Τζίνα Δαβιλά

Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

και  Pane di capo στη Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου στο ύψος του ΙΚΑ & Λεωφόρος Κρεμαστής

Τα Μουσεία της Ελλάδας είναι γεμάτα θησαυρούς.
Ο Γέρος του Μοριά,  ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 1843 μετά από μια υπέροχη τιμητική βραδιά που είχε οργανώσει για εκείνον η Βασίλισσα Αμαλία, η σύζυγος του Βασιλιά Όθωνα. Ο Βασιλιάς, όταν ενηλικιώθηκε και αφήνοντας πίσω του την Επιτροπεία που έλεγχε και αποφάσιζε κατ’ουσίαν για τον ίδιο, το πρώτο που μερίμνησε να κάνει ήταν να δώσει χάρη στον φυλακισμένο στο Παλαμήδι Κολοκοτρώνη τον οποίο είχαν καταδικάσει οι παρωδοί-δικαστές του σε θάνατο το 1835 μαζί με τον Πλαπούτα.

Ο Κολοκοτρώνης επιστρέφοντας στο σπίτι του μετά την αποφυλάκισή του, αποσύρθηκε ήρεμος πια και με ελεύθερη την Πατρίδα για να ζήσει τα χρόνια που του είχαν απομείνει.  Την τελευταία βραδιά της ζωής του , στις 3 Φεβρουαρίου 1843, μετά την τιμητική δεξίωση της βασίλισσας Αμαλίας προς τον ίδιο που ήταν και υπασπιστής πια του Όθωνα, είχε φάει αρκετά, είχε πιεί αρκετά, γελούσε και χόρευε και όταν του είπαν «εϊ κάνε λίγο κράτει…» ο Γέρος του Μοριά απάντησε: «Άσε με… μπορεί να’ναι και το στερνό μου».

Στις 6 το πρωί της 4^ης Φεβρουαρίου 1843 τον βρήκαν πεθαμένο μετά από αποπληξία (εγκεφαλικό επεισόδιο δηλαδή), μα ευτυχισμένο που είδε την Πατρίδα του ελεύθερη. Ωστόσο, η μορφή του που αποτυπώθηκε σε εκμαγείο  δείχνει τα βάσανά του, την αγωνία του, τις κακουχίες που πέρασε, μα και την σοβαρότητα της προσωπικότητάς του.

Το καταφύγιο κάθε δυνατού μα και ευαίσθητου ανθρώπου είναι η προσευχή. Η δύναμη του δυνατού και του αδύναμου που με ταπεινότητα και σεβασμό κλίνει το γόνυ στο υπέρτατο πνεύμα. Διότι ο κόσμος που θέλουμε να υπάρχει, υπάρχει όταν το πιστέψουμε πολύ. Και ο Θεός υπάρχει για όσους Τον θέλουν να υπάρχει. Και η προσευχή έχει δυναμική και αποτέλεσμα για όσους θέλουν να προσεύχονται. Για όσους γνωρίζουν ότι όπου και αν βασιλεύει το κακό, το καλό πάντα θα νικά.

Ο πίνακας που συνοδεύει το editorial είναι έργο του εικαστικού Απόστολου Γεραλή και βρίσκεται στο Πολεμικό Μουσείο. Είναι μια από τα πιο αγαπημένες μου, αν όχι η λατρεμένη, αποτυπώση της μορφής του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Κρατώ από γενιά Κολοκοτρωνέϊκη και εμείς οι Αρκάδες γνωρίζουμε πώς να κάνουμε επαναστάσεις και μέσα από τα μπουντρούμια. Έχουμε συναίσθηση της Πατρίδας, της σύμπνοιας, της Δικαιοσύνης, της Ευθύνης, του Οράματος. Γνωρίζουμε πως το κακό φαίνεται να νικά, μα πάντα νικιέται. Ποιος είναι ο ρόλος της προσευχής; Το ισχυρότερο όπλο, που κάνει και τους μικρούς μεγάλους, «υπερόπλο» τρομακτικό για τους μοχθηρούς. Τέτοιο που ακόμα και τα δαιμόνια το τρέμουν. Ο Γέρος του Μοριά πέρασε πολλές κακουχίες, αλλά έμεινε στην Ιστορία ως ο πιο ευφυής και σεβάσμιος Αρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Και έχουμε πολλές επαναστάσεις να κάνουμε. Γιατί το κακό πάντα στο τέλος νικιέται.

Καλό Απριλιάτη, καλή Άνοιξη, καλό Πάσχα.
Καλή Ανάσταση!

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr