Ο μόνος όρος

Έλα, να γιορτάσεις την ήττα μου

Καλλιόπη Γιατρουδάκη, Αρκεί να ηττηθώ

Δεν πρέπει κανείς πολιτικός να γίνει ή να αισθανθεί διεκπεραιωτής της εξουσίας (των άλλων), με χαμηλή ψυχοκοκοινωνική υπόσταση, τραγικός αντι-ήρωας μιας ανελεύθερης αγοραίας ορθότητας, όπου τα μαθηματικά διαπλέκονται με τον κυνισμό.

Υστερικοί αντιμνημονιακοί/αντιεμβολιαστές και εμπαθείς μνημονιακοί/εγκλειστομανείς δεν πρέπει να βασανίζουν τη γλώσσα, τη λογική, τη ζωή των ανθρώπων επικαλούμενοι «πολιτική ορθότητα» ενώ οι περισσότεροι διαθέτουν/ουμε προσωπικές διαφυγές από το σύγχρονο ελληνικό δράμα.

Με τη φιλοσοφία της ζωής μας και τον καθημερινό μας τρόπο διαβίωσης αποδεικνύουμε τη «δωρεά του προοδευτικού, έντιμου ή και αριστερού» κι όχι με λόγια και ευχολόγια.

Μόνον αν έχουμε – από τα μικράτα μας – βγει από το «κάδρο της επίδειξης, της κατανάλωσης, της προσκόλλησης», μόνον τότε δεν θα καταστούμε (εκόντες/άκοντες) άβουλοι υπηρέτες του αόρατου χεριού της (επίσης αόρατης και αδιαφανούς) ηγεμονικής ελίτ.

Χωρίς να υποκύπτουμε στον λαϊκισμό της ψευτομαγκιάς πολλών πολιτικών (στο να τάζουν και όχι να «ιδρώνουν») και της φτιασιδωμένης άνεσης πολλών διανοούμενων (στο να συζητάνε και όχι βέβαια να πράττουν), μακρυά από επιστημονικοφανείς ιδεοληψίες (της μίσθωσης της απόλυτης γνώσης) και πνευματικοκαλλιτεχνικοφανείς αναπαραστάσεις (της εκμετάλλευσης του υπαρξιακού κενού), πρέπει να συμ-μαζέψουμε τα κομμάτια και τα θρύψαλα της μετά-Κορονοϊό ελληνικής κοινωνίας.

Χωρίς φόβο, χωρίς πάθος και χωρίς υποκρισία.

Χωρίς φόβο γιατί σίγουρα από αυτή την αυτοκάθαρση θα χάσουμε κάτι από τη βόλεψή μας, τα καλούδια μας, τις προοπτικές μας (όπως άλλωστε τα έχουν ήδη χάσει χιλιάδες συμπολίτες μας με τους οποίους – υποτίθεται – ότι συμ-πάσχουμε).

Χωρίς πάθος (αλλά με σύνεση)στη διαχείριση της υγειονομικής/οικονομικής/κοινωνικής κρίσης με αίσθηση της ιστορίας μας, η οποία μας διδάσκει ότι έχουμε την τάση να υπερβαίνουμε τα όρια και να αρεσκόμεθα σε «εμφυλιοπολεμικές ασκήσεις».

Χωρίς υποκρισία διατεινόμενοι ότι για όλα φταίνε οι Άλλοι κι ότι προηγουμένως ούτε διαφθορά ούτε ανομία κυριαρχούσαν.

Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στο συνεχές μίσος και τη μεγαλόθυμη συγχώρηση θα προτιμούσα τη δεύτερη διότι σ’ αυτή τη χώρα οι δήμιοι μάτωσαν την Ιστορία ενώ οι έχοντες επίγνωση της ιστορικότητας, του συμβιβασμού της δημοκρατικής εναλλακτικής πρότασης μπορεί να τη σώσουν.

Ο κοινωνικός ανθρωπισμός της Δημοκρατίας απαιτεί νηφαλιότητα, μέτρο, πολιτική ηθική, μακρυά από ολοκληρωτισμούς, αυταρχισμούς, φατριασμούς.

Κανένα πρόβλημα δεν θα λυθεί αν «σκοτώσουμε» ο ένας τον άλλο.

Πριν όμως από οποιαδήποτε ανατροπή ή μεταρρύθμιση πρέπει να συν-υπογράψουμε όλοι κοινή δήλωση περί οριστικής αλλαγής νοοτροπίας, περί της συμφωνίας για το έτος μηδέν της νέας εποχής.