Και ξαφνικά φύτρωσαν λεφτόδεντρα. Όταν επι μήνες υποδείκνυαν οι πάντες στην κυβέρνηση να παρέμβει στην ακριβή αγορά ενέργειας μιλούσε για «δημοσιονομικούς περιορισμούς». Και τώρα επικαλείται την  «απογοητευτική Ευρώπη». Τώρα ανακάλυψε ότι είναι «δυσκίνητο υπερωκεάνιο» που αργοπορεί στις αποφάσεις.

Τα μέτρα δεν είναι επικεντρωμένα στον πυρήνα του προβλήματος (χρηματιστηριακό παίγνιο υπερτιμολόγησης τιμής αναφοράς). Τα μέτρα είναι πάλι στην λογική του ψηφοθηρικού πατερναλισμού. Η κοινωνία θα επιδοτηθεί με ρευστό αναπλήρωσης των ήδη καταβληθέντων δαπανών της (από τα συρρικνωμένα εισοδήματα σε νοικοκυριά και δουλειές). Και οι νέοι λογαριασμοί, όσο μειωμένοι και αν θα είναι, πάλι θα εμπεριέχουν «σκιώδη υπεραξία» και κερδοσκοπικό όφελος από τους παρόχους.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η εμμονή της μη παρέμβασης στους αγοραίους/χρηματιστηριακούς μηχανισμούς του «καπιταλιστικού ασυνείδητου», της αθέατης πίσω αυλής του συστήματος που πριμοδοτεί υψηλή και έκτακτη κερδοφορία σε κλάδους σκόπιμης απορρύθμισης των κανόνων τιμολόγησης, όσο δεν γίνεται ριζική «αποσύνθεση» της αλυσίδας απόσπασης κρυμμένης υπεραξίας από τις μάζες, απλά το πρόβλημα της ακρίβειας σε βασικά κοινωφελή μάλιστα αγαθά, θα επανεμφανιστεί στο μέλλον. Η δήθεν «κατάργηση» της ρήτρας αναπροσαρμογής είναι φαινομενική και όχι ουσιαστική, είναι έμμεση.

Στην ελληνική αγορά ενέργειας απεικονίζεται σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε και πουθενά άλλου, η τέλεια συνδυαστική περίπτωση επικράτησης δήθεν ανταγωνιστικής αγοράς (ολιγοπωλιακό χρηματιστήριο ενέργειας) και παγκοσμιοποιημένης συστημικής ανισορροπίας (ενεργειακή κρίση-πόλεμος).

Στην τσέπη μας ουσιαστικά δεν εισήλθε το αόρατο χέρι της αγοράς αλλά το μακρύ χέρι του ολιγαρχικού κεφαλαίου, που αφού έστησε θεσμικά μέσω κράτους την υπερδομή της χρηματοοικονομικής μηχανικής απόσπασης υπεραξίας, τώρα νομοτελειακά «προκαλεί» την κρατική παρέμβαση.

Είναι αστείο να μιλάμε για φορολόγηση υπερκερδών όταν αυτά έχουν ήδη κεφαλαιοποιηθεί και όταν πριν εγγραφούν στο τυπικό λογιστικό ισοζύγιο κερδοφορίας, έχουν ενσωματωθεί σε δυνητικό μέρισμα απόδοσης από μεθοδική «μόχλευση» τιμών αγοράς.

Τα τιμολόγια του ρεύματος και οι τιμές στα πρατήρια καυσίμων είναι ο ορισμός του συνδυασμού απόσυρσης του δημοσίου από τον έλεγχο και την εποπτεία στην τιμολόγηση δημοσίων αγαθών και της παράλληλης θεσμοθετημένης ολιγοπωλιακής ισχύος των ιδιωτών που ελέγχουν την «εφοδιαστική αλυσίδα» και επωφελούνται από αντισταθμιστικά εργαλεία απέναντι σε συστημική πληθωριστική έκρηξη.

Η ιδεοληπτική εμμονή περί αποτελεσματικών αγορών ανεξαρτήτως συνθηκών και έκτακτων καταστάσεων, είναι επιζήμια για τις επόμενες γενιές. Κάθε φορά που το κράτος θα έρχεται εκ των υστέρων να επιστρέφει λεφτά στους καταναλωτές, είτε από έκτακτη φορολόγηση ιδιωτικής κερδοσκοπίας είτε από δημόσιο χρήμα, τόσο θα αυξάνεται η ανάγκη αυτό  να ξαναδανειστεί και συνεπώς να φορολογήσει την αγορά στο σύνολο της, δηλαδή τις πλατιές μάζες.

Η χρηματιστηριακή γάγγραινα αποτίμησης δημοσίων αγαθών και η μετατροπή τους σε διαπραγματεύσιμο εμπόρευμα είναι το καρκίνωμα της ακρίβειας.

Όσο θα μπορεί η περιοδική τιμολόγηση του κοινωφελούς αγαθού  να χειραγωγείται ανάλογα με το πως οι λίγοι παίχτες ανακατευθύνουν ρευστότητα και «προθεσμιακές προσδοκίες», τόσο εμείς θα καλούμαστε να προσαρμόζουμε δαπάνες και προτεραιότητες στην κατανάλωση αγαθών απο τα ελλιπή εισοδήματα.

Μπορεί η «φθηνότερη ενέργεια να είναι αυτή που δεν καταναλώνεται ποτέ» αλλά και η «φθηνότερη φορολογία είναι αυτή που δεν επιβάλλεται νωρίς». Και δυστυχώς, όσο αργεί να «φορολογηθεί» το καπιταλιστικό παίγνιο στην υπερδομική του βάση (χρηματιστηριακά) τόσο  αυτό θα επαναλαμβάνεται…