Νίκος Βασιλειάδης

Μια ματιά στην τελευταία έρευνα για την κατανομή του πλούτου στην Ελλάδα. Τι συμπέρασμα δίνει; Απλά πως το 12,9% του πληθυσμού ζουν στη φτώχεια, και το 55,4% του πληθυσμού μπορεί να πέσει ανά πάσα στιγμή κάτω από το όριο της φτώχειας, μιας και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν μια απώλεια εισοδήματος 3 μηνών. Άρα το 68,3% του πληθυσμού (12,9% + 55,4%) είναι οιονεί φτωχοποιημένο, ζει δηλαδή κάτω, ή πάνω αλλά κοντά, στο όριο της φτώχειας.

Στις μέρες μας μπορεί να μας παρέχονται όλα τα υλικά/πληροφορίες που επιφέρουν τη συνείδηση του μεγέθους της αδικίας και της δυστυχίας όλων εκείνων που αποτελούν τους μη-προνομιούχους. Όμως ποιος ασχολείται με το γεγονός πως η συχνότητα και το εύρος της αδικίας παραμένουν αμείωτα. Κάθε άλλο. Τα ίδια τα υλικά της πληροφόρησης οδηγούν στη συνηθειοποίηση της παραπάνω συνείδησης και συνεπακόλουθα, στη συγκαταβατική αδράνεια τόσο στα στρατόπεδα των μεν όσο και στα στρατόπεδα των δε. Οι μεν – οι έχοντες- αμελούν να μεριμνήσουν, οι δε – οι φτωχοί – αδρανούν να «επαναστατήσουν». Παραμένουν σιωπηρά καταδικασμένοι να υπομένουν την πείνα, την φτώχεια και το θάνατο -δεδομένου ότι ο παραγωγικός πλούτος και το σύστημα διανομής του είναι στοιχεία ντετερμινισμένα μέσα στο ακλόνητο σύστημα- για να εξασφαλίσουν την οικονομική ευημερία (ζωτικότητα) των άλλων, των προνομιούχων. Και η ιστορία συνεχίζεται…

Το γεγονός κατεγράφη, εσχολιάσθη και μπήκε στο αρχείο μαζί με τα άλλα νούμερα. Και το σύστημα απλά συνεχίζει να συντηρεί τους μηχανισμούς που παράγουν την ανέχεια, την πείνα, την εξαθλίωση. Η ευημερία να γεννά τη φτώχεια, η πλουτοκρατία την εκμετάλλευση, η ιδιοκτησία την αιματοχυσία, ο πολιτισμός τον αναλφαβητισμό, οι ατομικοί παράδεισoι την συλλογική καταπάτηση δικαιωμάτων κ.ο.κ. Γιατί τίποτε δεν πρέπει να αλλάξει. Γιατί στο τέλος το σύστημα θα κατορθώσει να αλλοιώσει την εικόνα, να την κρύψει μέσα σ’ άλλα νούμερα κι άλλες έρευνες. Να την εξαφανίσει εκεί. Να την εξαφανίσει κάνοντας την αδιόρατη αρνούμενο να αντικρύσει κατάματα την εξαθλίωση, τον ξεπεσμό και την παρακμή. Γιατί το σύστημα τις σκιές που πέφτουν πάνω στο πρόσωπο της ευτυχίας του, τις αντιμετωπίζει με μίσος. Και τις καταδικάζει στην περιπλάνηση μιας αέναης δυστυχίας.

Πώς, λοιπόν, μπορείς να ελπίζεις σε αυτόν τον κόσμο; Πώς μπορείς να ονειρεύεσαι; Πώς μπορείς ακόμα να αφήνεσαι στα συναισθήματα σου; Σε έναν κόσμο που η ποιότητα ζωής σου μετριέται αποκλειστικά με το φάρδος του πορτοφολιού σου;

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr