Γιάννης Παπαϊωάννου Ο Γιάννης Παπαϊωάννου είναι Ηχολήπτης στο επάγγελμα με 35 χρόνια προϋπηρεσίας ξεκινώντας από τα ιστορικά Studios της COLUMBIA και μετά στα Studios, P.DR, Sigma Sound, Digital Press Hellas.  Συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές από το 1965 μέχρι και το 2000., έχει γραψει δυο βιβλία, το “Πίσω από το τζάμι” και το “Κόκκινο… γράφουμε” , εκδόσεις Φίλντισι

Η Ριζούπολη ήταν και είναι μια μικρή συνοικία της Αθήνας, αλλά με μεγάλη καλλιτεχνική και αθλητική ιστορία. Στην Ριζούπολη έμενε ο Βασίλης Αυλωνίτης [ Στον ίδιο δρόμο με το πατρικό μου σπίτι ], ο Γιώργος Φούντας λίγο πιο κάτω στην οδό Ερμωνάσσης και πιο πάνω οι αδελφές Νατάσα και Ζέτα Αποστόλου. Ριζοπολίτες ήταν και οι μεγάλοι επιθετικοί του Απόλλωνα Σμύρνης Γιάννης Χολέβας, Μπάμπης Υφαντής και ο τερματοφύλακας Τάκης Παντέλης.

Υπήρχαν τρία μεγάλα εργοστάσια η Columbia, η Θερμίδα και το Καζάζης Καζής. Ήταν και αρκετές μικρές βιοτεχνίες που δούλευαν οι πιο πολλοί κάτοικοι των γύρω περιοχών.

Στην Ριζούπολη γεννήθηκα, εκεί πήγα σχολείο και από κει έφυγα στα 26 μου γαμπρός. Το σπίτι μου το πατρικό υπάρχει, αλλά λείπει ο μπάρμπα Λιάς, η γιαγιά Τασία και το Λαλάκι. Εγώ όμως πάω και ας είναι κλειστό.

Στα τέλη του 50 ήμουν μαθητής του δημοτικού. Το πρωί σχολείο και τα απογεύματα λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου βοηθός και το παιδί για όλες τις δουλειές στο κουρείο του κύριου Τάκη, περιμένοντας εγώ μόλις τελειώσει τον πελάτη να τον βοηθήσω να βάλει το σακάκι του για να μου δώσει ένα πενηνταράκι και ο πιο κουβαρντάς μια δραχμή.!

Δεν πληρωνόμουνα και η αμοιβή μου ήταν το δωρεάν! κούρεμα.

Στο σπίτι μας υπάρχει ο πατέρας παράλυτος από τα 45 του, ο αδελφός μου πιο μικρός από μένα και η μανούλα που έπρεπε να δουλέψει για να τα φέρουμε βόλτα.

Ξεκίνησε να πηγαίνει σε σπίτια [Πλύστρα δηλαδή].

Έφευγε το πρωί και γύριζε το βράδυ κατάκοπη. Η μια κυρία την σύστηνε στην άλλη και είχε φτάσει να πηγαίνει με τα πόδια μέχρι την πλατεία Βικτωρίας και το βράδυ πάλι πίσω με τα πόδια για να γλυτώσει την μία δραχμή που είχε το λεωφορείο. Μάλιστα έπαιρνε μαζί της μια καστανιά [την έχω ακόμα], [τα σημερινά τάπερ ] για βάλει το φαγητό που της έδιναν το μεσημέρι να φάει λέγοντας σαν δικαιολογία ότι είναι κουρασμένη και θα το φάει το βράδυ στο σπίτι. Παραμύθια, ψέματα τους έλεγε. Το έφερνε, τσίμπαγε λίγο και όλο τ΄άλλο σε μας.

Μετά από λίγο σταμάτησε να πηγαίνει στα σπίτια γιατί είχε πιάσει δουλειά στο DAKI,ένα εργοστάσιο δίπλα από την Columbia που έφτιαχνε αντρικά εσώρουχα για τα ένσημα της που από εκεί πήρε και την σύνταξη της.

Τα Σαββατοκύριακα όμως μαζί με μένα στο Νέο Ηράκλειο στο μεζεδοπωλείο του κυρίου Μίμη, εκείνη στην λάντζα και εγώ γκαρσόνι.

Έκανε πολλές δουλειές με κόπο, ήθος και αξιοπρέπεια για να τα φέρει βόλτα και να βοηθήσει την οικογένεια της

Γι΄αυτό καμαρώνω που είμαι και εγώ γιος “Πλύστρας”.

Ευτυχώς…

Υ.Γ.Ήθελα σε όλα τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια που είχαν και έχουν μάνες “Πλύστρες” να στείλω το τραγούδι “Στις φάμπρικες της Γερμανίας”, του Κώστα Βίρβου και Θεόδωρου Δερβενιώτη με την φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη.