Δημήτρης Κατσούλας

Δεν θέλω να υπερβάλω, να σας πω μόνο πόσο απαιτητικός είμαι στην επιλογή της προσωπικής μου πρωινής αφύπνισης, του ξυπνητηριού μου δηλαδή. Ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσες μάρκες επέλεξα, είτε από τις τελειότερες συσκευές που κυκλοφορούν στα σύγχρονα ηλεκτρονικά καταστήματα, είτε κι από τα παλιατζίδικα ακόμα, από αυτά δηλαδή τα κουρδιστά ρολόγια προκειμένου να επιτύχω τον ήχο εκείνο που θα μου ταίριαζε απόλυτα. Αναζητούσα κάτι πρωτότυπο, κάτι που θα μου έφτιαχνε το κέφι από την μια μεριά, κι από την άλλη θα ξεχώριζε από όλα τα άλλα του κουβά, τα κοινά που λέμε. Τα συνηθισμένα.

Άρχισα να δοκιμάζω – να αφουγκράζομαι μετ’ επιμελείας θα ήταν το σωστό – πολλούς ήχους προκειμένου να επιτύχω αυτόν που θα με έφτιαχνε τελικά. Θα μου ταίριαζε. Δοκίμασα ήχους απαλούς, ήχους με νανουρίσματα μικρού παιδιού πριν κοιμηθεί, αλλά όλους τελικά τους απέρριψα. Καταπιάστηκα ύστερα με άλλους, με αυτούς τους οξείς, τους μυτερούς που στην πραγματικότητα είναι ικανοί να σπάσουν και τζαμαρίες ακόμα. Κι αυτούς τους απέρριψα.

Ξέρετε, αυτοί οι ήχοι που είναι σε θέση να σκορπίσουν και θραύσματα ακόμα γιατί είναι πολύ διαπεραστικοί, δεν ξέρω γιατί, αλλά μου προκαλούν μια ακατανόητη ναυτία, μου προκαλούν ένα τεράστιο πόνο – ταυτόχρονα και γροθιά – στην κοιλιά,  που δεν με εγκατέλειψε ούτε για μια στιγμή από τη μέρα της γνωριμίας μας. Μετά ανακάλυψα άλλους ήχους που κάνουν σαματά, βροντερούς και κρουστούς, σαν από αυτούς που δημιουργεί το σκαπτικό κομπρεσέρ το οποίο συθέμελα ξεσηκώνει ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, όπου χρειαστεί να βάλει την αιχμηρή μύτη του.

Τέλος δοκίμασα και ήχους (συνθήματα ήθελα να πω) που εκπορεύονται στις συγκεντρώσεις από ντουντούκες. Βαρύς και ακατάληπτος ο ήχος τους ως ήταν, τον πέταξα κι αυτόν στον κουβά της πόλης. Εν τέλει, μετά από τόσες επιλογές και αρκετή περίσκεψη βρήκα τον ήχο τον απόλυτο, τον ιδανικό θα τολμούσα να πω, εκείνον δηλαδή που σαν γάντι μου ταιριάζει και είναι ένας και μοναδικός με τον δικό μου κόσμο, τον μεθυσμένο. Τον όποιο μεθυσμένο και με ο, τι το μεθυσμένο με παραλύει.

Πέντε η ώρα το πρωί κι ακούω ένα επαναλαμβανόμενο Χλίκ, Χλίκ! Είναι το ξυπνητήρι μου στο κομοδίνο, κι εγώ ξυπνώ πάντα με έναν πονοκέφαλο αβάσταχτο. Νωρίς κατάλαβα ότι έτσι εξηγείται όταν γνωστούς ανθρώπους που συναντώ στα σκαλοπάτια του σπιτιού στις πέντε και είκοσι το πρωί δεν είμαι σε θέση να τους γνωρίσω. Με ξέρετε, κύριε μου; Με ερωτούν θυμωμένοι. Με… συγχωρείτε, έκανα λάθος, χρεώστε το μου κι αυτό, δεν το επαναλαμβάνω, δεν είδα…, δεν άκουσα…, δεν κατάλαβα τίποτα…, ψελλίζω, και τα αποθέματα της ψυχραιμίας μου χτυπούν κόκκινο, σαν τους αναλογικούς δείκτες  στην κονσόλα ηχογράφησης του Καζαντζίδη με το «Υπάρχω».

Και βέβαια θα μου πείτε ότι δεν υπάρχουν γυάλες που να έχουν εντός τους και κουδούνι…, οπότε ούτε κι εγώ έκανα λάθος για να περιμένω να το ακούσω. Αλλού ήταν το λάθος: τότε που το έψαχνα και το αναζητούσα για να το χτυπήσω. Πόσο ανόητος θεέ μου, πιάστηκα! Μα…, ήταν τόσο δύσκολο για να καταλάβω ότι ήμουν απέξω τελικά από τη γυάλα;

Χλίκ, Χλίκ! Τέλειό μου ξυπνητήρι. Τα καλύτερα ξυπνήματα, οι τελειότερες αφυπνίσεις γίνονται τότε, και μόνον τότε, όταν για διάφορους λόγους περπατάς τρεκλίζοντας, ή είναι σαν να πετάς. Μη νομίζετε πως τελείωσα με την αφύπνιση. Ανάγκη από δω και πέρα να συλλέξω γρήγορα τις μύγες του δωματίου μου. Από ό, τι υπολογίζω πρέπει να είναι καμιά δεκαπενταριά, τόσες δηλαδή που είναι ικανές για τον κορεσμό της πείνας το μεσημέρι.

Έχει κάποια σημασία εάν παρήλθαν οι Απόκριες; Δεν νομίζω, τίποτα δεν άλλαξε. Το καρναβάλι, οι μουτσούνες και οι μασκαράδες κρατούν καλά ακόμα, και για αρκετό διάστημα θα είναι εδώ παρόντες. Ή, για να είμαι πιο δίκαιος, τώρα αρχίζουν τα γλέντια.

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr