Δημήτρης Κατσούλας

Κατά βάση, στις τρεις μεγάλες γιορτές του χρόνου, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο και Χριστούγεννα συγκεντρωνόμασταν όλοι στο σπίτι του παππού μου. Ήταν μερακλής ο παππούς, και το είχε καθιερώσει έτσι, που μας ήθελε όλους κοντά του. Κάπου στα σαράντα με πενήντα άτομα, ολόκληρο σχεδόν το σόι συγκεντρωνόμασταν εκεί.

Αφήναμε στην άκρη τις όποιες οχλήσεις που τυχόν είχαν προκύψει, είτε αυτές προέρχονταν από τυχαίες παρεξηγήσεις, είτε από κληρονομικές διαφορές, είτε και από μικροπρέπειες ακόμη.

Κατά επιθυμία του, μας ήθελε όλους κοντά του στα γιορτινά αυτά τραπέζια, κι εμείς δεν του χαλάσαμε το χατίρι ποτέ. Παίρναμε τις θέσεις μας σύμφωνα με την ηλικία, το φύλο, το επάγγελμα και τον βαθμό συγγενείας. Φορώντας βέβαια τα καλύτερά μας ρούχα, τους καλύτερούς μας τρόπους και τα πιο συμβατικά μας χαμόγελα. Τα χαμόγελα που περιφέραμε πάνω από το κατάλευκο τραπεζομάντιλο, τα άδεια πιάτα και τα αραδιασμένα μαχαιροπίρουνα.

Κι ενώ περιμέναμε το κυρίως πιάτο με τα ψητά και τις πατάτες, εν μέσω ανώδυνων συζητήσεων μιλούσαμε για τις σοδειές της χρονιάς, τις σπουδές, την πολιτική και καταλήγαμε με ολίγα ποδοσφαιρικά. Κι όταν κατέφθαναν τα ταψιά με τα κρέατα αρπάζαμε με μανία τα μαχαίρια, λες και ξεσκίζαμε τις σάρκες μας εκεί πέρα: μια σπάλα, ένα στήθος, ένα μπούτι, ένας λαιμός, μια πλάτη, ένα κότσι.

Έκτοτε, έπαψα να είμαι και πολύ φίλος του κρέατος ακόμη και σε αυτές τις γιορτινές μέρες. Προτιμώ καλύτερα καμιά πατάτα ψητή ή βράζω κάνα αυγό ή στην καλύτερη των περιπτώσεων κόβω ένα μαρούλι από τον κήπο, πετώ τα περισσότερα φύλλα του, κρατώ την τρυφερή καρδιά του, βγάζω από τη στάμνα μια χούφτα ελιές, καθαρίζω ένα φρέσκο κρεμμυδάκι, στρώνω μετά τα μαχαιροπίρουνα σε απόλυτη τάξη πάνω στο ολόλευκο τραπεζομάντιλο, τις υφασμάτινες πετσέτες, κάθομαι μονάχος, μασουλάω αργά-αργά, πίνοντας και μισή κούπα ροζέ κρασί στην υγειά μου.

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr