Νίκος Βασιλειάδης

Μεγάλωσα σε μια εποχή που οι περιπέτειες των στρατιωτών στο μέτωπο της Αλβανίας ηρωποιήθηκαν στο έπακρο, χάρη στην μαζική καλλιέργεια ενός πατριωτισμού που αγνόησε ή παρέβλεψε την πραγματική φρίκη που έζωσε την ανθρωπότητα με την ήττα της ανθρωπιάς και της ελευθερίας από τις δυνάμεις του φασισμού και του ναζισμού και προέβαλλε σαν μόνον σαν γιορτή τον πόλεμο. Για όσους όμως τον έζησαν πραγματικά σίγουρα κάτι τέτοιες εκδηλώσεις πρέπει να φαντάζουν σαν κακόγουστο αστείο.

Σε αντίθεση όμως με την φτιασιδωμένη μαγικότερη και ηθογραφικοποιημένη εκδοχή του πολέμου εγώ σκέφτομαι τις φωτοσκιάσεις ενός σκληρού απάνθρωπου και βρώμικου παρελθόντος όπου η ανθρώπινη ύπαρξη υποτάχθηκε υπό την ολοκληρωτική ισχύ των πιο άγριων ενστίκτων. Στην πορεία ενός λαού στο Μέτωπο, δεν υπάρχουν στρατηγοί, πολιτικοί, διεθνείς συνωμοσίες και συμφωνίες, λαμπρές μάχες, αλλά ξεκοιλιασμένα πτώματα, κραυγές πόνου, η βλακεία, η φιλοδοξία, η δίψα της εξουσίας και η εγκληματική τρέλα με τα παράσημα και τα χιλιάδες ζήτω. Υπάρχει η πείνα, το κρύο, η υγρασία της βροχής, οι ψείρες, ο πόνος και η εσώτερη αγωνία του ανθρώπου να γυρίσει πίσω στους αγαπημενους του ζωντανός.

Ο προνομιακός κόσμος του λυρικού μέσα από τις αφηγήσεις όσων τον έζησαν εκμηδενίζεται, η σχέση του με την φαντασία καταργείται και διανοίγεται σε αυτό που ίσως να μην μπορεί να μιλήσει πια για την Βία αηδιασμένος από την σκληρότητά της, αλλά σίγουρα την δείχνει με το δάκτυλο. Όχι ο πόλεμος ποτέ δεν ήταν μια γιορτή. Μάλλον ήταν ένα άσχημο παιχνίδι. Γιατί «το παιχνίδι είναι πάντα μια σύγκρουση». Και ποτέ άλλοτε ζωή και παιχνίδι – με την απόλυτα σοβαρή σημασία – δεν ήταν τόσο ασφυκτικά κοντά.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr