Τζίνα Δαβιλά

Μόνο στη Ρόδο : Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

 «Μια από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου».

Πλάτων, 427-347 π.Χ.

Ο Βίνσεντ Βαν Γκονγκ, παραγκωνισμένος και χλευαζόμενος όσο ζούσε, έχοντας πουλήσει έναν και μόνο πίνακα τον οποίο αγόρασε ο αδελφός του Τεό, ανακάλυψε τον στροβιλισμό του πινέλου, μια τεχνική που φαίνεται ξεκάθαρα στο έργο «Έναστρη Νύχτα». Λίγους αιώνες αργότερα, ο Βίνσεντ Βαν Γκονγκ δικαίως θεωρείται κορυφαίος εικαστικός, με περισσότερα από 800 έργα -διαμάντια τοποθετημένα σε γκαλερί σε όλο τον κόσμο. Ο άδικος(;) κόσμος μας τον αναγνώρισε μετά θάνατον.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας δολοφονήθηκε από ελληνικό χέρι και με ιερωμένου συμβολή, του Θεόκλητου Φαρμακίδη, ο οποίος τον απειλούσε εμμέσως αρχικά και εν συνεχεία ευθέως, επειδή ο Καποδίστριας δεν τον τοποθέτησε Επίτροπο σε μια από τις πέντε Εκκλησιαστικές Επιτροπές της Πελοποννήσου που δημιούργησε. Στην τελευταία επιστολή του προς τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας τού έγραφε: «Αλλ’ ο καιρός διδάσκαλος» εκφράζοντας ανερυθρίαστα το μίσος του για τον Ιωάννη Καποδίστρια. Η πολιτική αξία του Κυβερνήτη της Ελλάδας και Ιδρυτή της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων στο Ναύπλιο, δοξάσθηκε μετά θάνατον.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καταδικάστηκε σε θάνατο σε μια δίκη παρωδία. Ευτυχώς ο Κολοκοτρώνης πέθανε πλήρης ημερών και αναγνωρισμένος ως Έλληνας Στρατηγός στα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Οι 102 νεκροί της Εθνικής τραγωδίας στο Μάτι Αττικής αποδομούν ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα. Οι ευθύνες είναι αμέτρητες και μετρήσιμες ταυτόχρονα, αλλά δεν αφορούσαν μόνο τους συγκεκριμένους κυβερνώντες. Στην πραγματικότητα αφορούν ένα νοσηρό πολιτικό σύστημα το οποίο στο βωμό του πρόσκαιρα ιδιοτελούς, χρήσιμου και ωφέλιμου θυσιάζει με ευκολία την ασφάλεια, την νομοτυπία και το κοινό δίκαιο. Ένα χρόνο μετά η Πολιτεία δείχνει να αναζητά τον βηματισμό της χωρίς ωστόσο να παίρνει αποφάσεις που θα ζημιώσουν κάποιους. Το πολιτικό κόστος προφανώς είναι τεράστιο. Και το δίκαιο μπαίνει στη ζυγαριά των συμφερόντων.

Η ταινία του Σωτήρη Τσαφούλια «’Έτερος Εγώ» που η προβολή της στις κινηματογραφικές αίθουσες διακόπηκε το 2017 με απόφαση του δημιουργού και σκηνοθέτη, διαπραγματεύεται το θέμα της Δικαιοσύνης με τρόπο που θέτει πολλούς προβληματισμούς, μα κυρίως ερωτήματα που απαιτούν εδώ και τώρα απαντήσεις: όταν η Δικαιοσύνη νοθεύεται, απειλείται, δωροδοκείται, εκβιάζεται, αδικεί, όταν καταρρίπτεται το τελευταίο κάστρο προστασίας και ασφάλειας του πολίτη, ποια είναι η επόμενη κίνηση; Τι έχει να περιμένει πια ο ανυπεράσπιστος, φτωχός, χωρίς κοινωνική, οικονομική, επαγγελματική επιφάνεια αδικημένος πολίτης; «Το Δίκαιο της Πυγμής» όπως έγραψε προ δεκαετιών ο Έριχ Φρομ; Και πόσο εύκολο είναι να ‘‘καταπιεί’’ κάποιος την αδικία;

Για όσους δεν έχουν δει την ταινία που κυκλοφορεί ελεύθερα στο διαδίκτυο, ενημερώνω ότι αφορά σε τροχαίο δυστύχημα με μια νεκρή κι έναν παραμορφωμένο επιζώντα, που προκάλεσε νεαρός πλούσιος και μεθυσμένος. Στην δίκη-παρωδία η δικαστής αθώωσε τον κατηγορούμενο νεαρό. Οι πέντε άνθρωποι που συνετέλεσαν επιστημονικά, επαγγελματικά και πρακτικά στην αθώωση του πλούσιου και γνωστού νεαρού, τιμωρήθηκαν από την στενή φίλη του θύματος σε μια ένδειξη αντίδρασης στην αδικία. Ο ακαδημαϊκός εγκληματολόγος Λαΐνης αποφασίζει να μην καταδώσει την δράστη των πέντε φρικτών εγκλημάτων, καθώς και ο ίδιος βλέπει να πεθαίνει ο παράλυτος πατέρα του που υπήρξε θύμα τροχαίου συμβάντος από θύτη που εγκατέλειψε το θύμα του. Είναι μια πολιτική πράξη έμμεσης αδικίας που ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί. Αφού η Δικαιοσύνη αδικεί, με ποιο εχέγγυο θα κρίνει εκείνον που απαντά στην αδικία της Δικαιοσύνης; Η ταινία έχει αρχή, μέση, τέλος, είναι άρτια και θέτει το ζήτημα της Δικαιοσύνης που αγγίζει άπαντες. Δικαιωμένους και Αδικημένους. Η πιο σωστά της ατιμωρησίας, που υποκινεί σκέψεις και συμπεριφορές αντιδημοκρατικές που παραπέμπουν στην αυτοδικία, γνωστή μέθοδος κατά την μεταπολεμική περίοδο σε συνοικίες του Πειραιά και όπου αλλού οι άνθρωποι έπαιρναν το νόμο στα χέρια τους.

Θα ήταν καθησυχαστικό αν ίσχυε η φράση του αμερικανού Θεολόγου Reinhold Niebuhr «το θλιβερό καθήκον της πολιτικής είναι να επιβάλει τη Δικαιοσύνη σε έναν αμαρτωλό κόσμο». Μα δυστυχώς, η Πολιτική επιχειρεί σε όλα τα άλλα – ανεξάρτητα αν κριθεί επιτυχημένο ή αποτυχημένο το έργο της – αλλά αδρανεί στην Δικαιοσύνη. Στη Δίκαιη Δικαιοσύνη.

Η πολιτική είναι τέχνη. Η ανώτερη και δυσκολότερη τέχνη του κόσμου καθώς δεν χαρακτηρίζεται από το κάποιο ταλέντο, αλλά συνήθως από τυχαίους που την χρησιμοποιούν ως όχημα συμφερόντων και αριβισμού.  Ακόμα… Το πρώτο καθήκον μιας κοινωνίας είναι η Δικαιοσύνη. Το πρώτο μέλημα ενός Πολιτικού θα έπρεπε να είναι η Δικαιοσύνη. Οποιαδήποτε άλλη πολιτική πράξη αν προταθεί ή αν κερδηθεί χωρίς να συνοδεύεται από τη δίκαιη Δικαιοσύνη, μετριάζεται η δυναμική και η αποτελεσματικότητά της. Η τέχνη δεν είναι o Πολιτικός. Η τέχνη είναι o Δίκαιος Πολιτικός. Δύσκολο για την ανθρώπινη φύση που έχει ροπή προς την αδικία; Ίσως όχι τόσο, αν σκεφτεί κάποιος ότι ένα λαμπρό εκπαιδευτικό σύστημα στοχεύει σε νέους, ώριμους πολίτες με ισχυρό δικαιϊκό και αξιακό σύστημα σε βάθος μιας εικοσαετίας ξεκινώντας από το νηπιαγωγείο και τους παιδικούς σταθμούς. Στρατηγικός σχεδιασμός λέγεται αυτό. Και αυτή είναι μια πολιτική πράξη που δικαιώνει άπαντες._

Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΘΑΡΡΟΣ” της Μακεδονίας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr