Τελικά ο Τούρκος πρόεδρος είναι κρυφός Φιλέλληνας γιατί με την υπερδραστηριότητα του σε Μεσόγειο, Λιβύη, Συρία και Καύκασο ξύπνησε την εν υπνώσει από δεκαετίες ελληνική διπλωματία και διέλυσε το δόγμα Μολυβιάτη για τα ελληνοτουρκικά: Dolce far niente. Ή, καλύτερα, “Ανάβαλε το πρόβλημα που αδυνατείς να επιλύσεις τώρα αναμένοντας καλύτερες συνθήκες”. Μόνο που οι καλύτερες (συνθήκες δεν έρχονται ποτέ. Αυτός είναι ο αδήριτος νόμος της Realpolitik.

Έτσι, ενώ η Ελλάδα στην αρχή σερνόταν αμήχανη πίσω από τις προκλητικές πρωτοβουλίες του κ. Ερντογάν, μετά άρχισε και η ίδια, πιεζόμενη υπαρξιακά, να δημιουργεί τα δικά της γεωπολιτικά προηγούμενα εκνευρίζοντας τον Σουλτάνο που είχε μάθει αλλιώς. Το ότι μάλιστα ο ίδιος επείγεται να υλοποιήσει άμεσα τις πτωχοαλαζονικές φαντασιώσεις του, είναι για εμάς τεράστιο δώρο. Τα λάθη του στην γεωπολιτική σκακιέρα και η προσβολή του διεθνούς δικαίου – διάβαζε του status quo – είναι για εμάς στρατηγικά πλεονεκτήματα.

Η χώρα μας γρήγορα διεκδίκησε νέες συμμαχίες που φτάνουν ως τον Περσικό Κόλπο και διεύρυνε παλαιές που είχαν ατονήσει. Κυρίως έφερε προ των ευθυνών της την Ευρωπαϊκή Ένωση που αποδεικνύεται ελάχιστα (φιλο) ευρωπαϊκή και καθόλου ένωση. Η κ. Μέρκελ – μαζί με την Ισπανία, την Ολλανδία, την Ιταλία κλπ – λίγο πριν το πολιτικό της τέλος καταντά θλιβερή φιγούρα άνευ ουσιαστικού κύρους καθώς επιτρέπει στα οικονομικά συμφέροντα της χώρας της ν’ αδιαφορούν για την κοινή μοίρα της Ευρώπης. Αντίθετα, ο κ. Μακρόν εξελίσσεται σε ηγέτη πρώτης γραμμής και ένας πολιτικός που διαθέτει ευρωπαϊκό όραμα και διαβλέπει τον ισλαμικό κίνδυνο… Αμφότερες βέβαια, Γερμανία και Γαλλία, φρόντισαν να πουλήσουν εγκαίρως όπλα στους δύο εμπλεκόμενους, με το ΝΑΤΟ να κρατάει ανεπίτρεπτα ίσες αποστάσεις και τις ΗΠΑ να διχάζονται ανάμεσα σε δύο πολιτικές. Άλλη του Τραμπ και άλλη του Πομπέο.

Όλα αυτά όμως μάς δίδαξαν εκ νέου το παλιό μάθημα: “Αληθινός σύμμαχος είναι αυτός με τον οποίο συμπλέουν τα συμφέροντα σου. Αλλιώς λειτουργείς ως προτεκτοράτο”. (Για παράδειγμα η συμφωνία της Αλεξανδρούπολης που υπέγραψε ο κ. Τσίπρας αφού είχε “κλείσει” το μακεδονικό επ’ ωφελεία πρωτίστως των ΗΠΑ). Οι οποίες πιέζουν ξανά για έναν διάλογο που όμως δεν μπορεί να γίνει ούτε καν προσχηματικά.

Απ’ την άλλη ο πασιφιστικός βολονταρισμός της Μέρκελ θυμίζει Τσάμπερλεν εμπρός στον Χίτλερ. 0 Ερντογάν ΔΕΝ θα σταματήσει πριν διαμοιραστεί ισομερώς το Αιγαίο και καταστεί η Ελλάδα οιονεί δορυφόρος της Τουρκίας. Αυτή είναι μια αλήθεια που πλέον συνειδητοποιούν και η πολιτική και η στρατιωτική μας ηγεσία. Προετοιμαζόμενες ανάλογα. Ήδη από το μακρινό 1978 ο Νίκος Πουλαντζάς, προλαβαίνοντας τον Παναγιώτη Κονδύλη, έγραφε στα “Νέα” πως ο τουρκικός ιμπεριαλισμός είναι η μέγιστη, εθνική μας απειλή.

Τα Ίμια και τα τραγικά λάθη του κ. Σημίτη με την de facto δημιουργία γκρίζων ζωνών και την συνθήκη της Μαδρίτης που αναγνώρισε ζωτικά (!) συμφέροντα της γείτονος στο Αιγαίο, τώρα πληρώνονται.

Κι άλλο (παλιό) μάθημα: “Δεν υποστέλλεις ΠΟΤΕ τη σημαία σου από εθνικό έδαφος, κατοχυρωμένο από εθνικούς αγώνες και διεθνείς συνθήκες”. Τα Δωδεκάνησα (και τα Ίμια) ή το σύμπλεγμα του Καστελόριζου τα απελευθέρωσαν ο ελληνικός στρατός από την Ιταλική Κατοχή, γεγονός που αναγνώρισαν οι συνθήκες των νικητών. Αφήνοντας πάντως εκτός, παρά τις ρητές υποσχέσεις τους και παρά την τεράστια προσφορά των Ελλήνων στη συμμαχική νίκη, τη Μεγαλόνησο. Ώστε να συντελεστεί λίγο μετά το άλλο έγκλημα, στρατηγικά μεθοδευμένο, της εισβολής και της κατοχής σχεδόν της μισής Κύπρου από τον Αττίλα. Αυτόν τον Αττίλα που τώρα χαϊδεύουν και ΕΕ και ΗΠΑ σαν λακέδες του νεοθωμανισμού εις βάρος των Κούρδων, των Αρμενίων, των Ελλήνων, των Λίβυων κ.α. Ο Τούρκος ηγέτης μάλιστα τόλμησε να ζητήσει αναθεώρηση της συνθήκης της Γενεύης ενώπιον του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας!

Κατά τα δραματικά γεγονότα των Ιμίων το 1996 όφειλε η πολιτική ηγεσία να ακούσει την στρατιωτική και ν’ αφήσει την τελευταία να πράξει αυτό για το οποίο εκπαιδεύεται μια ζωή: την υπεράσπιση του πατρίου εδάφους. Επειδή κάθε ενδοτισμός αργά ή γρήγορα πληρώνεται με πολλαπλό κόστος.

Ευχόμαστε ποτέ στο μέλλον, το εγγύς ή το απώτερο, ένα τέτοιο ολέθριο σφάλμα να μην επαναληφθεί.