Ζώντας την αναπηρία από κοντά, νιώθοντας πολύ κοντά τον τρόμο που προκαλούν οι κρίσεις επιληψίας, το απόλυτο κενό, το σπαραγμό πού δημιουργείται από την ιδέα και μόνο του επικείμενου θανάτου του παιδιού μου δεν μπορώ σήμερα να διανοηθώ αυτά που ακούω. Αδυνατώ να πιστέψω ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για μάνα να στήνει σιγά-σιγά το θάνατο του παιδιού της ή των παιδιών της.

Μέσα μου κλαίω, θρηνώ την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι των αγγελικών πλασμάτων, θρηνώ ακόμα για αυτό το τόσο πειραγμένο μυαλό. Κλαίω για εκείνες τις γυναίκες που δεν μπόρεσαν να γίνουν ποτέ μανάδες…

Κλαίω για τον αγώνα επιβίωσης που κάθε μάνα δίνει για τα δικά της παιδιά..

Κλαίω για το παράλογο, τη σκληρότητα, την ανθρώπινη πλευρά..

Κλαίω και τη Τζωρτζίνα, ένα υγιές παιδάκι, που σιγά-σιγά απέκτησε μία βαριά αναπηρία και επέμενε στην προσπάθειά της μέχρι και την τελευταία στιγμή να αντέξει από το βάρβαρο χτύπημα της μοίρας της..

Η μητρότητα είναι το δώρο ζωής, η απόλυτη θυσία και προσφορά σε ένα άνθρωπο…

Αδυνατώ να ανοίξω την τηλεόραση… αδυνατώ να ακούσω…

Τόσος πόνος….