(πολιτικό σχόλιο, και όχι απαραίτητα για τα όσα συμβαίνουν σήμερα)

Και λέω να κρατήσουμε αυτή την έννοια, τη σύγχυση, γιατί πάνω σε αυτή την έννοια πατάει και η συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία όπως τόσες και τόσες άλλες πολιτικές συγκυρίες που έχει περάσει αυτός ο τόπος τα τελευταία χρόνια -χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η παράδοση της διακυβέρνησης της χώρας σε έναν ΜΗ εκλεγμένο άνθρωπο, κάποιον Παπαδήμο. Το ερώτημά μας λοιπόν μπορεί να είναι το πώς ο άνθρωπος μπορεί να διαχειρίζεται ή προκαλεί την σύγχυση μέσα στην οποία βρίσκεται. Είναι λοιπόν, κατά κάποιον τρόπο φανερό, πως όταν μιλάμε για διαχείριση της σύγχυσης μ’ έναν φρενήρη ρυθμό θέτοντας τον άνθρωπο αναπόδραστα μέρος της αλλόκοτης πραγματικότητας στην οποία βρίσκεται εντελώς αποπροσανατολισμένος.

Κι εδώ έρχεται ο άνθρωπος που επιθυμεί να σταθεί πάνω από αυτή τη σύγχυση. Υπεράνω. Που θέλει να σταθεροποιηθεί. Να πατήσει στέρεα. Έτσι, αρχίζει να στήνει φράγματα σε ό,τι προκαλεί την σύγχυση, να παραιτείται οντολογικά-υπαρξιακά από την ανθρώπινη διάστασή του απρόθυμος να βάλει τον εαυτό του μέσα σε ρόλους με δεδομένες καταστάσεις στους οποίους η ύπαρξή του μπορεί να καθορίζεται από τις υποχρεώσεις και από τις ανάγκες του ρόλου. Ίσως αυτή η αντίσταση – αντίδραση να είναι ένας τρόπος όπου ο άνθρωπος σταδιακά μπορεί να φιμώσει αυτή την την ανεξέλεγκτη κίνηση και εναλλαγή από το λογικό στο μη λογικό. Έτσι η έννοια της σύγχυσης, χωρίς να παύει να υφίσταται, γίνεται λιγότερο λεηλατική και λιγότερο επώδυνη απέναντι στην πολιτική, η οποία θα πίστευε κανείς, πως θα όφειλε να είναι ο πιο ανοικτός χώρος. Αυτό όμως που ισχύει στην πραγματικότητα, είναι εντελώς αντίθετο.

Η πολιτική δεν είναι τίποτε άλλο από η ωμή επιβολή της άποψης, της μίας άποψης, της ακλόνητης άποψης, κάτι που δεν είναι παρά θάνατος, η εμμονική στάση του ανθρώπου να επιβάλλει κανόνες και νόμους της δικής του ατομικής ύπαρξης σίγουρος και βέβαιος για τα πάντα, μόνο και μόνο για να βρεθεί εγγύτερα και σθεναρότερα στην χώρα της αυταπάτης ούτως ώστε να εξασφαλιστεί αενάως η ουτοπική συνέπεια. Μια παράξενη τάξη πραγμάτων που διαμορφώνεται, που καθορίζεται από την ανάγκη των ανθρώπων να συνεχίζουν να υπάρχουν, και ταυτόχρονα να συμφιλιώνονται με όλα αυτά που οφείλουν να αποσιωπούνται προς χάριν της βιτρίνας.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr