Γιώργος Αρκουλής

Αν εξαιρέσω κάποιες συχνές βάρδιες ελεγκτών στον σταθμό Μετρό του Συντάγματος, φοβάμαι πως η διαδικασία περιφρούρησης των συμφερόντων της επιχείρησης ΣΤΑ.ΣΥ (Σταθερές συγκοινωνίες) είναι για γέλια (και τελικά για κλάματα). Πόσες φορές ως νομιμόφρονες επιβάτες νοιώθετε την ανάσα του τζαμπατζή στον σβέρκο σας, άλλοτε κατά την είσοδο, άλλοτε κατά την έξοδο από το ηλεκτρονικό άνοιγμα της αυτόματης πλαστικής πόρτας των σταθμών; Θα έλεγα είναι φορές που απορώ με το θράσος ορισμένων να περάσουν λάθρα μετά από κάποιον που έχει τσεκάρει εισιτήριο, αλλά και με την ηλιθιότητα των οργάνων της επιχείρησης που εισπράττουν μισθό προκειμένου να παρακολουθούν από τις κάμερες ασφαλείας των σταθμών και να επισημαίνουν τον λωποδύτες. Υπάλληλοι οι οποίοι ή  κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, ή γνωρίζουν πως κάθε προσπάθεια αποκατάστασης της κλοπής είναι ανεφάρμοστη, οπότε μάταιος κόπος…

Δυστυχώς, η αλητεία με το «δεν πληρώνω» κυρίως στο Μετρό (αλλά και στα λοιπά Μέσα μαζικών μεταφορών) έχει καταντήσει καθεστώς. Την οργή μου για το σημερινό σημείωμα ενεργοποίησε χθεσινό περιστατικό –μέρα μεσημέρι- στον σταθμό του Μετρό «Μέγαρο Μουσικής». Τσέκαρα στο σκάνερ την κάρτα μου και με το που πέρασα το πορτάκι, σαν θύελλα είδα πίσω μου να περνούν λάθρα τέσσερα παιδιά και δυο –μετά συγχωρήσεως- μαντράχαλοι! Σύνολο έξι νοματαίοι, πονηροί, έξυπνοι, ανεξέλεγκτοι και ωραίοι. Και όταν θέλησα να τους επισημάνω το αντικανονικό της υπόθεσης στην οποία πρωταγωνίστησαν (μαθαίνοντας μάλιστα στους πιτσιρικάδες καλή κοινωνική αγωγή…), με κοίταξαν κάπως ειρωνικά, αντάλλαξαν μεταξύ τους μερικές λέξεις σε μια γλώσσα εντελώς αδιευκρίνιστη και απομακρύνθηκαν με γρήγορο βήμα…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr