Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Νομίζω ότι συμβολικά η εποχή των Συριζανέλ τελείωσε χτες με την αποτρόπαια πράξη της κλοπής μιας κάλπης στα Εξάρχεια. Η διάλυση, έργω και λόγω, του κράτους αφενός, η κατάλυση της δημοκρατίας αφετέρου. Και βέβαια η ανέξοδη επίδειξη ενός άθλιου ψευδοεπαναστατισμού εκ μέρους εκείνων των ψυχωσικών “ερυθρόδερμων” που έδιναν σταθερά άλλοθι στον μαύρο φασισμό όλα αυτά τα χρόνια.

Κατά τα άλλα το αποτέλεσμα ήταν ισορροπημένο και ορθολογικό αφ’ ης στιγμής παρουσιάζονται όλοι ως νικητές. Ή περίπου.

Καταρχήν ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο οποίος πιστώνεται τη νίκη προσωπικά καθώς ξεπέρασε εκτός των άλλων και τα εμπόδια ή την υπόγεια αμφισβήτηση των καραμανλικών και των σαμαρικών μέσα στο κόμμα που τον εξέλεξε πριν 3,5 χρόνια. Κατάφερε επίσης να ανανεώσει τις λίστες της παραδοσιακά συντηρητικής Ν.Δ φέρνοντας νέα πρόσωπα σε μια Βουλή που δεινοπάθησε αισθητικά και ιδεολογικά τα τελευταία χρόνια. Το στοίχημα είναι μπροστά του και η ευρεία του νίκη, η αυτοδυναμία, δεν τού επιτρέπουν ούτε εφησυχασμό, ούτε δικαιολογίες. Ο νέος πρωθυπουργός νίκησε καθαρά παρά το δυσπρόφερτο, για την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, επώνυμο του. Η επιτυχία του είναι ευρύτερη από εκείνη του πατέρα του το 1990 ενώ συγχρόνως σηματοδοτεί ανάλογη επιστροφή στην ομαλότητα και την λογική. Οι Έλληνες ψήφισαν το μη χείρον βέλτιστον και αποδέχτηκαν το αποτέλεσμα όχι με ενθουσιασμό αλλά με ανακούφιση. Επειδή την δεξιά την γνώριζαν και τώρα έμαθαν και την αριστερά.

Όμοια νικητής κατά την άποψη μου είναι και ο, μοιραίος για την αριστερά, Αλέξης Τσίπρας. Κράτησε το κόμμα του όρθιο στο αξιοθαύμαστο ποσοστό του 31,6% παρ’ όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις παραμένοντας ο ισχυρότερος ηγέτης της διασπασμένης, προς το παρόν, κεντροαριστεράς. Όλες του οι πρόσφατες κινήσεις αλλά και οι μετριοπαθείς του δηλώσεις χτες στο Ζάππειο αποδεικνύουν ότι διατηρεί το πολιτικό του ένστικτο, προσαρμόζεται εύκολα και παραμένει επικίνδυνος – με κάθε σημασία της λέξης. Μιλώντας συναισθηματικά κερδίζει πολιτικά το κατά κανόνα κρατικοδίαιτο κοινό του. Μόνο που ο συναισθηματισμός από μόνος του δεν επιλύει τα κοινωνικά προβλήματα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο Αλέξης απέτυχε μεν αλλά δεν χρεώθηκε την αποτυχία του παραμένοντας η αδιαμφισβήτητη, συγκολλητική ουσία του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κι αυτό ένα από τα ταλέντα του.

Νικήτρια είναι, mutatis mutandis, και η Φώφη Γεννηματά, με μία νίκη όμως κατά τη γνώμη μου πύρρειο. Το ποσοστό που πέτυχε, τής δίνει το φιλί της ζωής και δικαιώνει την κίνηση υψηλού ρίσκου την οποία έλαβε. Αναφέρομαι βέβαια στην απομάκρυνση του Ευάγγελου Βενιζέλου, γεγονός που τρομοκράτησε τους ψηφοφόρους του Κινάλ όπως τουλάχιστον μάς διαβεβαίωναν τα ΜΜΕ. Φαίνεται όμως ότι ο εκ Θεσσαλονίκης τ. υπουργός, άλλοτε πρώτος των πρώτων, τώρα δεν θα εκλεγόταν καν στην εκλογική του περιφέρεια ενώ η δυσανεξία που δημιουργεί στο ευρύ κοινό, είναι προδήλως ανάλογη του πολιτικού του εκτοπίσματος. Ή, καλύτερα της ιδέας που ο ίδιος τρέφει για το πολιτικό του εκτόπισμα.

Νικητές ασφαλώς και χωρίς περαιτέρω σχολιασμό και οι Βελόπουλος και Βαρουφάκης, προσωπικότητες, κατά την άποψή μου, ανάλογα φαιδρής διάστασης. Αμφότεροι πάντως προσέφεραν ένα μεγάλο δώρο στη δημοκρατία. Ο ένας απέκλεισε την Χρυσή Αυγή από το κοινοβούλιο εγκλωβίζοντας δυνητικούς ψηφοφόρους της ενώ ο έτερος κράτησε την απόσταση των δύο πρώτων κομμάτων σε λογικά επίπεδα έτσι ώστε η αλαζονεία να μην κυριαρχήσει εν τέλει. Μέτρον άριστον δηλαδή! Βελόπουλος και Βαρουφάκης καταλαμβάνουν πλέον επάξια τις κενές θέσεις του Καμμένου και του Λεβέντη. Και μπράβο τους!

Ως προς το ΚΚΕ τέλος αφού το ίδιο δηλώνει πώς νίκησε, εμείς δεν έχουμε λόγο να διαφωνήσουμε. Δεδομένου μάλιστα ότι παραμένει ένα κόμμα θεολογικό, μεταφυσικό, με προσήλωση στο δόγμα και την ορθοδοξία. Παρ’ ότι βρίσκεται αγκυρωμένο στο 5%, εκπροσωπεί τον λόγον της απολύτου αληθείας εν ονόματι του λαού. Ιησούς Χριστός νικά και όλα τα κακά σκορπά με τους τρόπους του Λένιν και την πειθώ του Στάλιν.

Κατά τα άλλα η τηλεοπτική, μαζική και προαποφασισμένη μας Δημοκρατία ας προσθέσει στα προβλήματα της και το 42% της αποχής. Τεράστιο ποσοστό αν σκεφτεί κανείς την κρισιμότητα αλλά και την πόλωση των τωρινών εκλογών. Αποπολιτικοποίηση, απογοήτευση, αβδηριτισμός η απλή και άδολη αδιαφορία είναι οι αιτίες του απαράδεκτου, αυτού φαινομένου.

ΥΓ: 1 Οι συμφιλιωτικές δηλώσεις του νέου πρωθυπουργού και οι μετριοπαθείς του απερχόμενου κατά την βραδιά των εκλογών, κινούνταν στο πλαίσιο ενός πολιτικού πολιτισμού, πράγμα εξαιρετικά παρήγορο μετά το έντονο όσο και αχρείαστο, νεοεμφυλιακό κλίμα που είχε κυριαρχήσει κατά την προεκλογική περίοδο.

ΥΓ: 2 Ειλικρινά θλίβομαι που δεν βρίσκεται ο Αριστείδης Μπαλτάς στη νέα Βουλή αλλά θα είναι ακόπως ο Βασιλικός ή ο Φλαμπουράρης. Κατά τ’ άλλα κάτι τύποι σαν την Μυρσίνη Ζορμπά, πρώην γραμματέα του Σημίτη και σαν τον Γιώργο Σταθάκη, εκατομμυριούχο, παρατρεχάμενο εκατομμυριούχων, από σήμερα θα βρίσκονται στην θέση που τούς αξίζει. Σπίτι τους…

Φωτογραφία: Γωγώ Ιερομονάχου, Ο Υποψήφιος, ελαιογραφία σε μουσαμά, 2019