Τζίνα Δαβιλά

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

Το editorial του Νοεμβρίου για το 2019 σκόπευα να το αφιερώσω στην ψήφο των Απόδημων Ελλήνων. Στους  Έλληνες της ξενιτιάς που για διαφορετικούς λόγους απέκτησαν δεύτερη πατρίδα τιμώντας νοσταλγικά την πρώτη. Και βρίσκομαι μπροστά στη δημόσια κόντρα Καραμουρατίδη-Μάνου-Ακρίτα με αφορμή προσωπικές καταθέσεις ψυχής και απόψεις από καλλιτέχνες που έχω τιμήσει ποικιλοτρόπως. Ποιος φταίει; Η τραγική δυναμική και επιδραστικότητα του facebook; Η ανάγκη να μοιραστούμε προσωπικές στιγμές; Ο θυμός που από υποδόριος γίνεται εμφανής και  αιχμηρός ώστε δημιουργεί “στρατόπεδα” οπαδών απόψεων; Και θυμό, πολύ θυμό που κάπου -κάπου μετατρέπεται σε μίσος.

Ξαναθυμάμαι τους Απόδημους. Ξαναθυμάμαι την οικογένεια της μητέρας μου. Είχε δύο μεγαλύτερους αδελφούς. Τον Γιάννη και τον Πάνο. Τον θείο Πάνο δεν τον γνώρισα ποτέ. Έφυγε το 1967 για την Αμερική με τη Θεία Λαμπία και τα τρία τους παιδιά, τη Νίκη, τη Νούλα και τον Γιάννη, ενώ ο θείος μου ήταν απολύτως ευκατάστατος στο Κάψια Τριπόλεως. ‘Επασχε από νεφρική ανεπάρκεια. Δεν λειτουργούσε κανένα νεφρό. Η Αμερική ήταν μια κάποια λύση για το πρόβλημα της υγείας του. Τελικά έζησε 22 χρόνια χωρίς νεφρά. Πέθανε αφού μετά από εικοσιδύο χρόνια έκανε μεταμόσχευση. Τι ειρωνεία! Τρεις φορές την ημέρα έκανε αιμοκάθαρση το σπίτι του, που είχε μετατρέψει σε νοσοκομείο έχοντας κάποια ειδική συσκευή. Δύσκολη καθημερινότητα, αλλά υποψιάζομαι ότι ήξερε να εκτιμά τόσο τον τόπο που στην πραγματικότητα του έδωσε άλλα εικοσιδύο χρόνια ζωής, όσο και τον τόπο που τον γέννησε. Η θεία Λαμπία και τα εξαδέλφια μου έρχονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα με την αγάπη και το πάθος του Έλληνα του Εξωτερικού. Έχουν παιδιά, έχουν και εγγόνια, η θεία έχει δισέγγονα,  και κάθε χρόνο επισκέπτονται συγγενείς, δηλώνουν παρόντες στις γιορτές του χωριού, είναι ευγνώμονες που μπορούν να βλέπουν την Πατρίδα τους και κάνουν ό,τι μπορούν για να υπάρχει μια υπερήφανη Ελλάδα στις ΗΠΑ. Βοηθούν, συντηρούν το σπίτι τους στο χωριό, κάνουν δώρα στους συγγενείς. Έχουν δουλέψει πολύ και σκληρά, έχουν στη φαρέτρα τους καλές σπουδές και χαίρονται που είναι Έλληνες. Η ξενιτειά είτε για οικονομικούς, είτε για επαγγελματικούς, είτε για λόγους υγείας σε κάνει να σκέπτεσαι διαφορετικά, πιο βαθιά, περισσότερο ελληνικά. Υγιώς ελληνικά. Ξέρουν, όμως, ότι η επιστροφή την Ελλάδα είναι απίθανη γιατί η νοοτροπία είναι τραυματισμένη, σοβαρά λαβωμένη από μικρότητες, ανοησίες, θολότητες, καταστροφικούς εγωισμούς, ανούσιες κόντρες.

Ετούτος ο τόπος ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να πάει μπροστά. Έχει ταυτιστεί με τις έριδες και χάνει χρόνο και ενέργεια σε αυτές. Αν ρωτήσουμε τους Απόδημους ποια γνώμη έχουν για αυτό που βλέπουν στην Ελλάδα – δημόσιες κόντρες, κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, μούντζες στους δρόμους, βωμολοχίες εν είδει οικειότητας ( ρε μ@@@@@), φτυσίματα έξω από ΙΧ και σε πεζοδρόμια, μια υφέρπουσα λαμογιά που γίνεται καθεστώς…- η απάντησή τους φοβάμαι πως θα μας απελπίσει. Ετούτος ο ευλογημένος τόπος όπως καταναλώνει υπερβολικά, καπνίζει υπερβολικά, θυμώνει υπερβολικά, τσακώνεται υπερβολικά, γελάει το ίδιο υπερβολικά, εμμένει υπερβολικά στην νοοτροπία του διχασμού για μικρούς ή σοβαρούς λόγους. Πολύς κόπος, χαμένη ενέργεια και χρόνος για το τίποτα.

Καλό Νοέμβριο, εκλεκτές και εκλεκτοί. Καλά Χριστούγεννα να έρθουν.

ΥΓ: Ακολουθούν οι αναρτήσεις -τοποθετήσεις των τριών σεβάσμιων προσώπων.  Όλη η ντροπή δική μου για την αναδημοσίευση. Με λύπησε. Δεν ασκώ κριτική για καλούς και κακούς. Μα δεν έχω άλλο τρόπο για να επισημάνω το αυτονόητο: μας αρέσει αυτό; Θα μπορέσουμε ποτέ να ενωθούμε;  Θα μπορέσουμε ποτέ να ασχοληθούμε με το ίδιο πάθος για κάτι υψηλό, ανώτερο από τους εαυτούς μας; Μια ωραία ιδέα, ας πούμε; …

6.11.2019

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr

Η ανάρτησή του Θέμη Καραμουρατίδη

«Η παρέλαση ήταν για μένα από τις πιο τραυματικές και συνάμα αποκαλυπτικές εμπειρίες της παιδικής και εφηβικής μου ζωής. Επειδή ήμουν ο πιο κοντός της τάξης ήμουν στην τελευταία σειρά την διαλυμένη ,την χλευαστική ,την με τα πιο πολλά στραγάλια.

Έχοντας υπάρξει όμως καλός μαθητής ενίοτε ήμουν και σημαιοφόρος ή παραστάτης. Βίωσα λοιπόν από νωρίς ένα μοντέλο κοινωνίας η οποία σε επιβραβεύει αν είσαι με τους άριστους , αν δεν είσαι όμως σε στοιχίζει με βάση το ύψος σου ένα χαρακτηριστικό με το οποίο γεννήθηκες (και μάλιστα αν είχες και παραπάνω κιλά σε έχωναν στις μέσα σειρές για να μη χαλάς την αρμονία και την εικόνα). Αυτό ήταν η παρέλαση για μένα ως παιδί. Μια πρώτη ένδειξη ότι η κοινωνία αν δεν είσαι αυτό που θέλει σε ξερνάει. Άμα θέλεις να τιμήσεις τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν και έχασαν τη ζωή τους για να είσαι Εσυ καλά τώρα Κάνε το με τη στάση ζωής σου .

Τίμησε τους με τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι στην ουρα στις δημόσιες υπηρεσίες . Τίμησε τους στον τρόπο που φέρεσαι στο περιβάλλον της Ελλάδας. Τίμησε τους στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τους κατατρεγμένους αυτής της ζωής . Στον τρόπο που σέβεσαι τον διπλανό σου . Τίμησε τους αγωνιζόμενος για σχολεία , αθλητικές εγκαταστάσεις , κέντρα πολιτισμού , παιδεία,αλληλεγγύη.Δείξε πραγματική ευγνωμοσύνη για αυτά που έχεις χάρη στους αγώνες των άλλων ,σεβόμενος την ίδια τη ζωή σου και τις ζωές των γύρω σου.Και αν θες να κρατήσεις τη μνήμη τους ζωντανή Καντο μέσα από τραγούδια,ποίηση , δίδαξε στο παιδί ιστορία(όχι παραμύθι) φτιάξε στεφάνια.

.Μην το προετοιμάζεις να γίνει ένα πιόνι μιας κοινωνίας που δεν θέλει να το αγαπήσει και να το αποδεχτεί επειδή γεννήθηκε , κοντό, με αναπηρία ή όπως αλλιώς του έλαχε» .

Το «σκληρό» σχόλιο της Αφροδίτης Μάνου

«1. “Ήμουνα, λέει, κοντό και χοντρό παιδί και με βάζανε τελευταίο στη γραμμή, γι’ αυτό πρέπει να σταματήσουν οι παρελάσεις.”

► Η απόλυτη ανοησία …

Να νομίζεις ότι το μπούλινγκ θα σταματήσει, αν σταματήσουν οι παρελάσεις … Ο ορισμός του δικαιωματισμού.

Να νοιάζεσαι περισσότερο για την “ατυχία” ενός παιδιού με ορμονική διαταραχή στην εφηβεία, αντί για το δικαίωμα ΕΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΛΑΟΥ, να γιορτάσει τις σπάνιες στιγμές της ενότητας του έθνους, απέναντι στον ξένο κατακτητή.

2. “Γι’ αυτό άμα θες να τιμήσεις τους ανθρώπους, που αγωνίστηκαν, καν’ το με τη στάση ζωής σου … Δίδαξε το παιδί σου ιστορία (όχι παραμύθι)”

►Σ’ αυτή την “Ιστορία-παραμύθι” που αναφέρεται ο νεαρός δικαιωματιστής, 3 γενιές παρουσιάστηκαν εθελοντές για να πολεμήσουν το ξένο, αλλότριο έθνος που ετοιμαζόταν να εισβάλει στην Πατρίδα μας.

250.000 άνθρωποι πέθαναν απ’ την πείνα στη διάρκεια της Κατοχής της Ελλάδας, από το άλλο αλλότριο έθνος.

Τα παιδιά που ήταν ανάμεσά τους, δεν είχαν την τύχη να γίνουν παχουλά και να τα κοροϊδεύουν στην παρέλαση. Πέθαναν αποστεωμένα, βυζαίνοντας το άδειο βυζί της μάνας που είχε πεθάνει λίγο πριν και η ίδια από το λιμό. Που πάει να πει, το ξαναλέω, από την πείνα. Η ασέβεια και η αλαζονεία. Απέναντι στην έννοια της Πατρίδας και του Έθνους. Που είναι το μόνο (αποδεδειγμένα) στην 4.000 χρόνων Ιστορία μας που μπορεί να μάς ενώσει και να μη σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.

Άρατα κούρατα-χέσ’ τα και κατούρα τα, ενός καλλιτέχνη της νέας γενιάς με 2.000 λάικ από κάτω (ΟΛΩΝ ΔΗΛΑΔΗ), ανθρώπων που αφού ΑΝΕΠΙΤΥΧΩΣ προσπάθησαν να ρίξουν στην αρένα τον Αρκά ως ομοφοβικό, προσπαθούν τώρα, να προσβάλουν και να καταρρακώσουν κάθε έννοια ήθους και αξιών που άντεξε (κάτι δεκαετίες τώρα) στα συστηματικά πογκρόμ μισελλήνων ακαδημαϊκών παραχαρακτών της Ιστορίας, που μίλησαν για “μη ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού” και για “συνωστισμό” στο λιμάνι της Σμύρνης, αντί για Μικρασιατική Καταστροφή…

Αυτά από καθηγητές-υπαλλήλους των Βρυξελλών, που τρώγοντας με δώδεκα μασέλες, προσπαθούν λυσσαλέα να μάς χωρίσουν από τον Αισχύλο και τη Σαπφώ, από τον Κολοκοτρώνη και τον
Παύλο Μελά, σαν κάτι ανθρωπάκια που τυχαία μιλούν αυτήν την Αρχαία Γλώσσα, τυχαία επέζησαν σ’ αυτό το σταυροδρόμι της Γης με τη Θάλασσα και που τυχαία και ανεξήγητα θα πολεμήσουν
ολομόναχα, χωρίς τους συμμάχους τους του “λαμπρού Διαφωτισμού” σε περίπτωση ξένης εισβολής στη γη αυτή και τη θάλασσα …

Για το Αιγαίο.

