Ο Μάνος Στεφανίδης είναι ιστορικός Τέχνης, συγγραφέας και Καθηγητής στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών, στη Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ.

Διαβάστε τα άρθρα του Μάνου Στεφανίδη ΕΔΩ

Μόλις κυκλοφόρησε. Ευχαριστώ από καρδιάς τους εκδότες μου Φρόσω και Λεωνίδα Μιχάλη καθώς και τη συνεργάτιδα τους Φιλία Σωτηροπούλου. Την αγαπημένη μου Χρύσα Κακατσάκη που είχε την εμπνευσμένη επιμέλεια. Και βέβαια τον Πάρι Τσεβά που έγραψε τον πρόλογο. Τον Δημήτρη Στάμου και τη σύζυγό του για τους λόγους που ξέρουν.Το βιβλίο αφιερώνεται στη μνήμη των Ασαντούρ Μπαχαριάν, Δημήτρη Παπαστάμου και Βασίλη Φωτόπουλου που με πρωτομύησαν στο έργο του μεγάλου αγνώστου της νεοελληνικής ζωγραφικής.

ΥΓ. Τη χαρά μου μετριάζει η βαθιά λύπη της απώλειας του Λευτέρη Μιαούλη που φωτογράφισε τα περισσότερα έργα του βιβλίου. Τι κρίμα που δεν το χαίρεται τώρα μαζί μου.

Μόλις κυκλοφόρησε!

«#Το_δράμα_του_σώματος» επιχειρεί να προσεγγίσει τον καλλιτέχνη και άνθρωπο Διαμαντή Διαμαντόπουλο, ο οποίος παραμένει ο μεγάλος άγνωστος της νεοελληνικής ζωγραφικής. Ένας ακατάταχτος, αταξινόμητος κατ’ ουσίαν δημιουργός που δεν αρκέστηκε μόνο να εισαγάγει φόρμα στα καθ’ ημάς και να την επενδύσει σε εντόπια υλικά, αλλά παράλληλα να επινοήσει ένα ύφος απόλυτα προσωπικό.

Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση νεοέλληνα καλλιτέχνη που υπηρετεί μια τέχνη με συνείδηση του κοινωνικού της ρόλου. Θεωρείται πιο «Ευρωπαίος» στο έργο του από τους Έλληνες ζωγράφους της εποχής του, αν και πολλοί τον κατατάσσουν στην ελληνοκεντρική γενιά του ’30. Οι πίνακές του διακρίνονται για την αποποίηση κάθε κλασικής έκφρασης και την παρουσίαση της ανθρώπινης μορφής με μια ξεχωριστή ποιητικότητα και μουσικότητα.

Το ζωγραφικό του έργο ως σύνολο καλλιτεχνικής θεωρίας και πράξης μπορεί να δώσει απαντήσεις σε σημαντικά ερωτήματα που θέτει η γενιά του ’30 στον χώρο των εικαστικών τεχνών. Παρ’ ότι για μεγάλο διάστημα παρέμεινε αυτοέγκλειστος και έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του στη σκιά των εμβληματικών προσωπικοτήτων και των μεγάλων γεγονότων της μεταπολεμικής Ελλάδας, σήμερα το έργο του, κρινόμενο νηφάλια αποκτά ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ως εκφραστής μιας «μεταφυσικής χωρίς μεταφυσική», μιας ύλης που διεκδικεί πνευματικό χάρισμα και ενός σώματος που ονειρεύεται την αθανασία του, ο Διαμαντόπουλος παραμένει ο μεγάλος ζωγράφος ενός συγκεκριμένου κλίματος και ενός εξειδικευμένου κώδικα ο οποίος ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει.