Είναι κάποιες λέξεις από τις οποίες ο χρόνος πέρασε από πάνω τους και τις διέλυσε .

Πες τες τις και τετριμμένες εσείς, μέσα θα πέσετε . Ένα πάντως είναι σίγουρο : ξεπερνούν και το πιο προκλητικό . Για μένα πάντως, προσπαθώντας να τις παραλληλίσω, να τις κατατάξω κάπου, μοιάζουν σαν τα σκιάχτρα των περιβολιών όπου ούτε οι κίσσες  τα  φοβούνται πλέον . Μοιάζουν σαν τις κολλημένες τσίχλες στα υποδήματα των διερχομένων ή σαν τα αιματοβαμμένα χαρτομάντιλα μιας χρήσης ύστερα από φλέματα ενός φυματικού ή μιας ακατάσχετης ρινικής αιμορραγίας .

Για τον μ@λ@κ@ ομιλώ . Για τον πολύ μ@@@κα όμως δάσκαλο όπου μας έστησε σαν στρατιωτάκια σε παράταξη με τις χούφτες  ανοιχτές και τσάκισε πάνω τους εξηντάποντους χάρακες. Ο λόγος ; Επειδή αντί να παρακολουθήσουμε το απογευματινό κατηχητικό του επιλέξαμε τη βόλτα στα χωράφια συλλέγοντας κυκλάμινα από τη νοτισμένη γη του Φθινοπώρου.

Πάντως, ήταν θαυμάσιο εκείνο το απόγευμα με τα κατακίτρινα σπάρτα να κρατούν επάνω στη φυλλωσιά τους τις χοντρές στάλες της βροχής όπου είχε προηγηθεί και το θυμάρι να μας πνίγει με τις ευωδιές του. Την επομένη έμαθα τελικά τι σημαίνει μ@@@@@ς . Ήδη παιδί Δευτέρας Δημοτικού .

Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή τη λέξη την έχω σε μεγάλη υπόληψη ακόμη . Ίσως να ‘ ναι η ανάμειξη των παιδικών δακρύων με τις δασκαλίστικες φωνές και τις μυρωδιές του νοτισμένου χώματος του Σεπτέμβρη .

Ίσως και να την κρατώ  για τα πιο ωραία κείμενα μου .

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr