Νίκος Βασιλειάδης

Όταν ο Γιάννης Ρίτσος έπιασε την πένα του και ιστόρησε με τους μοναδικούς του στίχους μια μάνα που θρηνεί το σκοτωμένο γιο της, πάνω στο άψυχο κορμί του, κι ενώ γύρω της περνούσαν αδιάφοροι διαδηλωτές και όργανα της τάξης!

Ήταν Μάιος του 36 στη Θεσσαλονίκη. Ο πρώτος από τους δώδεκα διαδηλωτές που έπεσαν νεκροί από τα πυρά των χωροφυλάκων ήταν ο 25χρονος Τάσος Τούσης από το Ασβεστοχώρι. Η φωτογραφία του άψυχου κορμιού του που δημοσιεύθηκε στο «Ριζοσπάστη» την επόμενη ημέρα συγκλόνισε τον κόσμο. Το νεκρό παλληκάρι ξαπλωμένο σε μια ξύλινη πόρτα που είχε ξηλωθεί από κάποια οικοδομή. Η μητέρα του, Κατίνα Τούση, μια ακόμη Μάνα, ντυμένη στα μαύρα να μοιρολογάει το παιδί της ενώ γύρω της περνούν χωροφύλακες και διαδηλωτές…Πώς να ανασάνει μέσα στον πνιγηρό αέρα;Σε τούτη την γη της προδοσίας…

“Γιέ μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου, πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου,

πως κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω
και δε σαλεύεις, δε γρικάς τα που πικρά σου λέω;
Γιόκα μου, εσύ που γιάτρευες κάθε παράπονό μου,
Που μάντευες τι πέρναγα κάτου απ’ το τσίνορό μου,
τώρα δε με παρηγοράς και δε μου βγάζεις άχνα
και δε μαντεύεις τις πληγές που τρώνε μου τα σπλάχνα;”

Ο Επιτάφιος θρήνος, ο αβάσταχτος πόνος. Πάντα ο ίδιος. Κάπου εδώ ο χρόνος σταματά.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr