ΝΕΟ είναι αυτό που θα αυτοκτονήσει χάριν του ΝΕΩΤΕΡΟΥ.

Περπατάω σε μια βρώμικη πόλη. Διασχίζω άδειους δρόμους. Μπαινοβγαίνω σε μαγαζιά που υποτίθεται πως δουλεύουν. Επισκέπτομαι υπηρεσίες που σχολάνε πριν ξεκινήσουν. Όπου κι αν βρεθώ οι ίδιοι άνθρωποι. Πρόσωπα ανέκφραστα. Με καρφιτσωμένα γυάλινα μάτια. Όσο κι αν προσπαθώ , δεν  καταφέρνω να δω πίσω απ αυτά. Υπνωτισμένος κι εγώ, κυκλοφορώ ανάμεσα σε ζόμπι. Ένα μοιρολατρικό σύννεφο έχει καθίσει πάνω απ την πόλη. Όλοι περιμένουμε κάτι που δεν θα’ρθεί ποτέ.

Πάνε κοντά δέκα  χρόνια που τα φτερά μας έλιωσαν από την λάμψη  της άφρονης καλοπέρασης και σωριαστήκαμε με κρότο στον πάγο της πραγματικότητας . Κι από τότε , πεσμένοι κατά γης, παραδομένοι στο σπιράλ της απελπισίας, ζητιανεύουμε ένα ευρώ από εξάγγελους προφήτες .

Έχουμε πτωχεύσει. Έχουμε κυρίως πτωχεύσει πολιτισμικά. Η χώρα του Ομήρου, γονάτισε στη χώρα του Αστερίξ. Η ελιά του Ελύτη ξεράθηκε στον κήπο ενός ΜάκΝτοναλτ. Χαμένες γενιές νεοελλήνων χωρίς όνειρα, φιλοδοξίες κι αριστείες. Κι αν την εποχή του λάιφστάιλ θέλαμε να μπούμε στο μάτι του γείτονα, σήμερα προσπαθούμε να σώσουμε το τομάρι μας. Καθείς να τη βγάλει όπως μπορεί. Αρκεί να μην είμαι εγώ ο άνεργος , ο παρίας , ο πρόσφυγας.

Κάνεις δεν μιλά γι αυτές. Άιντε να ξεμπερδεύουμε. Κανείς δεν μιλά γι αυτές. Ξινίζουμε τα μούτρα μας σαν μια κουταλιά πικρό σιρόπι που υποχρεωτικά πρέπει να καταποθεί. Τι θα ψηφίσει;? Ααα, κι εσύ; και συνεχίζουμε. Για τον καιρό που κρατάει ακόμα, τον παιχταρά  που πήρε ο ΠΑΟΚ, το άρθρο του Γεωργελέ που τα λέει έξω απ τα δόντια.

Συνομολογούμε μια εγκληματική αφασία. Εδώ και καμπόσους μήνες, μασάμε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, και απέχουμε από κάθε υποχρέωση. Δεν πληρώνουμε καμιά οφειλή .Δεν παράγουμε τίποτα. Τίγκα οι ταβέρνες , παραμονές του Μεγάλου κατακλυσμού. Άραγε πως φαντάζεται ο καθένας μας , το αύριο; το μεθαύριο;

Μοναδική μας ελπίδα ο Άνθρωπος. Ο πρώτος μεταξύ ίσων. Ο ταγός. Ο εντός μας κατοικών. Κοινώς να ξεστραβωθούμε και να βροντοφωνάξουμε ” όξω, πούστη απ΄την παράγκα “. Γιατί σήμερα ξαναζούμε στην παράγκα του καραγκιόζη. Αλλά κι αυτοί που μας προσφέρουν χρόνια τώρα, καθρεφτάκια και χάντρες, κωλόπαιδα είναι.

Απεκδύομαι την αφ’ υψηλού στάση. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν και χειρότεροι. Δεν θέλω να ανήκω πια στην τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική. Δεν αντέχω, όμως, τη φορμόλη που αποπνέει  η συντεχνία των πολιτικών μας. Δεν θα μασήσω αυτή τη φορά το νέο δόλωμα / σλόγκαν περί παλιού και νέου. Παλιό είναι ό,τι βλέπω τριγύρω μου. Νέο είναι αυτό που θα αυτοκτονήσει χάριν του νεώτερου. Και τέτοιο δεν φαίνεται νά’ χουμε ακόμα.

Το νησί βουλιάζει. Στο ρυθμό ενός βαλκανικού βαλς του Μπρέγκοβιτς.  Αν θέλεις να σωθείς, κάνε βάρκα το κορμί και κουπιά τα χέρια. Σωτήρες τέλος.

ΟΓιώργος Πίτσοςείναι Πολιτικός Μηχανικός.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the view of the author

iPorta.gr