«ΖΩΗ ΚΟΥΡΟΥΚΛΗ : Εδώ τελειώνει ο ουρανός»

Την έλεγα «αδελφή» μου και με αποκαλούσε αντίστοιχα.

Γνωριστήκαμε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, το 1968. Ένα πλάσμα αιθέριο, μ’ ένα πρόσωπο όλο μάτια, μια φωνή βελούδινη, μια αέρινη παρουσία που σε ταξίδευε με την εκφραστική της ερμηνεία…

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι φάνταζε κάπως έτσι στα παιδικά μου μάτια, όμως όχι!

Ένα Παλαί ντε Σπορ που την αποθέωνε κάθε χρόνο, που της χάριζε βραβεία και της άνοιγε το δρόμο για διακρίσεις στα Φεστιβάλ του κόσμου, φανέρωνε τη λατρεία που ενέπνεε στο φανατικό κοινό του πάλαι ποτέ Ελαφρού Τραγουδιού.

Ως Σαλονικιά, συνήθιζε να αναγνωρίζει τον εαυτό της, καθώς γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά βρέφος ακόμη έφυγε για την Αθήνα. Η Θεσσαλονίκη ήταν η κρυφή της αγάπη και η πόλη που μαζί της δέθηκε και που την καθιέρωσε.

Μαζί με τη Γιοβάνα και την Κλειώ Δενάρδου, ήσαν οι τρεις «κυρίες Φεστιβάλ», καθώς είχαν αποσπάσει τα περισσότερα βραβεία στη δεκαετία του ’60.

Ο Ζακ Ιακωβίδης, ο Κώστας Καπνίσης, ο Κώστας Κλάββας, ο Σταύρος Κουγιουμτζής, ο Λυκούργος Μαρκέας, ο Γιώργος Μαυρομουστάκης, ο Ανδρέας Οικονόμου, ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιάννης Σπανός, ο Γιάννης Σπάρτακος, είναι μερικά μόνον από τα ονόματα των συνθετών της Ελαφράς Μουσικής (τότε) και όχι μόνον, που της εμπιστεύθηκαν τραγούδια τους, τα οποία ανέδειξε και καθόρισε στην πιο «οριστική» απόδοσή τους.

Με τ’ όνειρο στα μάτια, τα μοναδικά εκείνα μάτια, με την πάντα ανοιχτή αγκαλιά της και με τη χαρακτηριστική της έκφραση όχι μόνον όταν τραγουδούσε αλλά και όταν μιλούσε, σε ταξίδευε στις μικρές ιστορίες των τραγουδιών της και σου μοίραζε σχεδόν λατρευτικά τα συναισθήματά της, κάνοντάς σε να αισθανθείς περισσότερο άνθρωπος.

Δεθήκαμε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 με μια φιλία που με το χρόνο γινόταν όλο και πιο στέρεη κι έτσι φτάσαμε να αποκαλούμαστε «αδέλφια».

Με αστική-σαφώς-καταγωγή, με εσωτερικές ανησυχίες και αναζητήσεις, με αριστοκρατική φινέτσα στους τρόπους και στη συμπεριφορά σε όλα τα επίπεδα, με μια προσήνεια που συχνά ξάφνιαζε, κατάφερνε να επικοινωνεί με όλους από καρδιάς. Μια καρδιά, που κάποιοι κάποτε την πλήγωσαν, τυπώνοντας σ’ εκείνα τα πελώρια μάτια την έκφραση του παράπονου.

Τα τελευταία τριάντα χρόνια, ταξιδέψαμε μαζί στην Ελλάδα και τον κόσμο για μουσικές παραστάσεις, για αφιερώματα, για συναυλίες και αργότερα σε εμφανίσεις της

-2-

ως GUEST. Πάντα με την ίδια θυελλώδη αποδοχή, όπως τότε… Σα να μην πέρασε μια μέρα. Κι είχε περάσει μια ολόκληρη ζωή, μέχρι…

Μέχρι πριν κάποια χρόνια, που εμπνεύστηκα, έγραψα και παρουσίασα μια παράσταση με τίτλο: «Σαν τότε, σαν πάντα… τραγουδώντας», που αποτελούσε ένα αφιέρωμα στο Ελαφρό Τραγούδι και συγκεκριμένα στο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού.

Η παράσταση πραγματοποιήθηκε στο «Βελλίδειο» συνεδριακό κέντρο και ενώ οι διοργανωτές δήλωναν ικανοποιημένοι με έναν αριθμό 600 ατόμων, βρέθηκαν προ εκπλήξεως όταν τα άτομα που τελικά μετρήθηκαν ήταν περισσότερα από 2.000.

Η Ζωή Κουρούκλη, η Γιοβάνα, ο Δάκης, τρία θρυλικά πρόσωπα ενός θεσμού που μεσουράνησε κάποτε, συνεπικουρούμενοι από τον Πάνο Δέρβο και την Έλενα Περβαινά μου έκαναν την τιμή να συμπράξουν και να συνταξιδέψουμε σε ήχους, πρόσωπα και μέρες αλλοτινές, με συνεπιβάτες ένα κοινό που θαρρείς και διεκδικούσε συντραγουδώντας ένα κομμάτι της νιότης του. Τελικά, της ζωής του…

Από εκείνη την εκδήλωση που άφησε εποχή, σε μια Θεσσαλονίκη που τράβηξε όπως ήταν φυσικό άλλους δρόμους και πορείες, είναι και η παρακάτω φωτογραφία.

Η τελευταία δημόσια εμφάνιση της «κυρίας Ζωής Κουρούκλη», όπως την προσφώνη-σα για να έρθει  κοντά μου και να μαγέψει το αγαπημένο της κοινό για μια ακόμα (που έμελε να είναι και η τελευταία) φορά.

Την περασμένη Πέμπτη, μιλήσαμε στο τηλέφωνο όπως άλλωστε συνηθίζαμε όλα τα χρόνια, δυό-τρεις φορές το μήνα (το τελευταίο διάστημα πιο συχνά)… Τί λέγαμε; Τα πάντα και τίποτα, όπως συμβαίνει με τους αληθινούς φίλους, που έχουν μοιραστεί πολλά και σημαντικά. Το γέλιο κυρίαρχο, κάποιες φορές για να καλύψει ίσως μια υφέρπουσα συγκίνηση.

Από τον Σεπτέμβρη του 2017, δρομολογήθηκε… Πάντα θα υπάρχει μια αιτία για τη δρομολόγηση…

Κλείσαμε το τηλέφωνο με χαμόγελα κι ευχές, μέχρι το επόμενο τηλεφώνημα που θα ήταν για «καλό μήνα!». Όμως από κάποια παρόρμηση, το Σάββατο της τηλεφώνησα πάλι και απήντησε η κόρη της η Κατερίνα. Είχε αρχίσει να μπαίνει σε λήθαργο.

Πρωτομαγιά το πρωί, χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η Ίρις, η άλλη της κόρη.

«Η μαμά  έφυγε…». Τέλος εποχής.

Ζωίτσα μου, στ’ αλήθεια θέλω πολύ να πιστέψω ότι είναι κάπως αλλιώς.

-3-

Αύριο 2 Μαΐου, οι συνάδελφοι και φίλοι σου που σε αγάπησαν πραγματικά, σου ετοίμαζαν από καιρό ένα τιμητικό αφιέρωμα, στο οποίο έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσες να παρευρεθείς.

Τώρα, όπως ήρθαν τα πράγματα, στο αφιέρωμα θα τιμηθεί η ερμηνεύτρια, η συνάδελφος, η καλλιτέχνις, το πρότυπο, που έδωσε μια άλλη προοπτική στην ερμηνεία, αφήνοντας αναλλοίωτο το προσωπικό της στίγμα. Κι εσύ, κάπου εκεί, ανάμεσα στο πλήθος θα ακουμπάς το βλέμμα σου στον καθένα ξεχωριστά, με τρυφερότητα και αγάπη, όπως πάντα.

Κι εγώ, θα επαληθεύω άλλη μια φορά το στίχο μου:

«Καθώς λιγοστεύουν τα πρόσωπα στην προσευχή μου, ερημώνω…».

Δημήτρης Μπρούχος