Νίκος Σταθόπουλος

DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Catering-Συνέδρια-Γάμοι-Βαπτίσεις-Εκδηλώσεις

Απ.Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στ.Διαγόρας)-Ρόδου-Λίνδου (ΙΚΑ)-Λεωφ.Κρεμαστής-Πηγές Καλλιθέας (Μάϊος-Οκτώβριος)

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΕ ΔΕΚΑ ΠΡΑΞΕΙΣ”, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΙΛΝΤΙΣΙ

όλα τα συγγραφικά έσοδα θα διατεθούν σε οικογένειες με παιδικό καρκίνο.

Η πίσω πόρτα

Ο Όμηρος, μας το έκρυψαν στο σχολείο, κληροδότησε στους νεότερους, ότι θεά της τύχης ήταν η Αἶσα. Ήταν τόσο μεγάλη και παντοδύναμη θεά η Αἶσα, που ζούσε στον Όλυμπο ‘ομόθρονη του Διός’, συγκυβερνούσε, δηλαδή, με τον Δία. Τις αποφάσεις της, λέει, δεν τολμούσε ούτε ο ίδιος ο Ζεύς να ανατρέψει, ούτε κανείς άλλος από τους θεούς, αν και είχαν την δύναμη να το κάνουν. Οι Έλληνες ποιητές την στόλιζαν με επίθετα αντιφατικά: Πάνδωρος (αυτή που δίνει όλα τα δώρα), Πολύστονος (αυτή που στενάζει πολύ, πενθεί), Πολύτροπος (πολυγυρισμένη, εύστροφη, δόλια, πανούργα, ευμετάβλητη), Λυγρή (ολέθρια, αυτή που συνάδει με το γήρας), Ατάσθαλος (που φέρνει αταξία).

‘Από τύχη υπάρχουμε εδώ και όχι σε μια φυλή που πίνουν νερό απ’ τις λασπο-λακούβες’*. 

Για σκέψου το: από την ίδια τύχη μιλάμε ελληνικά και καυχιόμαστε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων και των Βυζαντινών. Και ξεχνάμε, ότι για να υπάρξει βιολογικά ο καθένας μας, συνδυάζονται τα γονίδια δύο άλλων ανθρώπων, των γονιών μας. Και για να υπάρξουν αυτοί, είναι άλλοι τέσσερις νωρίτερα που τους έδωσαν την γενετική αποσκευή. Και πριν, άλλοι οκτώ. Κι αν πάμε πίσω μόνο 600 χρόνια, δηλαδή είκοσι γενιές, όταν διαλυόταν η Αυτοκρατορία, είναι πάνω από ένα εκατομμύριο πρόγονοι, που ο καθένας μας κουβαλάει τα γονίδιά τους, με όλη την βασική πληροφορία για τον σωματότυπο και τον χαρακτήρα μας.

Από τύχη υπάρχουμε εδώ και, χωρίς να μας ρωτήσουν, μας δώσανε τη γλώσσα που έτυχε να μιλάνε οι δικοί μας, την εθνικότητα που έτυχε να έχουν και την θρησκεία τους. Πεντακόσια χιλιόμετρα πιο κει να τύχαινε να γεννηθούμε και θα είμασταν Τούρκοι, ή Αιγύπτιοι, ή Ιταλοί, ή Αλβανοί, ή Βούλγαροι.

Ούτε το όνομά μας το ίδιο δεν διαλέξαμε. Ενός έτους μωρά, άλλοι αποφάσισαν για μας, με κριτήριο να μην κακοκαρδίσουν κάποιον παλιότερο και έχουν δράματα.

Κι έτσι, όλοι, δεν είμαστε τίποτα άλλο, από μια κλωστούλα σ’ ένα υφάδι, που άρχισε να υφαίνεται παλιά και συνεχίζεται γενιά με τη γενιά στο ίδιο σχέδιο, με νοοτροπίες που δεν αλλάζουν, με ίδιους τρόπους, με ίδια μεγαλουργήματα και ίδια λάθη.

Κάποιοι, ξεχωριστοί, μια μέρα αποφασίζουν να ξεκόψουν από την δουλεία της αναπαραγωγής του υφαδιού αυτού. Ασφυκτιούν μέσα στις προδιαγραφές μιας ζωής που την ορίζουν άλλοι. Προσπαθούν, αλλά είναι ολιγάριθμοι και δεν μπορούν να αλλάξουν το σχέδιο, θα τους τσακίσουν οι άλλοι, που είναι πολλοί και οργανωμένοι. Το έχουν δει να γίνεται, χωρίς οίκτο και δισταγμό. Ξεφεύγουν λοιπόν από την πίσω πόρτα και ανασαίνουν σαν το οξυγόνο την ελευθερία του αυτοπροσδιορισμού. Διαλέγουν να ζήσουν σε άλλους τόπους, να επικοινωνούν σε άλλες γλώσσες, να πιστεύουν σε άλλες θρησκείες ή σε καμία, να ζουν με άλλον τρόπο, με άλλα έθιμα και άλλες αντιλήψεις. Αλλάζουν την εμφάνισή τους και τις δραστηριότητές τους, συναναστρέφονται διαφορετικούς ανθρώπους.

Οι πιο τολμηροί, για να απαλλαγούν ολοκληρωτικά από την δουλεία και από τα σύμβολά της, αναβαπτίζονται και αλλάζουν και το όνομά τους. Ίσως διαισθάνονται κάπου μέσα τους, αυτό το σπουδαίο, που διατύπωσε με λακωνική λιτότητα και ακρίβεια ο Μάξιμος ο Ομολογητής: Το νέο προκύπτει εκ του παλαιού, αλλά απηλλαγμένο τούτου. 

* Από το βιβλίο “Εξομολόγηση σε Δέκα Πράξεις”, Ωραιοζήλη-Τζίνα Δαβιλά, εκδ.Φίλντισι, κεφ.10