DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

Δημήτρης Μπρούχος

Λένε, πως δεν υπάρχει χρόνος… Κι αν υπάρχει, είναι άχρονος. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό που ονομάζουμε χρόνο, καθορίζεται από τη δική μας φθορά. Αυτήν ακριβώς τη φθορά, συχνά αρνούμαστε να την αποδεχτούμε κι είναι αυτή που μας προσγειώνει – κάποτε ανώμαλα – από την έφιππη αντίληψή μας γύρω απ’ τη νιότη.

 Ζούμε πολλές αναχωρήσεις, στη μάταιη καθημερινότητά μας.

Άλλες αναμενόμενες, άλλες αναπάντεχες.  

Το φευγιό, όμως, είναι αυτό που καθορίζει τη θερμοκρασία εντός μας.  Το φευγιό για τις ουράνιες πολιτείες  κι ο αποχαιρετισμός χωρίς αντάμωση…                   

  Άλλος ένας φίλος, «φίλος των πολλών ανθρώπων», όπως  συνηθίζω να λέω για τους ανθρώπους της Τέχνης και του πολιτισμού, με αποστολή να ομορφύνει τον άχαρο εαυτό μας με την παρουσία του, να μελωδήσει  τις χαρές μας, τις λύπες μας, τους έρωτές μας, τις έγνοιες μας, αποφάσισε να ενωθεί με τον αόρατο κόσμο…

φήνοντας πίσω τα χρόνια του και τα χρόνια μας μαζί του. ΑΝΤΩΝΗΣ  ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ…  Για κάποιους, μπορεί να μη σημαίνει τίποτα.  Για μένα όμως, όπως και για τους πιο πολλούς του σιναφιού μου και της γενιάς μου, ήταν ο βιοπαλαιστής ο γείτονας, ο φίλος, ο συνοδοιπόρος, που το 1966, στο τσαγκάρικο που δούλευε, ο άγγελος τον άγγιξε στον ώμο ξυπνώντας τον, για να υπηρετήσει το θείο δώρο της έκφρασής του και της ερμηνείας του, ζωγραφίζοντας με τη φωνή του ιδέες, συνθήματα, μηνύματα, συναισθήματα, χαρίζοντάς την απλόχερα στον κόσμο, εξωραΐζοντας τις στιγμές του.

Ο Αντώνης των συνθετών, των συναδέλφων του, των φίλων του, ο δικός μου Αντώνης, πέρασε χθες, 11 του Φλεβάρη, στην αιωνιότητα . Τι να πρωτοθυμηθώ… Συναυλίες, μαγαζιά, στούντιο, ταξίδια, συζητήσεις μοιρασμένες σε γέλιο και δάκρυ.

Θυμάμαι, ήταν παραμονή του Άη-Δημήτρη, πολιούχου της γενέτειράς μου και της ονομαστικής μου γιορτής, κι είχαμε μαζευτεί κάποιοι φίλοι στο ιστορικό μπαρ «The Sting», στην Προξένου Κορομηλά, όπου έπαιζε πιάνο ο Άκης Γούναρης.  

Στο ατμοσφαιρικό ημίφως, περασμένα κατά πολύ μεσάνυχτα, με τη Ρίτα στο μπαρ και τους πολλούς θαμώνες να ’χουν ξεκουμπιστεί (ε. πια…), ο Άκης έπαιζε για μας κι όλοι στην παρέα (οι πιο πολλοί γνωστοί δημοσιογράφοι πια), είχαν καρφωθεί στην παρουσία του Αντώνη, δίπλα μου, ακούγοντας και περιμένοντας… Οι δυό μας, τη μια απορροφημένοι στην κουβέντα μας και στα δικά μας και την άλλη αφημένοι σ’ ένα σιωπηλό ονειροπόλημα , ώσπου ξαφνικά γυρίζει και μου λέει: «Γιορτάζεις αύριο…» και μ’ ένα ξαφνικό ξέσπασμα φωνής, αρχίζει:    «… Δε φταίω γι’ αυτά που μου ’χεις πάρει» του Μάριου Τόκα και του Γιάννη Ρίτσου, «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες…» του Ηλία Ανδριόπουλου και του Μάνου Ελευθερίου και μετά από σχεδόν ένα ολόκληρο πρόγραμμα, μου κάνει πάσα το μικρόφωνο και μου λέει: «Δικό σου…». Κι αρχίζω να τραγουδώ εγώ «πάει καιρός που το φεγγάρι δεν περνάει από ’δω… αχ Αννούλα του χιονιά», του Μάριου Τόκα και του Σαράντη Αλιβιζάτου, κάνοντάς μου εκείνος δεύτερες, σε μια ατμόσφαιρα σχεδόν κατάνυξης και μυσταγωγίας, στο φως των κεριών, με την παρέα σωστό εκκλησίασμα.                                             

Εκείνη η βραδιά, ήταν για όλα τα καρντάσια και για μένα πιότερο, το ωραιότερο γιορτιάτικο δώρο μου, από έναν αληθινό φίλο καρδιάς, σε μια Θεσσαλονίκη που δεν υπάρχει πια, σε μια παρέα που σκόρπισε με τα χρόνια αλλά με μια «Αννούλα του χιονιά» που συντρόφευε πάντα τις αναμνήσεις και τις στιγμές μας, μεγαλώνοντας μαζί μας κι εκείνη…

Από χθες, η «Αννούλα του χιονιά», ορφάνεψε… 

Δεν θα την ξαναπούμε ντουέτο ούτε θα την ξανακούσω ζωντανά ποτέ, από την ανεπανάληπτη ερμηνεία της ανεκτίμητης ψυχής του.

Αντώνη, αδελφέ, η Αννούλα κι εγώ, μαζί με τους αναρίθμητους φίλους που σε αγάπησαν, θα χαμογελάμε με συγκίνηση, κάθε φορά που το τραγούδι θα ψάλλει την απουσία σου.

Καλό σου ταξίδι στο Φως, αγαπημένε…

 ΔΗΜΗΤΡΗΣ  Ι. ΜΠΡΟΥΧΟΣ