Το “καλοκαιρινό” διήγημα του καλού μας συνεργάτη Νίκου Βασιλειάδη “…μια μπουκίτσα λουκούμι περγαμόντο…” είναι στη διάθεσή των εκλεκτών αναγνωστών του iporta.gr.
Μετά “Το Δακτυλίδι της Θεάς” που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες και μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ , αυτή τη φορά ο Νίκος Βασιλειάδης μας “φιλοξενεί” , μας ξεναγεί στο νησί του, τη Σύρο, το νησί που μας ξαφνιάζει τρυφερά, δυναμικά, στοργικά και μελένια. Ο τίτλος του γαργαλίζει τις παιδικές μας μυρωδιές, τις τρυφερές μας αναμνήσεις, τα χρόνια που πιστεύαμε ότι όλα λύνονταν με μια μπουκίτσα λουκούμι πεγαμόντο ή φιστίκι ή μαστίχα ή ένα παγωτό χωνάκι. Τον ευχαριστώ από καρδιάς για την τιμή που κάνει στην Πόρτα μας, για τη χαρά που μου δίνει να τον διαβάζω, για την εμπιστοσύνη που έχουμε-πιστεύω- αναπτύξει μεταξύ μας. Νίκο μου, καλοδιάβαστο και με το καλό να το τυπώσουμε για να ολοκληρώσουμε εκείνες τις τρυφερές παιδικές μας εικόνες που έχουν και μπόλικη μυρωδιά χαρτιού.
Με αγάπη και εκτίμηση,
Τζίνα Δαβιλά
Ακολουθεί ο πρόλογος του Νίκου Βασιλειάδη:
Οι καλοκαιρινές αναμνήσεις φτάνουν στο τέλος τους. Αρχίζουν να παίρνουν το σχήμα ενός κανονικού βιβλίου.
Το όνομα αυτού
…μια μπουκίτσα λουκούμι περγαμόντο
Στην μνήμη της γιαγιάς μου, Ιωάννας.
Αυτή η γραφή είναι μια απόπειρα να αποτυπωθούν σαν φωτογραφίες τα παιδικά, εφηβικά και πρώιμα νεανικά καλοκαίρια μου τη Σύρα μέχρι που τελείωσα το Γυμνάσιο και για περισσότερα από δέκα χρόνια μετά την απαρνήθηκα. Με είχαν ξελογιάσει άλλοι τόποι. Γιατί έρχεται πάντα η στιγμή που γυρνάς στον τόπο σου, στο παιδικό σου όνειρο, ψάχνοντας τις μνήμες ανακατωμένες με εικόνες και αρώματα να σου θυμίζουν την περασμένη σου ευτυχία. Ο κόσμος των αισθητικών πραγμάτων, η αναγκαία περιπέτεια της ζωής, όμως, εκεί που γεννήθηκαν τα ωραία και καλά. Τα χρόνια της ανεμελιάς με ψήγματα ευτυχίας στα σπίτια της εξοχής.
Η Σύρος η πατρίδα μου, ο τόπος που η ψυχή συντάσσεται με το τοπίο. Εκεί που θα ήθελες να έχεις γεννηθεί και εκεί να πεθάνεις. Αλλά όταν τελικά σε βρει εκεί το ηλιοβασίλεμα να σκεφτείς πως δεν σου επιτρέπεται να πεθάνεις και να χάσεις αυτή την αγκαλιά…
Γυρεύω τὸν παλιό μου κῆπο·
τὰ δέντρα μοῦ ἔρχουνται ὡς τὴ μέση
κι οἱ λόφοι μοιάζουν μὲ πεζούλια
κι ὅμως σὰν ἤμουνα παιδὶ
ἔπαιζα πάνω στὸ χορτάρι
κάτω ἀπὸ τοὺς μεγάλους ἴσκιους
κι ἔτρεχα πάνω σὲ πλαγιὲς
ὥρα πολλὴ λαχανιασμένος.
(Γ. Σεφέρης, Ο γυρισμός του ξενιτεμένου).
Νίκος Βασιλειάδης
Από τις 18 Ιουλίου 2019 το διήγημα θα δημοσιεύεται καθημερινά στο iPorta.gr, το καθημερινό περιοδικό σας. Γιατί..
“Είναι στην Πόρτα, είναι καλό”.
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
