Δημήτρης Κατσούλας

Το είδα στον προσωπικό μου ιατρό που το φορούσε, ρώτησα εάν ήταν επιτρεπτό κι ωφέλιμο και στην δική μου περίπτωση που πότε με το  ποδήλατο καταπιάνομαι κι άλλοτε με την μηχανή, τις δε κοντινές μου – σχετικά – αποστάσεις τις διανύω με τα πόδια για εξάσκηση, πέραν του ότι επί εβδομαδιαίας βάσεως έχω βάλει εδώ και χρόνια την πεζοπορία.  Γι αυτό το ρολόι λέω (watch) το οποίο άρχισε να μπαίνει σιγά σιγά στη ζωή μας καταγράφοντας και παρακολουθώντας κάθε μας κίνηση και εσωτερική μας αντίδραση. Αναλύοντάς του τις δραστηριότητες με τις οποίες καταπιάνομαι σχεδόν και επιβεβλημένο μου το κατέστησε ο φίλος Ηλίας, ο καρδιολόγος. Δεν λέω, καλό, πολύ καλό και το προηγούμενο που φορούσα αλλά τούτο εδώ είναι καθαρά ηλεκτρονικό ‘φωνάζοντας’ από μακριά και από την πρωτότυπη οθόνη του με ένα σωρό λειτουργίες που διαθέτει, πέραν του ότι είναι πλήρως απαλλαγμένο από κινούμενα μέρη (γρανάζια) διότι όλα πλέον έχουν αφεθεί στην καταμέτρησή τους με ηλεκτρόνια.

Είναι άξιον θαυμασμού – νομίζω – να κινείς εσύ τα νήματα, να διατάζεις δηλαδή αόρατα νανοσωματίδια- φωτόνια κι αυτά ν’ ανταποκρίνονται ακαριαίως αλλά και με πλήρη ακρίβεια και ασύλληπτη ταχύτητα στις εντολές σου, είναι νομίζω άξιον θαυμασμού για τις εποχές που ζούμε, αφού στο εγγύς μέλλον όπως πληροφορούμαι, δεν θα απαιτούνται ούτε  τροποποιήσεις στα αυτοκίνητα για αύξηση της ιπποδυνάμεώς των ούτε η αγορά οχημάτων θα μετράται αποκλειστικά βάσει των ‘ίππων’ που θα διαθέτει ένα αυτοκίνητο, αλλά πέραν της βασικής εκδόσεώς του με ‘ψ’ ιπποδύναμη, όποιος αναζητά επιπλέον ισχύ στο όχημά του – και όποια στιγμή την αναζητήσει – αυτή μέσω της οθόνης που θα έχει εμπρός του θα αγοράζεται τάχιστα και θα χρησιμοποιείται για όποιο και όσο χρονικό διάστημα είναι επιθυμητή από τον ιδιοκτήτη του και εννοείται όσο το πορτοφόλι του ‘αντέχει’. Αλλά, μήπως τελικά όλα αυτά τα νανοσωματίδια- φωτόνια που τίθενται σε μία άνευ προηγουμένου κίνηση με υπέρμετρες ταχύτητες με διοικούν και δεν το έχω πάρει ακόμα χαμπάρι, πιστεύοντας ακόμη ότι εγώ τα διατάζω κι έχω τον έλεγχο των πιο ακριβεστάτων τους λεπτομερειών; Ό, τι κι αν συμβαίνει, ποσώς με ενδιαφέρει, προτιμώ να παραμένω στην μία κι εξ αρχής διαπίστωση που έθεσα, ότι είναι δηλαδή άξιον θαυμασμού.

Μέσα στην απεραντοσύνη αυτής της ζωής που πλήρη και ακριβή καταγραφή της κανένας δεν μπόρεσε να κάνει και ούτε θα γίνει ποτέ, μήπως τελικώς είναι πολύ λίγα εκείνα που μας απέμειναν κι αξίζουν τον κόπο να θαυμάζουμε χωρίς να το έχουμε αντιληφθεί αφήνοντας τον χρόνο να προσπερνά; Μήπως τελικώς είχε δίκιο εκείνος που ‘έριξε πίσω πέτρα’ κάποιο πρωινό στην πολύβουη πόλη είτε μεγάλο αστικό κέντρο ήταν αυτό είτε επαρχιακή μεγαλούπολη κι αποτραβήχτηκε εκεί που θεώρησε τον καλύτερο γι αυτόν χώρο αρχίζοντας την καταγραφή βιβλίων με την άνεσή του, την καλλιέργεια του χωραφιού του που όντως αποδίδει τα απαραίτητα προς το ζην οι δε ήρωές του ευρίσκονται σε κατάσταση ψυχικού ενθουσιασμού για τις ομορφιές που τον κυκλώνουν γύρω του και την πραγματική ουσία του τόπου και της κοινωνίας που είναι σεβαστή απέναντί του; Κι όμως, υπάρχει απάντηση κύριέ μου, ειδικά εάν στο πλάι αυτού του ‘ασκητή’-αναχωρητή ευρίσκεται ένα πεντάμορφο γυναικείο κεφάλι με τα πλούσια λυμένα μαλλιά του λάμποντας περισσότερο κι από τα ηλεκτρόνια, στα δε χέρια κρατά κάτι απείρως περισσότερο από την λαμπρότητα που εκπέμπουν τα όποια… βιομηχανικά νανοσωματίδια- φωτόνια.