Τζίνα Δαβιλά

Μόνο στη Ρόδο Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Μέτρια σενάρια σε «ακριβά» κανάλια ή

Ο καλοπρόσωπος Ανδρέας Γεωργίου στον αστερισμό της δόξας.

Δυο τρεις αγαπημένοι, άξιοι ηθοποιοί, άρα ασφαλής επιλογή,  νέοι και δοκιμασμένοι σε προηγούμενες δουλειές, ασφαλής επιλογή, ο νεοφερμένος και ωραίος σεναριογράφος λέγεται ότι έδωσε τη σειρά του “8 λέξεις” στο κανάλι που του έδωσε τα περισσότερα χρήματα. Στον ΣΚΑΙ. Αυτό που παίζεται καθημερινά στην τηλεόραση είναι το νόμισμα με τις δυο του όψεις:

Α) κάποιοι ηθοποιοί εργάζονται και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό (ενοχλεί ίσως το γεγονός ότι επιλέγονται οι ίδιοι, αλλά όλοι μας έχουμε τα γούρια ή τις αδυναμίες μας σε πρόσωπα),

Β) η πλοκή είναι απελπιστικά ξεπερασμένη, οι διάλογοι μέτριοι, η σκηνοθεσία αδιάφορη, η έμπνευση παρωχημένη. Το αποτέλεσμα απλώς υποφερτό. Ένα αναμασούλημα όσων γνωρίζουμε ότι συμβαίνουν  στις σχέσεις, στην πολιτική, στις συμφωνίες που δένουν τους ανθρώπους. Δεν θα έχανε κανείς τίποτα αν δεν υπήρχε.

Αν η μετριότητα είναι το ζητούμενο του ΣΚΑΙ, πέτυχε διάνα.

Αν ο στόχος είναι δουλειά να γίνεται, απλώς επετεύχθη.

Αν ο κος Γεωργίου έχει αγγίξει το απόγειο της έμπνευσης του χωρίς να τον ενδιαφέρει η παρουσία του στη  τηλεόραση να είναι συμπαγής και στιβαρή, ακολουθεί το «καλύτερο» δρόμο, του διάττοντος αστέρα. Κάθε χρόνο στο προσκήνιο και … burn out.

Αν επιθυμεί και μπορεί να κάνει κάτι άλλο, θα πρέπει να μείνει λίγο εκτός. Εκτός αν το ζητούμενο είναι μόνο η εφήμερη δόξα και το εφήμερο χρήμα.

Είναι καλό να γίνονται νέες σειρές που δίνουν εργασία σε ηθοποιούς και τεχνικούς.

Αλλά μιλάμε για το λαϊκότερο μέσο διασκέδασης του πολίτη. Ωστόσο, όσο πιο ψηλά ανεβάσει κάποιος τον πήχη, τόσο ακολουθεί το κοινό. Κανείς δεν αρνήθηκε τις έξοχες δουλειές του Κουτσομύτη. Ή της Παπαοικονόμου. Κανείς δεν θα τις αρνηθεί και σήμερα. Αν η σημερινή, ευτελής ελληνική τηλεόραση δεν «παίξει» με όρους ποιότητας, που τρέφουν το πνεύμα, περιφρουρούν την αισθητική, καλλιεργούν το κριτήριο, ας μην απορήσουμε και για τις πολιτικές μας φαιδρότητες, τις πριν που απαλλαχθήκαμε και τις ακόλουθες που ευχόμαστε να μην χρειαστεί να ξανα-αντιμετωπίσουμε.

Αλλά ο κος Γεωργίου δεν είναι αυτός που σηματοδοτεί τη φτήνια στην τηλεόραση. Κάνει απλώς αυτό που καταπίνει εύκολα το κοινό. Προτείνει, εγκρίνουν.

Την αρχή έκαναν προ τριών δεκαετιών  τα πρωϊνάδικα που η κάμερά τους έμπαινε κάτω από τις κοντές φουστίτσες των κοριτσιών, οι ανόητες βραδινές εκπομπές του κάθε ψώνιου που με μισή δημοφιλία έπειθε εαυτόν ότι είναι η Μονρόε –ουδείς λόγος για Παξινού (ποια να είναι αυτή, άραγε;…) – οι ατάλαντοι κάθε χώρου που ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο της διάθεσης εαυτών  στα κρεβάτια ακριβών ξενοδοχείων και σκαφών για τη δόξα, το χρήμα, την προβολή.

Δεν ευθύνεται ο κος Γεωργίου για την ευτέλεια της ΤV. Ένα απλό σήριαλ κάνει. Η ευθύνη βαρύνει τους μεγαλοκαναλάρχες που δίνουν τη γραμμή του ευτελούς. Με πρωταγωνιστές τα μπότοξ και τα επιθέματα σιλικόνης, όπου αυτά τοποθετούνται. Ευτυχώς που υπάρχει η Κρατική. Ακόμη. Και τα δορυφορικά τύπου cosmote cinema που δίνουν επιλογές ψυχαγωγίας.

ΥΓ: Το κείμενο γράφτηκε εν πλώ στις 20.09.2019 αποχαιρετώντας τη Σάμο. Συμπτωματικά αναρτάται τη στιγμή που η ΕΡΤ 1 μεταδίδει την εκπομπή της Εύης Κυριακοπούλου “Η ζωή είναι αλλού” με προσκεκλημένο τον Νάνο Βαλαωρίτη. Τιμώ τόσο τον λογοτέχνη όσο και την αξιοπρεπή, στιβαρή δημοσιογραφία. Ευτυχώς δεν είμαι η μόνη. Αυτό είναι μια κάποια ελπίδα.

Τ.Δ.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr