Ο Δημήτρης Κατσούλας είναι συνταξιούχος του Ταμείου Νομικών. Παρουσιάζεται: “Εν συντομία λοιπόν, έχουμε και λέμε: Με καταγωγή από την Μεσσηνία, αποφάσισα εν μέσω Πανδημίας COVID-19, να αποχωριστώ την Ελλάδα και να εγκατασταθώ στο Μιλάνο, βρίσκοντας διέξοδο στις αναζητήσεις μου Μουσική και Θέατρο, όπου παραμένουν οι μεγάλες μου Αγάπες. Μότο ζωής: ΥΠΝΟΣ, Ο ΜΙΣΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ|

Οργίζομαι. Οργίζομαι και συνάμα θλίβομαι, που, ενώ οι αγρότες μας

μόλις τελείωσαν την σπορά τους, η κυβερνητική ‘μηχανή’ τους

ανάγκασε να εγκαταλείψουν τα χωράφια τους, με αποτέλεσμα να

βγουν στους δρόμους διεκδικώντας τα αυτονόητα, την καταβολή

δηλαδή των αποζημιώσεών τους για τις καταστροφές που υπέστησαν

από αστάθμητους καιρικούς παράγοντες, όπως θεομηνίες, απώλειες,

ασθένειες και λοιπά, αλλά και την ενίσχυσή τους στο πετρέλαιο

κίνησης, δέσμευση που η κυβέρνηση μόλις προ μιας εβδομάδος και με

το σταγονόμετρο άρχισε να καταβάλει, τόσον της τρέχουσας

καλλιεργητικής περιόδου όσον και προηγούμενων, με επακόλουθο τα

χρέη τους προς τις τράπεζες να διογκώνονται με ό, τι αυτό συνεπάγεται.

Οργίζομαι και θλίβομαι που αντί τα τρακτέρ τους να είναι λασπωμένα

μετά το όργωμα και να στέκουν έξω από τα σπίτια και τις φαμίλιες των

κατάκοπων αγροτών αναμένοντας τους καρπούς της σοδειάς τους,

οδηγούνται προς τις Εθνικές οδούς κρατώντας στα χέρια τους σημαίες

και πανό, εισπράττοντας ταυτοχρόνως χημικά, προπηλακίσεις,

εξευτελισμούς και ξύλο από τα όργανα της τάξεως, ενώ και οι δυο

αυτές κοινωνικές ομάδες διεκδικούν το ίδιο: μια αξιοπρεπή ζωή σε μια

ασφυκτιούσα οικονομική κατάσταση, η οποία είναι αποτέλεσμα των

ακολουθούμενων πολιτικών στην γεωργία, όπου οι Ευρωπαϊκές

Επιτροπές (διάβαζε Βρυξέλλες) κάθε φορά αποφασίζουν για την

Ελλάδα, κρατώντας για πάρτι τους την μερίδα του λέοντος σε μια

Ευρώπη παρακμάζουσα.

Οργίζομαι και θλίβομαι που σε κάθε διεκδίκηση των αγροτών, πάντα

υπάρχουν κι εκείνοι οι οποίοι βρίσκουν την ευκαιρία να καπηλευτούν

τον αγώνα τους για λόγους προβολής και προς άγραν ψηφαλακίων, για

να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Οργίζομαι και θλίβομαι όχι μόνο για το σήμερα το οποίο έχει ήδη προδιαγραφεί μαύρο κι άραχνο, για το αύριο που ίσως η Ελληνική αγροτιά θα έχει αφανιστεί, ανησυχώ και …τρελαίνομαι. Για ένα αύριο το οποίο θα καταναλώνει μόνο εισαγόμενα προϊόντα συνθετικής προέλευσης και μάλιστα με την έγκριση και την βούλα του κράτους, μη υπαρχόντων των φυσικών.

Ένα αύριο στο οποίο η φωνή της καλλιεργήσιμης γης – η φωνή δηλαδή που αριθμεί περί τους 500.000 απασχολουμένους – όχι απλώς θα φθίνει, αλλά θα έχει σιγήσει οριστικά.