Ο  Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών.

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Γιάννη Πανούση ΕΔΩ

Στην αρχή έγινε δυσδιάκριτος, αργότερα διάφανος και στο τέλος αόρατος…

Άνν Λού, Τη νύχτα που τρεμόσβηνε το Λ

Επειδή δεν ανήκω στους ανθρώπους, τους πολίτες και τους εγκληματολόγους της μονοδιάστατης ‘αλήθειας’ και του μονόδρομου  των ‘ερμηνειών’, δεν θα αναφερθώ στα όσα λέγονται και γράφονται εσχάτως για την εγχώρια εγκληματικότητα, αλλά θα επιχειρήσω –μέσω ερωτημάτων- να διερευνήσω το τι ακριβώς πιστεύει η κοινωνία για τους εγκληματίες της. Η εύκολη απάντηση είναι ότι εκείνοι συμβολίζουν το Κακό. Η δύσκολη είναι αν εμείς συμβολίζουμε το Καλό.

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν:

-το έγκλημα διαθέτει δική του κουλτούρα;

– η [λεγόμενη] “κακή συνείδηση” έχει όρια;

-το αίμα διαθέτει κάποια σαγήνη;

-η βία έχει μία πλευρά παιχνιδιού;

-ο βιαστής διαθέτει ψήγματα αιδούς;

-ο κλέφτης [μπορεί να] έχει εντιμότητα;

-ο άτιμος διαθέτει [προσωπική] τιμή;

-ο δολοφόνος [μπορεί να ] έχει άλλοθι ανθρωπιάς;

-οι ακραίες συμπεριφορές διαθέτουν κάπου/κάποια άκρη;

-η παράπλευρη απώλεια [μπορεί να ] έχει ηθική βάση;

Επειδή τα χρόνια της Πανδημίας έχουν αλλοιώσει πολλές παλιές παραδοχές ή και βεβαιότητες, επειδή ο φόβος έγινε εθιστικός, οι δεισιδαιμονίες καθημερινές εμμονές και ο φανατισμός έχει μπεί για τα καλά στη ζωή μας, αλλά κι επειδή έρχονται μέρες χριστουγεννιάτικης περίσκεψης, προτείνω ν’αναβάλλουμε τις [εσωτερικές ] απαντήσεις επί των ερωτημάτων για το 2022.

Καλές γιορτές!

ΥΓ.’Να φοβάσαι τους ανθρώπους

της μίας αλήθειας [Ν.Μουρτζούχος, Ημερολόγιο ατελών σημειώσεων]