Είχα μέρες να κατεβώ στην Αθήνα και υποχρεωτικά να περάσω από το Κέντρο προκειμένου ν’ αλλάξω συγκοινωνία. Βγήκα από το μετρό στη στάση Πανεπιστήμιο, ώστε να συνεχίσω με  τη γραμμή 4 του τρόλεϊ. Ο υδράργυρος είχε ξεκινήσει από ώρα την ανηφόρα του, γερόντια ίδρωναν μπροστά στο Πανεπιστήμιο, περιμένοντας λεωφορεία και τρόλεϊ. Στο καινούργιο…έγχρωμο πεζοδρόμιο του Δήμου της Αθήνας (αυτό για τους περιπάτους!), εργάτες με εργαλεία, ξεφόρτωναν κάτι περίεργα υλικά  από κιβώτια σε αραγμένο  φορτηγό δημόσιας χρήσης. Ήταν φανερό πως θα επιχειρούσαν έργα καλλωπισμού, την ώρα της μεγάλης αιχμής, με τους τροχοφόρους να σχηματίζουν ουρές  στο 1)3 του οδοστρώματος της Πανεπιστημίου. Μιλάμε για «κόλαση» όχι του Δάντη Αλιγκέρη, αλλά του ημέτερου Κώστα Μπακογιάννη, ο οποίος ακούγεται πως έχει μετανιώσει που δέχτηκε τις προτάσεις διαφόρων ειδικών για…σεργιάνι και ποδηλατάδα μέσα σε ντουμάνια από καυσαέρια, ενώ υπάρχουν και άλλοι του κύκλου του δημάρχου, οι οποίοι συνιστούν υπομονή (λες και ο ουρανός θα γίνει πιο φωτεινός που μας τραγούδαγε η Αλίκη με τον σερ Γρηγόρη στην κλασική ταινία του 1965 «Μοντέρνα σταχτοπούτα).

Κάποια στιγμή το τρόλεϊ Παγκράτι – Κυψέλη εμφανίστηκε, ήταν γεμάτο, αλλά –κομμάτια να γίνει- η απόσταση ως την Πλατεία Αιγύπτου, που με ενδιέφερε, λογικά δεν ξεπερνούσε τα πέντε με έξι λεπτά μέσω της Πατησίων. Αμ δε! Με τα νέα κόλπα, το δρομολόγιο είχε τροποποιηθεί. Αντί στροφής δεξιά στην Πατησίων, το όχημα συνέχισε Πλατεία Ομονοίας και τρύπωσε στην 3ης Σεπτεμβρίου, όπου προέκυπτε επανάληψη της κόλασης που σας έλεγα. Τόσα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα είχα μήνες να παρατηρήσω, ενώ οι τροχονόμοι, έκαναν αυτό που γνωρίζουν άριστα: καθυστερούσαν τα φανάρια. Μετά από σχεδόν οκτώ λεπτά, έγινε η στροφή στην Μάρνη και από εκεί, χαιρετώντας το Μουσείο, μπήκαμε επιτέλους αριστερά την Μαυρομματαίων. Με άλλα λόγια ήταν σαν να ταξιδέψαμε Αθήνα – Πειραιά μέσω Ελευσίνας…

Δήμαρχε τι λες;

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr