Ο Γιώργος Αρκουλής είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. 

‘Ενας μετά τον άλλο φεύγουν οι μεγάλοι μάστορες της μουσικής και του στίχου. Πριν έξι χρόνια μας αιφνιδίασε  ξαφνικά ο Μάνος Ελευθερίου, αυτός που γνώριζε «όσα η καταιγίδα». Ήταν το ζόρικο 2018. Ακολούθησε ένα χρόνο μετά το «αντίο» στον μελωδικά υπέροχο Γιάννη Σπανό, για να έλθει δύο χρόνια αργότερα (2021) η «σειρά» του μεγαλύτερου όλων Μίκη Θεοδωράκη. Κι’ ύστερα ό,τι σκεφτόμαστε πως είχε ξε-χάσει ο χάρος το δρεπάνι του, νάτος χθες ο μπαγάσας, «βγήκε παγανιά» για να κάνει στάση πάνω από το σπιτικό του Δήμου Μούτση και να τον στείλει στη χώρα των Μακάρων. Συνομήλικος του Ελευθερίου, (γεννημένοι το 1938) ο  Μούτσης έφυγε στα 85, πλήρης μεγάλων επιτυχιών σε λαϊκό, έντεχνο και πολιτικό τραγούδι. Μαζί του, πήρε ένα μεγάλο κομμάτι από τα πιο ωραία μουσικά συναισθήματα της νιότης μας, στοιχείο που απέμεινε μόνος πλέον -από την «παρτίδα» των θηρίων της τέχνης τους, να υπηρετεί και να υπερασπίζει με συνέπεια, τόλμη και αστείρευτο ταλέντο, ο Σταύρος Ξαρχάκος. 

Ο Μούτσης, με τις τεράστιες επιτυχίες του, έδωσε ευκαιρίες ώστε να αναδειχτούν  πλάϊ του οι πιο δυναμικές φωνές που πλούτισαν  το ελληνικό τραγούδι. Κόκοτας, Μητσιάς, Γαλάνη και άλλοι,  αλλά και οι μέγιστοι Γρηγόρης Μπιθικώτσης – Σωτηρία Μπέλλου, τους οποίους είχε χαρακτηρίσει ως τις σημαντικότερες φωνές από καταβολής ελληνικού τραγουδιού. Από σήμερα, αυτός ο ωραίος Πειραιώτης που  άφησε τεράστιο έργο στο κομμάτι του χειμαζόμενου ελληνικού Πολιτισμού (ενός Πολιτισμού που υποφέρει καιρό τώρα από την ασημαντότητα των σύγχρονων δήθεν δημιουργών), με την Σωτηρία και τον Γρηγόρη θα τα λένε τακτικά κι’ όταν βαριέται να ανταποκριθεί, η μόρτισσα Χαλκιδαία θα νευριάζει και θα του φωνάζει με την δωρική χροιά της φωνής της «Δεν λες κουβέντα (άρα) κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα»…