Ποιος ήταν ο Αννίκερις: 

* Ο Αννίκερις ήταν φιλόσοφος ο οποίος πίστευε ότι η ηδονή εξαρτάται και από τις σχέσεις του ατόμου με το περιβάλλον του. Η πραγματική χαρά και η απόλαυση επιτυγχάνονται μέσα στην κοινωνία με τους φίλους, τους οικείους και τους συγγενείς. Φίλους τους οποίους θα πρέπει να επιλέγουμε όχι μόνο με βάση τις δικές μας ανάγκες αλλά εξαιτίας της αγαθότητας και της φυσικής στοργής. Η χαρούμενη διάθεση της διδασκαλίας του αναπτύσσεται σε αντίθεση με την πεσιμιστική διάθεση άλλων φιλοσόφων. Τέλος δεν πίστευε ότι ο «λόγος», η λογική δηλαδή από μόνη της μπορεί να μας εξασφαλίσει από το λάθος

— Η πλειονότητα των ανθρώπων που εγκλωβίζονται στο περιβάλλον των μεγάλων πόλεων και αναζητούν ανάπαυλα στη φύση θέλγονται κυρίως από την «πυκνότητα». Το δάσος ήταν υπέροχο, πυκνό, λουλούδια, πουλιά, ένας παράδεισος. Το νησί που πήγαμε είχε πράσινο που έφτανε μέχρι τη θάλασσα. Ήταν καταπληκτικό.

«Δεν αντέχω την ξεραΐλα» είναι η μόνιμη επωδός απέναντι στους άτυχους που αντιμετωπίζουν το λιοπύρι άγονης γής, άνεμο, τρικυμίες, δύσκολες θάλασσες με περίπλοκες προσβάσεις και ιδρωμένες κατεβασιές κι ανεβασιές. Έτσι και βρεθούν σε τέτοια μεριά παθαίνουν και όπου φύγει φύγει, ποτέ ξανά. Οι περιγραφές εφιαλτικές, χαλεπές.

Φύσαγε μου πήρε το κεφάλι, ζέστη δεν μπορείς να φανταστείς. Κάτι είχε ο ήλιος χρυσό μου και κάηκα, έτρεχα στα φαρμακεία. Δεν μπορούσα να σταθώ.

— Ο ιδιοτελής Αννίκερις δεν αντιπαρατίθεται. Καμώνεται πως συμφωνεί. Ο λόγος είναι προφανής. Απεχθάνεται την πολυκοσμία. Τα θέλει όλα για την πάρτη του εαυτού του και της μακροχρόνιας συντροφιάς του. Μοναχικές ανέγγιχτες παραλίες, βραχώδεις κόλπους και κολπίσκους, μονοπάτια απάτητα στις απόκοσμες βουνοπλαγιές, βρύσες και ποταμάκια αποκλειστικής χρήσεως. Ένα νησί prive και απολύτως δωρεάν. Και μέχρι τώρα για πολλές δεκαετίες το έχει και το κρατάει επτασφράγιστο μυστικό πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Ιδίως τις δυο κρυφές θαλάσσιες σπηλιές. Δεν θέλει τίποτα να διαταράσσει τη μυστηριακή σαγήνη της αραιότητας. Αν δεν ήταν πολιτικά υπέρ της ανάπτυξης σίγουρα θα ηγείτο κινήματος υπέρ της στασιμότητας στο συγκεκριμένο τόπο για να διαφυλάξει το ηδονικό του κεκτημένο. Κυρίως να μην ασφαλτοστρωθούν οι μαγικοί χωματόδρομοι των πορειών του. Ένα κίνημα όπως οι σέχτες που δεν θέλουν να προσαρμοστούν στη τεχνολογία.

— Τι είναι η μυστηριακή σαγήνη της αραιότητας;Θα σας το πω όπως το νοιώθω. Υπάρχουν τόποι που η μάνα γη θέλει να μείνει ανέγγιχτη, άσπιλη. Ανέχεται τη ζωή σαν στολίδι, σαν κόσμημα. Δεν ανέχεται την επικυριαρχία. Αφήνει στη ζωή μόνο τον απαραίτητο χώρο. Έτσι η ζωή γίνεται διάχυτη, αραιή. Τα σπίτια είναι σαν να φυτρώνουν από το χώμα. Οι πέτρες και οι λόχμες είναι σηματωροί και κήρυκες, οι κάπαρες ξεπροβάλλουν από τις σχισμάδες, τα θαμνόδεντρα-άνεμο μορφές έχουν ατομικότητα δεν είναι ανώνυμα δέντρα στο δάσος. Ως σύνολο ο τόπος έχει πολύπλοκη υφή και κάθε γωνία του εκπέμπει σαγήνη. Αρκεί να υπάρχουν οι αισθητήρες. Χωρίς αυτούς είναι πράγματι «μια ξεραΐλα».

— Έτσι η πυκνότητα και αραιότητα συνθέτουν διαλεκτικά την μοναδική ομορφιά τη Ελληνικής πατρίδας. Θά’πρεπε αντί να την ξεσκίζουμε, να την διαφυλάσσουμε ως κόρη οφθαλμού. Εναποθέτω ελπίδες στις επόμενες γενιές.

— Ο ποιητής το συνέλαβε με τους σωστούς αισθητήρες.

«Κυκλάμινο κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα/που βρήκες χρώματα κι ανθείς/που μίσχο και σαλεύεις».