Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Λίγο πριν το, ουσιαστικό, τέλος του καλοκαιριού. Δύο σύννεφα κρέμονται τόσο θεατρικά πάνω από τον ουρανό της Σύρου. Σαν ακινητοποιημένα. Ένα θετικό κι ένα αρνητικό. Ένα αρσενικό κι ένα θηλυκό… Το αριστερό, πιο βαρύ και συμπαγές, πιο σκοτεινό είναι προφανώς το άρρεν. Το δεξί, πιο φωτεινό και διάφανο, πιο γελαστό είναι το θήλυ. Ένα μελαχρινό κι ένα κατάξανθο.

Ή, μήπως όχι;

Μοιάζει σαν να θέλουν να αγκαλιαστούν.

Ή, μήπως πάλι χωρίζουν αμετάκλητα μετά από ένα παθιασμένο σμίξιμο; Μετά από ένα παρατεταμένο φιλί; Δύσκολο να πει κανείς. Στα του ουρανού καλύτερα να είμαστε προσεκτικοί.

Προσεγγίζονται άραγε ή χωρίζουν; Θα τελειωθεί σύντομα ο έρωτας εκεί στα ύψη με την σκηνοθεσία ενός συγκαταβατικού, στη μεγαλοσύνη του, ήλιου ή θα απομακρυνθούν για πάντα το ένα από το άλλο;

Θα ενωθούν εις συννεφένιαν σάρκα μιαν ή θα διαλυθούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, απλοί υδρατμοί από τον ιδρώτα μιας αγάπης που δεν υπάρχει πια; Δεν θα το μάθω ποτέ. Τα πράγματα του ουρανού θα είναι πάντα μυστηριώδη και σκοτεινά παρά την εκάστοτε φωτοχυσία. Εξάλλου λίγη έχει πια σημασία.

Ό τι μετράει είναι αυτή η αποθέωση του έρωτα στο πιο απόλυτο γαλάζιο. Όλα τα άλλα είναι για όσους αγνοούν πως όλα τελειώνουν για να ξαναρχίσουν πάλι. Αλλιώς. Επειδή η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ, τουλάχιστον εκεί ψηλά, κι επειδή η τρυφερότητα, φτιάχνεται από ατσάλι. Και εν ουρανώ και επί της γης.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr