Εσύ θα μου πεις. Εσύ, μικρή μου αγάπη.
Αφού μόνο εσύ ξέρεις τον τρόπο
να μ’ αναστήσεις. Μ’ όλους τους τρόπους.
Εσύ, ζωή μου και στον κάτω κόσμο.
Λουλούδι μου στην όχθη του Αχέροντα,
κόσμημα στο λαιμό της Περσεφόνης
κι άρωμα στις θηλές του στήθους της
που απ’ τη βαθιά σχισμή του κάτω κόσμου
λιγώνει με τις ευωδιές του τον επάνω,

… σαλπίζοντας στα μνήματα την Άνοιξη.

Φωτογραφίες:

1. Η αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα και η Δήμητρα που θρηνεί καθήμενη στην Αγέλαστο Πέτρα από τον πρώτο, βασιλικό τάφο της Τούμπας στην Βεργίνα. Οι απαρχές της μεγάλης, δυτικής Ζωγραφικής. Πρόκειται για την μόνη, σωζόμενη έκφραση εκείνης, της κλασικής τέχνης που ζωοποίησε κάθε μετέπειτα αναγέννηση και κάθε κλασικισμό. Προοπτικός ο χώρος, δομημένος και συνάμα ποιητικός, διάφανος, ανάερος. Όπως ταιριάζει σ’ εκείνον τον μεταφυσικό τόπο που βρίσκεται ανάμεσα στον επάνω και τον κάτω κόσμο. Ανάμεσα στην πραγματικότητα και την υπέρβαση της. Με την ποίηση να καρπίζει ολόφωτη στις λεπτομέρειες…

2. ” Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα, αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ίων μου, αν θέλεις τότε, πάρε με… Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι, τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος, ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ, πως μ’ αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου όποταν σε φωνάξω. Ίων μου, δεν σε φωνάζω, μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρεις πού είμαι, σε περιμένω πάντα και σ’ αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου με φρικτή ένταση, τ’ άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε! Μη με φοβηθείς. Αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα. Ίων μου, θα πεις πως είμαι τρελή, και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που πρώτη φορά με ξανάβλεπες, ύστερα από την πρώτη απόπειρα, ήσουν «τρελός για μένα», έτσι κι εγώ είμαι τρελή για σένα… Και μεθώ και δεν ξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει «τιμή» και «λόγος». Ξέρω μόνο πως σ’ αγαπώ, τ’ ακούς, Ίων; σ’ αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα, και μ’ έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω «σ’ αγαπώ», μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ώσπου να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει. Το ξέρω πως είμαι τρελή μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει…”

Ερωτική επιστολή της Πηνελόπης Δέλτα στον Ίωνα Δραγούμη, 1906.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr