Δήμητρα Παπαναστασοπούλου

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ-ΤΗΛ: 22410-69007

Οι συνομιλίες στις Βερσαλλίες κάθε άλλο παρά εύκολες ήταν. Οι επιδιώξεις των διαφόρων χωρών έρχονταν σε σύγκρουση και το αποτέλεσμα ήταν ένας «δυσχερής συμβιβασμός» όπως ειπώθηκε.

Η ηττημένη Γερμανία έχασε τα κάτωθι εδάφη:

-Αλσατία- Λωραίνη: Αυτά τα εδάφη είχαν περιέλθει στην κατοχή της Γερμανίας το 1871 (σύμφωνα με την τότε προκαταρκτική συνθήκη ειρήνης στις Βερσαλλίες την 26 Φεβρουαρίου και την συνθήκη της Φραγκφούρτης την 10^η Μαΐου εκείνου του έτους). Οι δύο περιοχές επανήλθαν στην Γαλλία χωρίς δημοψήφισμα από την ημέρα της ανακωχής (11 Νοεμβρίου 1918).

-Βόρειο Σλέσβιγκ, Τόντερν, Απενράντε, Ζόντερμπουργκ, Χάντερσλέμπεν και Λύγκουμ. Οι περιοχές ενσωματώθηκαν στη Δανία μετά από δημοψήφισμα.

-Επαρχίες Πόζεν (σήμερα Πόζναν): είχαν προσαρτηθεί στην Δυτική Πρωσία μετά τον διαμελισμό της Πολωνίας(1772-1795). Μετά και την εξέγερση των Πολωνών (1918-1919) επεστράφησαν στην νεο-δημιουργηθείσα Πολωνία. Το σκεπτικό της απόδοσης της Δυτικής Πρωσίας στην Πολωνία ήταν να υπάρξει διέξοδος στη θάλασσα. Έτσι, δημιουργήθηκε ο καλούμενος «Πολωνικός Διάδρομος» ή Διάδρομος του Ντάντσιχ.

-Περιοχή Χλουτσίνσκο Χούλτσιν της Άνω Σιλεσίας. Παραχωρήθηκε στην Τσεχοσλοβακία, ενώ το ανατολικό της τμήμα δόθηκε στην Πολωνία.

-Πόλεις Όϊπεν και Μαλμεντύ με τις γύρω τους περιοχές. Δόθηκαν στο Βέλγιο.

-Περιοχή Ζόλνταου της Ανατολικής Πρωσίας. Δόθηκε στην Πολωνία.

-Το βόρειο τμήμα της Ανατολικής Πρωσίας που περιλαμβάνει την πόλη Μέμελ πέρασε στον γαλλικό έλεγχο και αργότερα, με δημοφήφισμα, παραχωρήθηκε στην Λιθουανία.

-Βάρμα και Μαζουρία. Δόθηκαν στην Πολωνία.

-Περιοχή Σάαρ. Για 15 έτη πέρασε στην επικυριαρχία της Κοινωνίας των Εθνών. Μετά θα γινόταν δημοψήφισμα και η περιοχή θα πήγαινε ή στη Γαλλία ή στη Γερμανία.

-Λιμάνι Ντάντσιχ και το δέλτα του ποταμού Βιστούλα στη Βαλτική Θάλασσα. Δημιουργήθηκε η Ελεύθερη Πόλη του Ντάντσιχ υπό την προστασία της Κοινωνίας των Εθνών.

Οι γερμανικές αποικίες αποδόθηκαν υπό την επικυριαρχία της Κοινωνίας των Εθνών ως εξής: Γερμανική Ανατολική Αφρική στην Βρετανία, Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική στην Νότιο Αφρική, Καμερούν και Τόγκο στη Βρετανία και τη Γαλλία, Γερμανική Σαμόα στη Νέα Ζηλανδία, Γερμανική Νέα Γουινέα στην Αυστραλία, νησία Μάρσαλ και νησιά του Ειρηνικού βόρεια του Ισημερινού στην Ιαπωνία.

Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 156, οι γερμανικές κτήσεις στο Σανντόνγκ της Κίνας μεταβιβάζονταν στην Ιαπωνία, ενώ αναμενόταν να επιστραφούν στην Κίνα. Οι Κινέζοι οργίστηκαν και προέβησαν σε διαδηλώσεις( κίνημα της 4^ης Μαρτίου) με αποτέλεσμα η Κίνα να αρνηθεί να υπογράψει την συνθήκη. Αντ’ αυτής έκανε χωριστή συνθήκη με την Γερμανία το 1921.

Δηλαδή, συνολικά η Γερμανία έχασε το ένα όγδοο των εδαφών της και πάνω από πέντε εκατομμύρια Γερμανούς κατοίκους.

Ωστόσο, η συνθήκη όριζε επί πλέον:

-Να χάσουν οι Γερμανοί τα προνόμια των εμπορικών τους δικαιωμάτων στην Κίνα, Αίγυπτο και Μέση Ανατολή.

-Την αποστρατικοποίηση της Ρηνανίας και της νήσου Ελικολάνδης.

-Τον περιορισμό του γερμανικού στρατού στις 100.000 άνδρες, χωρίς την δυνατότητα υποβρύχιων και εναέριων δυνάμεων, όπως και την απαγόρευση χρήσης βαρέως πυροβολικού και θωρακισμένων αρμάτων, ναυπήγηση πολεμικών σκαφών άνω των 10.000 κόρων και, φυσικά, απαγόρευση χρήσης χημικών όπλων. Υποχρεώθηκε επίσης να ναυπηγεί για τα 5 επόμενα χρόνια και για λογαριασμό των Συμμάχων εμπορικά πλοία συνολικού εκτοπίσματος 200.000 τόνων ετησίως.

-Η Γερμανία υποχρεώθηκε να εφοδιάζει τη Γαλλία με 140 εκ. τόνους άνθρακα ετησίως, το Βέλγιο με 80 εκ, τόνους και την Ιταλία με 77 εκ. τόνους.

-Υπήρξε κατοχή των Συμμάχων στη δυτική όχθη του Ρήνου, στην Κολωνία, στο Κόμπλεντς και στο Μάϊντς από τον Ιανουάριο του 1920.

Η Γερμανία αποδέχτηκε το άρθρο της «πολεμικής ενοχής», την πληρωμή αποζημιώσεων και την υπευθυνότητα της έναρξης του Πολέμου.

Διαβάστε ΕΔΩ το α’ μέρος 

(Συνεχίζεται…)