό τους η μισθωτή εργασία είναι δήθεν η λοκομοτίβα της προόδου (την ίδια ώρα που διδάσκουν καινοτομία και πως να φτιάξεις μια  start up για να την αγοράσουν οι θεσμικοί επενδυτές…)

Ενώ το μικρομεσαίο επιχειρείν μοιάζει γραφικό και κατακριτέο: θα γίνουμε, λέει το άρθρο, ως  «γραφικοί φθηνοί γείτονες».

Η καλή ζωή, η πολυτέλεια, τα υψηλά εισοδήματα σαν τα δικά τους (τα οποία υποτίθεται ότι είναι λόγω των ικανοτήτων τους και μόνο) για αυτούς είναι μια συνθήκη που μπορεί να κατακτηθεί από όλους.

Στην ουσία καταργούν στο ασυνείδητο τους τις ανισότητες και τις διαφορές, ώστε να φαντάζονται μια κοινωνία μόνο πετυχημένων.

Να το πω και με τα δικά μου λόγια : ο δυνητικός πλουτισμός είναι ο μυστικιστικός μηχανισμός του νεοφιλελευθερισμού.

Αυτή η δυνητικότητα (ειδικά μετά την έλευση του ψηφιακού και εικονικού κυβερνοχώρου) είναι που κρύβει τις ταξικές διαφορές και τις ανισότητες του συστήματος.

Αυτή είναι που φτιάχνει έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο στα μάτια τέτοιων ”υπερ-ορθολογικών” μυαλών που μας προσφέρουν με την πένα τους καθοδήγηση ώστε να μυηθούν οι μάζες δήθεν στην επιτυχία…