Μαθητής του Μόραλη μυστικός (!) όσο και αγαπημένος, ταλαντούχος συνεργάτης του Χόρν στην Οδό Ονείρων, ανεξάντλητος αφηγητής των ιστοριών της ζωγραφικής, του θεάτρου, του χορού, του κινηματογράφου … δηλαδή της ζωής, του έρωτα αλλά και του ασυμβίβαστου κυνηγητού εκείνης της εικόνας που ακόμη και το χθαμαλό το μεταμορφώνει σε αποκάλυψη. Υπήρξε εραστής αυτής της τέχνης που ευαγγελίζεται μια παγκόσμια γλώσσα, για τούτο και σιχαινόταν τους τοπικισμούς και τις επαρχιώτικες “σχολές”.

Παρά την μεγάλη του επικοινωνιακή ευκολία – ήταν γεννημένος δάσκαλος αν και δεν δίδαξε επίσημα ποτέ – έζησε απομονωμένος στην συνοικία των καλλιτεχνών, τα Άνω Πατήσια, στου Κυπριάδη, δίπλα στην Ελένη Βακαλό που τον εκτιμούσε πολύ και πλάι σε μια γυναίκα – παιδί, την Ειρήνη.

Στην προσωπική του έρευνα επηρεάστηκε πολύ από τον θείο του, τον μάστορα της γιγαντοαφίσας Γιώργου Κουζούνη (1922 – 1998) αλλά και τον Γιώργο Βακιρτζή και εν γένει από την αισθητική και φιλοσοφία του κινηματογραφικό καρέ. Διάσημα υπήρξαν τα ζωγραφικά του “Φιλιά του Σινεμά” που εκτέθηκαν με τεράστια επιτυχία στην γκαλερί Τιτάνιουμ. Του φίλου, σταθερού υποστηρικτή και κουμπάρου του Αριστείδη Γιαγιάννου.

Ο Κουζούνης υπήρξε πρωτοπόρος της σύνθεσης καθώς μεθοδικά εξήρε το δευτερεύον μιας εικαστικής αφήγησης ώστε να καταστεί ισοδύναμο με το, θεωρούμενο, πρωτεύον. Δούλευε γι’ αυτό άπειρα προσχέδια ώσπου να καταλήξει στο τελικό, μεγάλο έργο.

Στο μικρό σχέδιο που δημοσιεύω εδώ – και το οποίο έχω εδώ, πλάι μου, στην Τήνο σαν φυλαχτό – φαίνεται καθαρά ο τρόπος σκέψης του. Ένα, σχεδόν παλαιομοδίτικο, ηθογραφικό αφήγημα, ένα μικροαστικό συμβάν, η φροντίδα ενός λουλουδιού σε γλάστρα, γίνεται “μοντέρνο” με τις ευαίσθητες, χρωματικές προσθαφαιρέσεις και την σύνολη ισορροπία. Η πρωταγωνιστική φιγούρα “αδειάζει” από τα θεματικά της χαρακτηριστικά για να “γεμίσει” πλαστικά ο χώρος. Έτσι, η εικόνα αποκτά την ταυτότητα της και η ζωγραφική ανανεώνεται μέσω αυτού του απρόβλεπτου “δράματος”. Μια αισθητική, νομίζω, ανάλογη του “Προξενιού της Άννας” του Βούλγαρη όπου οι δευτερεύοντες χαρακτήρες στραγγαλίζουν τρυφερά τους πρωταγωνιστές! Και η μικροαστική ηθική – δηλαδή αισθητική – θριαμβεύει!

Α, για το υπόγειο χιούμορ του Κουζούνη θα σάς μιλήσω άλλη φορά. Αλλά και για τα όνειρα του…Για μία παγκόσμια επανάσταση της ζωγραφικής. Τόσο επιτυχημένα μέσα στη ματαίωση τους.

ΥΓ. Βαγγέλη, καλή αντάμωση, εκεί επάνω. Χαιρετισμούς στον Αριστείδη και πρόσεχε τον. Να μην πίνει…