Ο κ. Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών. 

Θυμήθηκα πολλές φορές τον Θεόδωρο Σαλούτο (Theodore Salutos), τον αείμνηστο καθηγητή του Χάρβαρντ, που έγραψε δύο κλασικά βιβλία για τον Ελληνισμό της Αμερικής, κατά την πρόσφατη μακρά επίσκεψή μου στην Ελλάδα.  Το ένα με τίτλο «Οι Ελληνες της Αμερικής» («The Greeks in the United States») και το άλλο «Θυμούνται την Αμερική» («They Remember America»).
Τον θυμόμουν καθώς συναντούσα ομογενείς -και συνάντησα πολλούς- σε διάφορα μέρη της χώρας. Ομογενείς που άκουγαν «Εθνικός Κήρυκας» και ξετρελαινόντουσαν – ομογενείς που, όπως μου έλεγαν, είχαν αγοράσει σπίτια και επιχειρήσεις από τις μικρές αγγελίες του «Εθνικού Κήρυκα». Ομογενείς που δεν πήγαιναν στο σπίτι τους μετά την δουλειά αν δεν περνούσαν από το περίπτερο να αγοράσουν τον «Εθνικό Κήρυκα».
Είναι πράγματι εντυπωσιακό πόσοι ομογενείς ζουν μόνιμα στην Ελλάδα. Ομογενείς, που όταν συναντιούνται αισθάνονται μία εμπιστοσύνη ο ένας προς τον άλλον, μία αδελφοσύνη, που τους συνδέει από τα χρόνια που έζησαν στην Αμερική.
Κρίμα που δεν έχουν ένα πανεθνικό σύλλογο ή κάτι ανάλογο.
Και είναι επίσης εντυπωσιακό ότι αρκετοί από αυτούς κατέχουν θέσεις-«κλειδιά» στην Οικονομία της χώρας.
Μιλάνε με νοσταλγία. Με αγάπη. Και με μία δόση πικρίας που έφυγαν. Πολλοί λένε ότι σκέφτονται να επιστρέψουν, αλλά για τους περισσότερους ο δρόμος αυτός έκλεισε, δεν τους το επιτρέπει πλέον η ηλικία τους ή άλλοι λόγοι.
Ανάλογα είναι και τα αισθήματα αυτών που περιγράφει ο Σαλούτος, αν και πέρασαν δεκαετίες από τότε που έκανε την έρευνα για το βιβλίο του.
Κάτι ανάλογο με αυτό, αλλά από την αντίθετη πλευρά, συμβαίνει και με μας που μεταναστεύσαμε στις ΗΠΑ ή σε κάποιο άλλο μέρος του Κόσμου.
Φεύγουμε αλλά στην ουσία δεν φεύγουμε ποτέ. «Η πόλις σε ακολουθεί», όπως γράφει και ο Κωνσταντίνος Καβάφης.
Τα χρόνια που ζήσαμε στην Ελλάδα, σε λεπτομέρεια απίστευτη, μένουν ανεξίτηλα σφηνωμένα στο μυαλό μας. Ο,τι και να μας συμβεί, ό,τι και να γίνουμε, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν ξεχνάμε το παραμικρό.
Κι όμως, και εμείς για κάποιο λόγο δεν επιστρέφουμε. Κυρίως γιατί εν τω μεταξύ έχουμε αποκτήσει οικογένειες.
Οι Ελληνες που δεν γνώρισαν δεύτερη πατρίδα έχουν πρόβλημα να μας καταλάβουν. Δεν ξέρουν πώς να μας χειριστούν. Από την μια μας βλέπουν ως σωτήρες του Εθνους και από την άλλη ως… δεύτερης κατηγορίας.
Και τι που βγάλαμε χρήματα; Λένε. Εκείνοι ζουν καλύτερα, νομίζουν. Δεν σκοτώνονται στην δουλειά σαν κι εμάς.
Ποιος ξέρει ποιος έχει δίκαιο; Μπορεί και οι δυο μας.
Το βέβαιο είναι ότι τα ενδιαφέροντά μας είναι διαφορετικά.
Εμείς κοιτάζουμε την μεγάλη εικόνα της χώρας, όπως το θέμα της εθνικής κυριαρχίας, την πορεία της Οικονομίας, θέματα επενδύσεων, το θέμα του  τουρισμού.
Εκείνοι ασχολούνται με τα θέματα της καθημερινότητας, που είναι βέβαια σε ένα μεγάλο βαθμό κατανοητό. Κάτι ανάλογο εξάλλου κάνουμε κι εμείς εκτός Ελλάδας.
Υπάρχει πάντως ένα κενό μεταξύ μας. Το κενό της νοοτροπίας. Αυτό δυσκολεύει την καλύτερη αλληλοκατανόησή μας.
Είναι επίσης εντυπωσιακό, όπως γράφω και πιο πάνω, ότι αρκετοί από όσους συναντώ διαβάζουν τον «Εθνικό Κήρυκα» και στις δύο εκδόσεις του, βέβαια ηλεκτρονικά.
Είναι και αυτό μία χειροπιαστή απόδειξη του πόσο πολύ έχει μικρύνει ο Κόσμος. Ακόμα, το γεγονός αυτό πιστεύω ότι θα φέρει την Ομογένεια και τους Έλληνες της Ελλάδας πιο κοντά, γιατί μέσα από τις ιστοσελίδες μας συμβάλλουμε στην καλύτερη αλληλοκατανόηση, αν θέλετε και στην νέα αλληλο-γνωριμία που μόνο προς όφελος του Εθνους μπορεί να αποβεί.