Ο κ.Θεόκλητος Ρουσάκης είναι Αντιστράτηγος (εα) και Επίτιμος Διοικητής Β΄ Σώματος Στρατού

Είναι αλήθεια ότι η Αμυντική Συμφωνία που κάναμε με τη Γαλλία αλλά και τα εξοπλιστικά προγράμματα που ήδη έχουν υπογραφεί, έδωσαν σε όλους μας τη δυνατότητα να “μετρήσουμε” τις πολιτικές – κομματικές ηγεσίες μας, αλλά και όλους όσους έχουν δημόσιο λόγο, Στρατηγούς, Ναυάρχους, Πτεράρχους, στρατηγικούς αναλυτές, ειδικούς επιστήμονες, δημοσιογράφους και δημοσιογραφούντες, έξυπνους και “εξυπνακίζοντες”, ιδεολογικά αμερόληπτους αλλά και “κλειδωμένους”  στα κομματικά και ιδεολογικά τους συμπλέγματα.

Όλους δηλαδή αυτούς που με σχόλια και εκτιμήσεις , επηρεάζουν την κοινή γνώμη Λαού και Ενόπλων Δυνάμεων, σε μια περίοδο που υφιστάμεθα έντονη την απειλή από Τουρκία, τόσο φραστικά, όσο και με μεθοδεύσεις. Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι μετά από πολλά χρόνια βλέπουμε επιτέλους να ικανοποιούνται οι πόθοι και οι προσδοκίες όλων μας για ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεών μας εξοπλιστικά και για δημιουργία ισχυρών συμμαχιών. Παρ΄ όλα αυτά  προσπαθούν αρκετοί από τους δημοσιολογούντες να “τορπιλίσουν “, απαξιώσουν ή να ιδεολογοποιήσουν αυτήν την επιτυχία με έωλα, σαθρά και χωρίς επιστημονική βάση επιχειρήματα.

Ένας κινέζος φιλόσοφος είχε πει: “Ο ανώτερος άνθρωπος καταλαβαίνει στην εντέλεια τα κρίσιμα θέματα, ο κατώτερος άνθρωπος καταλαβαίνει στην εντέλεια τις ασήμαντες λεπτομέρειες”. Αυτό δυστυχώς που συμβαίνει εν προκειμένω.

Η  άστοχη και συμπλεγματική αυτή κριτική το μόνο που προσφέρει είναι να ‘δίνει  τροφή” στην πλευρά της Τουρκίας, να διχάζει και να δημιουργεί ανασφάλεια και ηττοπάθεια στον κόσμο. Αντί αυτής θα ήταν χρήσιμο να βρούμε επιτέλους πως θα ισχυροποιήσουμε το φρόνημα  στο Λαό μας και στις Ένοπλες Δυνάμεις μας. 

Για την αξία του φρονήματος και της ανδρείας που απορρέει από αυτήν, ο Τσώρτσιλ σε ομιλία του στο Αγγλικό Κοινοβούλιο στις 24  Απρ. 1941 είπε: “Εάν δεν υπήρχε η ανδρεία των Ελλήνων και η γενναιοψυχία τους, η έκβαση του Β΄ΠΠ θα ήταν αβέβαιη”. Ενώ επικρίνοντας τη Βρετανική πολιτική του κατευνασμού απέναντι στο Χίτλερ πριν τον Β΄ΠΠ είπε: “Διαλεκτικός είναι κάποιoς που ταΐζει έναν κροκόδειλο με την ελπίδα ότι θα τον φάει τελευταίο”.

Έτσι λοιπόν έχουμε δύο έννοιες αντίθετες. Η μία είναι η έννοια του φρονήματος, της βούλησης για αντίσταση στις προκλήσεις και απειλές, του σθένους για αγώνα και θυσίες για την Πατρίδα. Αυτή που πρέπει να βρίσκεται στον πυρήνα της πολιτικής και της παιδείας μας για την Άμυνα του Έθνους μας, έναντι οιασδήποτε πρόκλησης και εχθρικής προσβολής της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Αντιθέτως η άλλη έννοια είναι το πνεύμα του κατευνασμού των απειλών που καταδεικνύει έμμεσα το έλλειμα του φρονήματος και της αξιοπρέπειας. Αυτή που φαντασιώνεται τη  διαλεκτική της αγαπολογίας των λαών, των διεθνιστικών φιλοσοφιών και των “αριστερόστροφων” ιδεολογιών, που αναγνωρίζει ως μόνον εχθρό την  αστική τάξη και ότι μόνον αυτή θα πρέπει πολεμήσουμε.

Έτσι βρήκαν την ευκαιρία οι “εξυπνακίζοντες και τα πάντα κατέχοντες”, μέσα από την άγονη κριτική τους, χωρίς κάποια ουσιαστική επιχειρηματολογία, με δογματική άρνηση σε όλα, να  εκπέμπουν το γνωστό κατευναστικό πνεύμα ηττοπάθειας που δυστυχώς επηρεάζει και μεγάλη μερίδα του Λαού μας. Τους διαφεύγει όμως ένα ζωτικό ζήτημα, ότι η ασφάλεια της χώρας δεν είναι μόνο ευθύνη των Ενόπλων Δυνάμεων αλλά πρωτίστως του Λαού της. Το δε φρόνημα του Λαού βεβαίως επηρεάζει άμεσα τις Ένοπλες Δυνάμεις , καθ ΄όσον αυτές είναι το στρατευμένο τμήμα του.

Επομένως, τώρα που εξασφαλίστηκαν οι εξοπλισμοί και στη δημιουργία συμμαχιών είμαστε σε “σωστό δρόμο”, καιρός είναι να ασχοληθούν σοβαρά επιτέλους όλοι, αλλά κυρίως η επίσημη πολιτεία, με το φρόνημα του λαού και της στρατευμένης μερίδας αυτού. Τούτο διότι το φρόνημα του Λαού και των Ενόπλων Δυνάμεων  είναι ο συντελεστής που πολλαπλασιάζει την ισχύ των οπλικών συστημάτων, δίνει νόημα στις συμμαχίες, λειτουργεί ως ο ισχυρότερος αποτρεπτικός παράγοντας στις απειλές  και τελικώς διαμορφώνει τη Νίκη σε κάθε στρατιωτική εμπλοκή.

Το 1913 ο  θρυλικός ναύαρχος Π. Κουντουριώτης, έστειλε  λίγο πριν την έναρξη της ναυμαχίας της Λήμνου το παρακάτω μήνυμα στο Υπουργείο Ναυτικών:  “Με τη βοήθεια του Θεού, τας ευχάς του Βασιλέως και εν ονόματι του δικαίου, πλέω μεθ’ ορμής ακαθέκτου και με την πεποίθησιν της νίκης προς συνάντησιν του εχθρού του γένους’’.  Τότε ο υπουργείο Ναυτικών ζήτησε από το ναύαρχο να μην θέσει σε υπερβολικό κίνδυνο το “ΑΒΕΡΩΦ”. Η απάντηση του Κουντουριώτη ήταν : “Δε νοείται να έχεις πολεμικά πλοία  εάν δεν πρόκειται να τα εκθέσεις στον κίνδυνο της μάχης’’. Και το φρόνημα του Κουντουριώτη με το θρυλικό “ΑΒΕΡΩΦ” έφεραν τη Νίκη. Αν όμως ο Κουντουριώτης δεν είχε φρόνημα αλλά ήταν “φρόνιμος” στην οδηγία του Υπουργείου…..;

Πώς όμως χαλυβδώνεται το φρόνημα του λαού και κατ΄ επέκταση του στρατεύματος και πώς αποδεικνύεται στην πράξη η αξία του; Είναι αλήθεια ότι η διαμόρφωση του υψηλού φρονήματος είναι έργο που απαιτεί μακρό χρόνο για να διαμορφωθεί, με ανάλογου προσανατολισμού  παιδεία που αρχίζει από την οικογένεια, συνεχίζεται στο σχολείο και ολοκληρώνεται στο Στρατό, ως ένα “συγκοινωνούν δοχείο”. Οι βασικότεροι παράγοντες που επιδρούν στη διαμόρφωση υψηλού και υγιούς εθνικού φρονήματος ενδεικτικά είναι:

—Η γνώση της Ιστορίας του Έθνους μας και κυρίως των πολεμικών περιπετειών της Πατρίδος μας και των διδαγμάτων που απορρέουν από αυτές. Εκεί δηλαδή που αποδεικνύεται ότι, σε όλους τους αγώνες του Έθνους, οι Έλληνες είμασταν πάντα αριθμητικά λιγότεροι από τους αντιπάλους μας και εξοπλιστικά υποδεέστεροι. Παρ΄ όλα αυτά με υψηλό εθνικό φρόνημα, γενναιοψυχία και πρώτα απ΄ όλα με Πίστη στο Θεό, η Νίκη ήταν με το μέρος μας.

—Η διαμόρφωση εθνικής στρατηγικής στην παιδεία που πρέπει να είναι Χριστοκεντρική και Ελληνοκεντρική. Αυτή είναι η προσταγή του Θ. Κολοκοτρώνη που θα πει από την Πνύκα στους νέους: “Όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος”.

—Το αξιακό επίπεδο Ηγεσίας και Λαού και η ευθύνη για τη διαφύλαξη της Ελευθερίας, των ιερών και των οσίων της φυλής, ώστε κάθε γενιά να παραδίδει στην άλλη την Πατρίδα ελεύθερη και ισχυρότερη.

—Η εμπιστοσύνη στις Ηγεσίες μας, πολιτικές και στρατιωτικές, που πρέπει να είναι ταγμένες στην υπηρέτηση της Ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και των συμφερόντων μόνον της Πατρίδος μας, με τη χρηστή άσκηση της εξουσίας.

—Η αυτοπεποίθηση των Ενόπλων μας Δυνάμεων, που απορρέει από το υψηλό επίπεδο της ρεαλιστικής επιχειρησιακής τους εκπαίδευσης.

Είναι βέβαιο, ότι  κάθε αμερόληπτος ερευνητής ή μελετητής της Ιστορίας του Έθνους μας, εύκολα διαπιστώνει ότι, όποτε γράψαμε σελίδες δόξας στην Ιστορία μας ήταν γιατί Ηγεσίες,  Λαός και Ένοπλες Δυνάμεις   εμφορούντο από υψηλό φρόνημα και Πίστη στον αγώνα, μακριά από διχόνοιες και κομματισμούς. Τούτο διότι το εθνικό μας φρόνημα δημιουργούσε πάντα την εθνική  ομοψυχία και συνοχή. Από τον Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα, τις νίκες του Μ. Αλεξάνδρου, τις νίκες του Αυτοκράτορα Ηρακλείου από το 626 έως το 629 κατά των Αβάρων και των Περσών, την επανάσταση του 1821, τους Βαλκανικούς Πολέμους, το Έπος του 1940 με κορυφαία τη Μάχη στο υψ.731, τις μάχες των οχυρών, τη Μάχη της Κρήτης κλπ, πάντοτε με λίγα μέσα, αλλά με περίσσευμα ηθικού και εθνικού φρονήματος,  αγνοούσαμε τους κινδύνους και τις θυσίες για την υπεράσπιση της ελευθερίας και της εθνικής αξιοπρέπειας. Πάντοτε με αλάνθαστο οδηγό το βιβλίο της Ιστορίας προχωρούσαν οι μαχητές μας .

Η διάβρωση όμως της παιδείας μας  και του εθνικού μας φρονήματος, ουδόλως αναπληρώνεται με αμυντικές συμφωνίες και εξοπλισμούς.  Και στη διάβρωση  αυτή συμβάλουν :

– Η διείσδυση στην παιδεία όλων των βαθμίδων “αριστερόστροφων” διεθνιστικών και δήθεν φιλειρηνικών θεωριών ή ακραίων αντιδημοκρατικών αντιλήψεων με την ανοχή ή και την κατεύθυνση της επίσημης πολιτείας. Όμως είναι γνωστό ότι , “αν θέλεις ειρήνη, προετοίμαζε πόλεμο”. (Ιούλιος Καίσαρας)

– H ροπή των πολιτικών ηγεσιών μας, να δημοσιοϋπαλληλοποιούν τις Ένοπλες Δυνάμεις και να ενθαρρύνουν την κομματικοποίηση τους, με ασύμβατα προς την στρατιωτική δεοντολογία νομοθετήματα,

– Το έλλειμα επαρκούς χρόνου θητείας για τη δημιουργία του συνεκτικού για τις Ένοπλες Δυνάμεις πνεύματος Μονάδος, ενσυνείδητης πειθαρχίας και επαρκούς επιχειρησιακής εκπαίδευσης για την προς πόλεμο προπαρασκευή.

– Η διάβρωση των θεσμών – θεμέλιο της εθνικής μας οντότητος, δηλαδή της Ορθοδοξίας, της οικογένειας και της Εθνικής μας Παιδεία. Συνέπειες αυτών είναι ο εκφυλισμός της αρετής της φιλοπατρίας, της απαξίωσης της ιεράς υποχρέωσης όλων προς στράτευση και της πειθαρχίας του στρατεύματος.

Τέλος, το ότι οι εχθρικές μυστικές υπηρεσίες μελετούν  και εκτιμούν διαρκώς  το εθνικό φρόνημα του Λαού και των Ενόπλων Δυνάμεών μας και καταβάλουν κάθε προσπάθεια να το υπονομεύσουν, καταδεικνύει ασφαλώς ότι το έλλειμα του σημαντικότερου αυτού παράγοντα της ισχύος μας ενδεχομένως θα είναι και η “Κερκόπορτά” μας.