“Ελάτε τώρα, να παίξουμε ένα παιχνίδι: Θα ψιθυρίσω κρυφά στο αυτί του καθενός, αν είναι κανονικός άνθρωπος, ή μάγος-μάγισσα. Στην συνέχεια, θα χωριστείτε μόνοι σας σε ομάδες, αποκλείοντας από την ομάδα σας όποιον νομίζετε ότι είναι μάγος ή μάγισσα. Οι ομάδες που θα βρεθούν να μην είναι καθαρές, θα πάρουν τρεις μονάδες κάτω στον έλεγχο”. 

Οι νεαροί έπεσαν στο παιχνίδι σαν λυσσασμένοι. Με την παραμικρή υποψία, ότι ο συμμαθητής τους μπορεί να ήταν μάγος, τον απόδιωχναν σκαιά. Δημιουργήθηκαν πολλές μικρές κλειστές ομάδες και μια μεγαλύτερη. “Εντάξει, είπε ο καθηγητής. Για να δούμε τώρα. Όποιοι είναι μάγοι ή μάγισσες, να σηκώσουν το χέρι.”

Κανένα χέρι δεν σηκώθηκε. Έκπληκτοι, αναστατωμένοι και μπερδεμένοι οι μαθητές, αναζητούσαν μιαν εξήγηση. “Δεν υπάρχει λόγος να απορείτε”, είπε στο τέλος ο καθηγητής. ” Υπήρξε μήπως, στ’ αλήθεια, κανένας μάγος ή μάγισσα στο Σάλεμ;” 

Αυτό γίνεται ξανά και ξανά, παντού και πάντα, ιδίως στην πολιτική. Κάποιοι κατηγορούν κάποιους άλλους και τους παρουσιάζουν ως διαβολικούς. Ο πολύς κόσμος χωρίζεται αμέσως και μερικοί τους υποστηρίζουν, ενώ άλλοι στρέφονται εναντίον τους. Ακαταμάχητα επιχειρήματα δεν υπάρχουν, μόνο φανατισμός και, ίσως, ιδιοτέλεια.

Όταν αυτό το παιχνιδάκι επαναλαμβάνεται, κουράζει. Και τότε, χάνεται η εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Το βλέπουμε να έχει συμβεί χαρακτηριστικά στην Αμερική, την Γαλλία, την Αγγλία, σε εμάς εδώ και αλλού. Τα ογκώδη κινήματα του Τραμπ, των κίτρινων γιλέκων, του Μπρέξιτ, των αντιεμβολιαστών είναι, όλα, εκδηλώσεις απόλυτης δυσπιστίας προς τους θεσμούς και τους καθιερωμένους μηχανισμούς εξουσίας. Η θεματολογία αλλάζει, η σύνθεση των ομάδων αλλάζει, αλλά το Διαίρει και Βασίλευε καλά κρατεί. Το ίδιο και το κυνήγι μαγισσών. Για τα θύματα και τις καταστροφές δε βαριέσαι, παράπλευρες απώλειες είναι.