Ηλίας Καραβόλιας

DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

Υπάρχει μια μερική παύση των ροών στο οικονομικό κύκλωμα : δεν ξοδεύεται το σύνολο του επιδοτούμενου χρήματος απο νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Παρκάρεται στο τραπεζικό σύστημα ως «οιονεί αποταμίευση». Οι θεσμικοί όμως το ρίχνουν αβίαστα και με μόχλευση στα χρηματιστήρια καθώς τα επιτόκια συνεχίζουν να είναι μηδενικά έως αρνητικά.

Γι’ αυτό και μιλούν πολλοί για έκρηξη κατανάλωσης στην μετά-covid εποχή, μή φοβούμενοι πληθωριστικές τάσεις. Αλλά ξεχνούν να αναφέρουν ότι η αποταμίευση δεν είναι παρά «συσσώρευση » ιδιωτικού και κρατικού χρέους.

Το μείζον ομως είναι να κατανοήσουμε την σημερινή κατάσταση των «τρύπιων» συγκοινωνούντων δοχείων στις αγορές διότι αν έπρεπε να ψιθυρίσουμε κάτι στα αυτιά των κεντρικών τραπεζιτών – όπως της Lagarde για παράδειγμα – που ουσιαστικά δίνουν signal  ανοδικό για τον χάρτινο πλούτο, αυτό μάλλον θα ήταν : «You ‘ve just killed the Efficient Market Hypothesis»

Για να δώσω το θεωρητικό στίγμα : φρονώ ότι η ανατροφοδότηση του δήθεν «νομισματικού κύκλου» (δηλαδή το χρήμα των κεντρικών τραπεζών που φουσκώνει τις μετοχές και τα ομόλογα )έχει μια κάποια «μαθηματική» διατύπωση. Είναι προφανώς μια ιδιόρρυθμη συνάρτηση ενός «μέσου πολλαπλασιαστή μόχλευσης» στα χρηματιστήρια( του αέρα δηλαδή) που θα προέκυπτε  όταν αφαιρούσαμε αυτό που αποκαλούμε «υπόλειμμα» κατανάλωσης και παραγωγής στην πραγματική οικονομία. Δύσκολο, ως εγχείρημα ανακάλυψης μιας κάποιας συσχέτισης, αλλά αξίζει τον κόπο για την ιστορία.

Είναι δε μάλλον σίγουρο ότι το νεοεκδοθέν χρήμα-χρέος δεν κινείται στο κύκλωμα με μια συγκεκριμένη ταχύτητα και «μέθοδο». Είναι και αυτό μια συνάρτηση, ένα «ολοκλήρωμα» στην ουσία, του οποίου τα δυο όρια σχετίζονται τόσο με τα νέα όρια χρέους κρατών-επιχειρήσεων-νοικοκυριών (βλ. ομόλογα και δείκτες επισφαλών δανείων) όσο και με την μόχλευση στις προθεσμιακές αγορές επιτοκίων (που ρυθμίζουν τις αποδόσεις των ομολόγων).

Ο δε αέρας στα χρηματιστήρια συμβαδίζει με τα νέα επίπεδα χρεών και «αναμένει» την δυνητική κατανάλωση από τους επιδοτούμενους άεργους στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, ώστε να δικαιολογηθούν τα προσδοκώμενα υψηλά κέρδη στις τιμές των μετόχων (και οι 33,000 μονάδες στον Dow Jones).

Οι εκτυπωτές των κεντρικών τραπεζών δουλεύουν κυρίως ως απορροφητήρες και όχι ως πολυβόλα :  το να γίνεσαι ως ΕΚΤ(και ως FED) το καταφύγιο ασφάλειας, ο φερέγγυος αγοραστής, για το θεσμικό μεγάλο κεφάλαιο και να αγοράζεις ομόλογα υπερχρεωμένων κρατών που αυτό κατέχει, είναι σαν να συνάπτεις ένα αμφοτεροβαρές συμβόλαιο σιωπηρής συνωμοσίας μεταξύ διαχειριστών διαφορετικού τύπου χρήματος( χρέος και μόχλευση).

Το πάρτι αυτό, προφανώς και το χαλάνε κάποιοι κερδοσκόποι (όσα hedge funds επιβίωσαν μετα το 2008 ) που κάνουν ανοιχτές πωλήσεις σχεδόν  ταυτόχρονα σε επιτόκια, νομίσματα, μετοχές, ομόλογα, εμπορεύματα, αλλά παράλληλα «επηρεάζουν» τους δείκτες αυτών των αξιών αφού είναι και διαχειριστές στα ανάλογα σύνθετα αλλά «συμβολικά» funds(ETFs). Γι αυτό και το στοίχημα στην μεταβλητότητα είναι πλέον πιο αποδοτικό από το στοίχημα στις προθεσμιακές τιμές.

( ΥΓ. Τι ακριβώς δεν κατάλαβες φίλε αναγνώστη από τον μυστικιστικό κόσμο των αρνητικών επιτοκίων και της μοχλευμένης μεταφυσικής χρηματοοικονομικής ; ).