Νίκος Βασιλειάδης

Κάποιες σκόρπιες σκέψεις αναφορικά με την παρακολούθηση της πολιτικής ζωής που δείχνει να ξαναφουντώνει λόγω εκλογών. Μια βασική ανθρώπινη λειτουργία είναι η κτίση ενός κόμβου που συνδέει τον άνθρωπο με καθετί που συμβαίνει. Είτε υπάρχει άμεση εμπλοκή, είτε έμμεση, είτε καμία. Έτσι λοιπόν ο κάθε ένας από εμάς προσπαθεί να ερμηνεύσει με τη λογική ό,τι συμβαίνει γύρω του και με αυτόν τον τρόπο (νομίζει πως) συνδέεται, οικειοποιείται και καταλαμβάνει ό,τι τον περιβάλλει. Έπειτα, προσθέτει στα γεγονότα τις αντιλήψεις και τις πεποιθήσεις του, δημιουργώντας στην ουσία νέα και αυθαίρετα γεγονότα.

Η στιγμή που ο άνθρωπος απλά αναπαράγει και εκκινώντας από κάθε συμβάν και με σημείο αναφοράς το συμβάν, ορίζει δύο αυθαίρετα επίπεδα: α) του θύτη, β) του θύματος. Χωρίζεται σε στρατόπεδα, σε θύτες και θύματα, και με σημείο αναφοράς τον εαυτό του σε συμμάχους και αντίμαχους και μοιραία έχει δύο επιλογές.

Σαν θύτης : α) να συμπονέσει το θύμα προσποιούμενος πως έρχεται στη θέση του, εξασφαλίζοντας έτσι μια βολική συγχώρεση στον εαυτό του, β) να είναι λιγότερο συμπονετικός παρουσιάζοντας αυτή του την στάση σαν ένα πλεονέκτημα ποιότητας.

Σαν θύμα: α) να πατήσει στο άλλοθι της αθωότητάς του και να εξαπολύσει μια βίαιη επίθεση που θα το εξισώσει με τον θύτη, β) να πατήσει στο άλλοθι της αθωότητάς και να καλλιεργήσει έναν υπόγειο ψυχολογικό πόλεμο αξιοποιώντας το πεδίο της ενοχής.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όμως αυτές οι επιλογές είναι εξίσου κίβδηλες, ανυπόστατες και εικονικές με τον αυθαίρετο τρόπο που οδήγησε στη δημιουργία τους. Δηλαδή την λογική παραποίηση/αλλοίωση της πρωταρχικής αισθητικής ουσίας αφού το μόνο που κάνουμε είναι να δημιουργούμε νέα συμβάντα σύμφωνα με τις δικές μας ηθικές αρχές αναιρώντας την πρωταρχική αισθητική αλήθεια του συμβάντος. Αυτό τελικά που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι πως παραμένουμε θεατές κλεισμένοι σε ένα δράμα χωρίς την δυνατότητα διαφυγής.

Ακόμα κι αν οι πόρτες είναι ανοικτές ο άνθρωπος είναι οικειοθελώς φυλακισμένος. Εθελοντής εγκλωβισμένος σε έναν “πολιτικό πολιτισμό” που τον αφανίζει. Παραποιητικά. Όπως ακριβώς αφανίζεται η πρωταρχική -ίσως μοναδική- αισθητική σημασία των πάντων. Η απογύμνωση του “είναι” και η απογείωση του “φαίνεσθαι”.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr