Χωρίς κόπο δεν μπορεί να υπάρχει απόλαυση … Ούτε ευχαρίστηση χωρίς κόστος. Κάθε γιορτή οφείλει να επιστέφει μια περίοδο προσπάθειας. Να έπεται ενός μόχθου. Επειδή μόνο ο καταβληθείς κόπος νομιμοποιεί την διασκέδαση. Και ο πνευματικός κάματος την ” ψυχαγωγία “.

Εμείς θεωρήσαμε τη γιορτή αναφαίρετο μας δικαίωμα και την εργασία, την όποια προσπάθεια απαιτεί μόχθο, την αντιμετωπίσαμε σαν τιμωρία. Η σχόλη, οι διαρκείς διακοπές, η ήσσων προσπάθεια κατέστησαν αυτοσκοπός.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια σχεδόν θεσμική εμμονή στην διασκέδαση, στην αναβολή με κάθε τρόπο της όποιας ευθύνης, στην ανάσχεση κάθε προσπάθειας που απαιτεί ιδρώτα …στην απόλαυση με κάθε μέσο. Η φιλοπονία χλευάστηκε, η αργομισθία ταυτίστηκε με την δημοσιοϋπαλληλική εθιμοτυπία και η λούφα μετά παραλλαγής αναγορεύτηκε σε ύψιστη κοινωνική αρετή. Έπειτα όλα άρχισαν να βουλιάζουν γλυκά. Έπειτα ο εφιάλτης είχε την όψη ενός εορτοδανείου. Και τώρα που δεν παράγουμε ούτε κορδόνια και που ο αλλοτριωμένος αγροτικός πληθυσμός οργώνει, κάθε τέτοια εποχή, την άσφαλτο, τώρα ήρθε ο καιρός να δρέψουμε τα επίχειρα εκείνου του ολέθριου ξεφαντώματος που διέλυσε μιαν ολόκληρη πατρίδα.

ΥΓ. Άσχετο : Με τρελαίνει το κοινό των μουσείων. Ο τρόπος που καθημερινοί άνθρωποι βλέπουν τα εξ ορισμού μυθοποιημένα έργα τέχνης. Με θέλγει ο βουβός διάλογος ανάμεσα στο άψυχο που γνωρίζει και στο έμψυχο που αγνοεί. Συχνά με τρομάζει ο τρόπος που κοιτούν τα εκθέματα τους επισκέπτες τους.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr