Η Τζούτζη Μαντζουράνη είναι ποιήτρια και έχει σπουδάσει  Γαλλική Λογοτεχνία και Γαλλικό Κινηματογράφο στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α.

Φωτογραφία: @Akanthos @Stefanos Zissopoulos

“Η ΠΑΛΙΑ ΒΑΛΙΤΣΑ…”

Στεκόταν στην άκρη του δρόμου, αλλά, όχι ακριβώς στην άκρη, έτσι που αν περνούσε κάποιο αυτοκίνητο , μπορεί και να την χτυπούσε.
Ακριβώς από πίσω της, βρίσκονταν οι τενεκέδες των σκουπιδιών.
Ήταν λοιπόν για πέταμα, δεν ήταν δύσκολο να το καταλάβει κάποιος.
Είχε πια ολοκληρώσει την αποστολή της. Τα σημάδια του χρόνου, ήταν εμφανή πάνω της.
Ήταν γερασμένη, κουρασμένη, ταλαιπωρημένη. Το δέρμα της είχε χάσει πια την γυαλάδα του, σε κάποια σημεία, οι ραγάδες της ήταν τόσο έντονες που έμοιαζαν με ουλές από παλιές μαχαιριές.
Χαρακιές της ζωής!
Καθεμιά από αυτές, και μια ιστορία!

Παρόλα αυτά, ήταν κλεισμένη με προσοχή, και κράταγε ακόμα πάνω της μια αξιοπρέπεια και μια αρχοντιά, πού μαρτυρούσαν την ευγενική της καταγωγή.
Και κρατούσε καλά κρυμμένα μέσα της τα μυστικά της.
Πέρασα την διασταύρωση με βιασύνη αλλά πρόλαβα να την δω, καθώς περίμενε εκεί, μπροστά στα σκουπίδια, σαν να ήταν στη στάση του λεωφορείου και περίμενε να ανέβει, έτοιμη για τον επόμενο σταθμό, τον επόμενο προορισμό.

Θέλησα για μια στιγμή να σταματήσω, να την ρωτήσω πού πήγαινε, αν μπορούσα να την πάρω μαζί μου. Αλλά, ο βιαστικός οδηγός του αυτοκινήτου που ακολουθούσε κορνάριζε ανυπόμονα και έτσι συνέχισα τον δρόμο μου. “Στην επιστροφή” σκέφτηκα. “Αν ακόμα είναι εκεί”…
Αργά το βράδυ, γυρίζοντας πίσω στο σπίτι, σταμάτησα δίπλα στο ίδιο σημείο που την είχα δει το πρωί. Παρκάρισα το αυτοκίνητο στη γωνία, λίγο πιο πέρα, για να μην τρομάξω τις γάτες πού, είχαν χωθεί στους τενεκέδες και έψαχναν με μανία τον “επιούσιο”.
Εκείνη, ήταν ακόμα εκεί!
Λες και με περίμενε.
Πλησίασα, την άνοιξα με προσοχή. Κάποιος είχε σκεφτεί να ρίξει μέσα τα σκουπίδια του σπιτιού του.
Εκείνη, είχε δεχτεί το χαστούκι της προσβολής με αξιοπρέπεια.

Δεν έχει σημασία που παλιότερα έκρυβε μέσα της μόνο μεταξωτά και κασμήρια.
Έβγαλα προσεκτικά τα σκουπίδια από μέσα. Την άδειασα, την τίναξα από τα βρώμικα χαρτιά και τα ζουμιά των σκουπιδιών, σαν να περιποιόμουνα ένα πληγωμένο στρατιώτη μετά την μάχη.
Δεν είχε ζωή πιά, ήταν σίγουρο αυτό, το έβλεπες καθαρά.
Όμως της άξιζε ένα τέλος με αξιοπρέπεια.
Οι κάδοι των σκουπιδιών, εκεί στην διασταύρωση της λεωφόρου Σουνίου, ήταν γι’ αυτή το τελευταίο της ταξίδι…

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr