Φαίνεται ότι καθώς γλιτώνουμε σταδιακά από τον κρατικό Λεβιάθαν του Ηobbes, με το gov.gr, παράλληλα έχουμε καιρό που οδεύουμε προς την κυριαρχία του αόρατου Λεβιάθαν (Κ. Τσουκαλάς) των αγορών, σε ένα μετά-κανονιστικό σύστημα εμπορευματοποίησης των βασικών αγαθών του βίου.

Το πως πχ. φθάνει η ακρίβεια στην τσέπη του κόσμου είναι άμεση συνάρτηση με την υπερδομή, δηλαδή το αρχιτεκτονικό χάος, των υποτίθεται αποτελεσματικών αγορών.

Αν ζούσε ο Adam Smith μάλλον δεν υπήρχε περίπτωση να καταλάβει ότι οι καμπύλες ζήτησης και προσφοράς στην αγορά ενέργειας σχηματίζονται με βάση την ακριβότερη προσφορά του προμηθευτή (βλ. Κ. Βουρέκας, Πριν, 30/7, σελ 10-11).

Διαβάστε το εξής χαώδες και εσκεμμένα πολύπλοκο της συγκεκριμένης δομής “υποχρεωτικής κοινοπραξίας” : υπάρχει η αγορά της επόμενης μέρας (για την τιμή του ρεύματος) η οποία αποτελείται από 24(!) διαφορετικές αγορές( μια για κάθε ώρα της επόμενης μέρας από την οποία βγαίνει η οριακή τομή του συστήματος).

Δηλαδή :Η δημοπρασία μετατρέπεται σε χρηματιστηριακή διακύμανση ώστε  οι προμηθευτές και οι παραγωγοί να συναντώνται πάντα σε πεδίο win-win(αμοιβαίου οφέλους).

Η περίφημη δεσπόζουσα θέση ( δηλαδή η ευκολία υπέρ καθορισμού των τιμών) για κάθε έναν από τους συμμετέχοντες είναι σχεδόν δεδομένη λόγω της κατακερματισμένης και κλασματομορφικής αγοράς.

Γενικότερα, ο καπιταλισμός της χρηματιστικοποίησης- ακόμα και δημοσίων κοινωνικών αγαθών όπως η ενέργεια- έχει καταφέρει να πριμοδοτεί εκ του ασφαλούς ολιγοπωλιακές πρακτικές διαμόρφωσης τιμών καταναλωτή.

Ετσι λειτουργεί πάντα ένα καλοκουρδισμένο μεγάλο μηχανικό γρανάζι πίσω από το θολό τοπίο μεταξύ τιμής-αξίας, κόστους- κέρδους, στο καπιταλιστικό ασυνείδητο.

Αυτό που ρυθμίζει την σκόπιμη και αμφίσημη διάκριση μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου χώρου συναλλαγών, προσφοράς/ζήτησης, τιμολόγησης.

Το υποκείμενο καταναλωτής καλείται να απομυστικοποιήσει έναν λαβύρινθο υπερδομικής κατασκευής συναλλαγών και εμπορικών ανταλλαγών για το κόστος του τελικού προϊόντος (καύσιμο, ρεύμα, τηλεπικοινωνίες).

Αυτή η τοπολογία του εμπορευματοποιημένου χάους, είναι η τοπολογία της απορρύθμισης, της εγκατάστασης στην οικονομία μηχανισμών μη κανονιστικής αυτονομίας των συναλλαγών, ” χωρίς βασικές νοηματικές και αξιακές συντεταγμένες”(Τσουκαλάς).

Κινούνται εικονικά κεφάλαια κατασκευής του κόστος παροχής αγαθών και υπηρεσιών ώστε να οδηγηθεί μια αγορά σε επίπεδο τέτοιο που οι τελικές τιμές να αυξάνουν το περιθώριο κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Η υπερεπικράτεια της χρηματιστηριακής δράσης μεγάλων βιομηχανικών και τεχνολογικών κεφαλαίων, με την μεσολάβηση του πιστωτικού συστήματος που ευνοεί την κερδοσκοπία των λίγων, καταλήγει στον μικρόκοσμο της τσέπης του καθενός, στο ατομικό του λογιστήριο σε σπίτι, γραφείο, επιχείρηση….