Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ήταν -στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ «Τα χρόνια της αθωότητας»- το αφιέρωμα 1923-1980 για τον Πανιώνιο, τον Απόλλωνα και τον Εθνικό` μια προσπάθεια που έστησε με γνώση και μεράκι ο σκηνοθέτης Ηλίας Γιαννακάκης, γνωστός για το πάθος του με τα ποδοσφαιρικά πράγματα και την διαρκή μελέτη του στο πέρασμα των χρόνων.

Οι παλαιοί φίλαθλοι -τηλεθεατές την Κυριακή το βράδυ στην  ΕΡΤ3- σίγουρα θα ένιωσαν συγκίνηση βλέποντας και ακούγοντας δηλώσεις ξεχασμένων ποδοσφαιριστών οι οποίοι πρωταγωνίστησαν και που έφυγαν από την ζωή με αξιοπρέπεια, δυνατές αναμνήσεις χωρίς να πλουτίσουν, ώστε να συνεχίσουν με άνεση την μετέπειτα ζωή τους.

Ο υπογράφων, θεωρεί ευτύχημα την ανάδειξη από τον Γιαννακάκη μέρους από το πλούσιο ιστορικό υλικό που υπάρχει στην ΕΡΤ και την ευκαιρία που έδωσε σε παλαιούς αγαπημένους των γηπέδων να μας θυμίσουν την λατρεία και την αφοσίωσή τους στο άθλημα, σε καιρούς που αυτό δεν μπορούσε να τους προσφέρει κάτι παραπάνω από τα «προς το ζειν».

‘Εβλεπα τον αείμνηστο -μέγα γκολτζή- του Απόλλωνα Γιώργο Καμάρα χαμογελαστό να λάμπει από χαρά μπροστά στην κάμερα και στον συνάδελφο που του έπαιρνε συνέντευξη, ή τον σπουδαίο μεσοκυνηγό του Πανιωνίου Στάθη Χάϊτα μαζί με τον Γιώργο Δέδε να μιλούν για την ηρωϊκή ομάδα του Πανιωνίου στα ματς με την Ατλέτικο Μαδρίτης και τους δύο τελικούς που κατέκτησαν το Κύπελλο Ελλάδας και αναρωτήθηκα πως  αυτή η ομάδα με το πλήθος των παικτών που ανέδειξε, κατάντησε να αγωνίζεται -όπως και ο Εθνικός- σήμερα σε ασήμαντα περιφερειακά πρωταθλήματα.

Να επανέλθω στις φιγούρες ηρώων που μας θύμισε με εικόνα και δηλώσεις τους ο Γιαννακάκης, ίσως άγνωστους στους νεαρούς  φίλους της μπάλας: Μεταξύ άλλων: οι ηρωϊκοί τερματοφύλακες Στάθης Μανταλόζης και Νίκος Πεντζαρόπουλος και οι Λάμπης Σεραφείδης, Θανάσης Σαραβάκος, Βασίλης Μαστρακούλης, Κώστας Φερλέμης (της γνωστής οικογένειας των παικτών του Εθνικού), Δημήτρης Σκόρδας, Σάββας Παπάζογλου, Μπάμπης Ιντζόγλου, Δημήτρης Χατζηϊωάννογλου, Δημήτρης Ελευθεριάδης, Νίκος Σιμιγδαλάς και (εδώ η έκπληξη) Νάσος Βαγενάς, ο ποιητής και πανεπιστημιακός, ο οποίος έπαιξε μόνο δύο χρόνια για να αφιερωθείς τις σπουδές του.

Κατά την γνώμη μου, η προσπάθεια θα ήταν πλήρης, αν στην ενότητα του πλέον αδικημένου των τριών, δηλαδή του Εθνικού, υπήρχαν δυο λέξεις από τους εν ζωή θρύλους Αλέκο Κοζομπόλη -αρχηγό της ομάδας την δεκαετία του 1950- και του κορυφαίου (θεωρείτο ισάξιος του Δομάζου) μπαλαντέρ που φόρεσε την φανέλα της ομάδας Ανδρέα Αντωνάτου. Οι δυο τους, κάνουν παρέα στην Σαλαμίνα, όταν ο καιρός είναι καλός και επιτρέπει έναν περίπατο και ένα τσάϊ σε παραλιακό καφενείο.