Για τη Θράκη.

Για την Κρήτη.

(Για την Ελλάδα, ρε γαμώ το …)»

Η απάντηση της Έλενας Ακρίτα στην Αφροδίτη Μάνου

«Ένα έξοχο κείμενο του συνθέτη Themis Karamouratidis αποφάσισε να χλευάσει η κυρία Αφροδίτη Μάνου. Και το έκανε με το ερεβώδες εθνικιστικό language που χρησιμοποιεί προσφάτως. Δεν είχε καν την ευπρέπεια να κατονομάσει τον κ. Καραμουρατίδη – όπως δεν είχε την στοιχειώδη τσίπα να αναδημοσιεύσει ολόκληρη την ανάρτηση του για να την κρίνουν οι αναγνώστες.

Καθυβρίζει ένα κείμενο το οποίο αποσπασματικά παρουσιάζει και εν συνεχεία παραδίδει στη χλεύη των φίλων της. Τόσο λίγη.»

Τέλος, η απάντηση του Θέμη Καραμουρατίδη στην Αφροδίτη Μάνου

Αγαπημένοι μου, πέρα από την ακόλουθη ανάρτηση,δεν πρόκειται να απαντήσω σε κανένα δημοσίευμα, και να κάνω καμία δήλωση,όσο άδικο και να βρίσκω ένα δημοσίευμα, ένα σχόλιο, έναν χαρακτηρισμό ενός καλλιτέχνη που έχω θαυμάσει κάποια στιγμή στη ζωή μου. Όχι από αλτρουισμό η ιδεατή αντίληψη συναδελφικής αλληλεγγύης. Από καθαρό αίσθημα αυτοσυντήρησης . Η Αφροδίτη Μανου αποτελεί ένα κομμάτι του νεανικού και εφηβικού μου μουσικού χάρτη. Και όποιος καλλιτέχνης έχει συμβάλει στη διαμόρφωση της προσωπικής μου καλλιτεχνικής συγκίνησης βάζοντας μικρό λιθαράκι η ολόκληρο τείχος σε αυτήν , έχει αποτελέσει κομμάτι των σχολικών μου αναμνήσεων ,με έχει βάλει σε τροχια έρευνας ή έχει σταθεί αφορμή για να καθήσω στο πιανο και να γράψω είναι για μένα πολύτιμος και του οφείλω .Είτε με χαρακτηρίσει (οπως και έχει συμβεί κατά καιρούς από συναδέλφους) ατάλαντο , υπερεκτιμημένο, υπογραφή καλλιτεχνικής καταδίκης, παλιά μοδίστρα είτε δικαιωματιστή, είναι ένα ζήτημα το οποίο ξεκινά και τελειώνει στον ίδιο. Δεν μπορούμε να είμαστε όλοι ομοϊδεάτες και δυστυχώς μετά τις τελευταίες μέρες δεν μπορούμε πλέον να στηρίζουμε την ύπαρξη μιας λογικής κοινής.Υπάρχει πολύ μπέρδεμα εκεί έξω και τοξικότητα ,δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε για τίποτα πια με ευκολία . Είμαστε όλοι έτοιμοι να φάμε τις σάρκες μας. Δεν θα λάβω μέρος σε κανέναν κανιβαλισμό .Σέβομαι και τιμώ την Αφροδίτη Μανου των νεανικών μου χρόνων (που ήταν στην ηλικία μου όταν έγραφε το «για ποια Ελλάδα ρε γαμωτο;» ) αλλά κυρίως σέβομαι και τιμώ αυτό το παιδάκι (που τόσο απαξιώθηκε αυτές τις μέρες) που (Παρακαλείσθε οι εχοντες αλλεργια στο μελό οπως σταματήσετε την ανάγνωση) στο δωμάτιο του στο πλατύ Ημαθίας έκανε όνειρα με τη μουσική και φανταζόταν έναν κόσμο καλύτερο.και αυτα τα όνειρα δεν μπορεί κανείς να μου τα στερήσει.Πάω να γράψω καινουρια τραγούδια τώρα σας φιλώ.