Η Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά είναι Θεολόγος (Msc “Η Θεολογία στον Σύγχρονο Κόσμο”), αρθρογράφος/ραδιοφωνική παραγωγός/εκδότρια του iPorta.gr.

Αρχείο 2018, ως αποχαιρετιστήριο στην Δώρα Παρδάλη -Σωτρίλλη

Αρχοντική, μεγαλοπρεπής, δωρική, τρυφερή η εξόδιος ακολουθία της Δώρας Παρδάλη-Σωτρίλλη.

Της κυρίας Δώρα μου.

Έβαλε τα δυνατά της η ευγενής οικοδέσποινα και μας αποχαιρέτισε χαμογελαστά, τρυφερά, με μια γλυκιά θαλπωρή, σαν την ίδια, διάχυτη παντού στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού.

Προτού ανάψουν οι πολυέλαιοι το Ιερό του Ναού ανέδυε ένα τέτοιο φως σαν την πιο παραδεισένια γαλήνη.

Οι άνθρωποί της θλιμμένοι, θρηνώντας με αξιοπρέπεια βουβά ήταν ήδη κάτω από τις ανοιχτές φτερούγες της Δώρας που σαν αναγεννημένος αετός προστάτευε όλους όσους αγάπησε και την αγαπούν.

Ενορχήστρωσε την τελευταία της παρουσία στην γη με απλότητα και δεξιοτεχνία. Σαν να συντόνιζε η ίδια τα πάντα. Ακόμα κι έξω από τον Ναό που την περιμέναμε, ακόμα και εκείνη τη στιγμή, η γενναιόδωρη Δώρα, ντυμένη με τα λευκά χρυσάνθεμα, άνοιξε διαύλους επικοινωνίας και έδωσε απαντήσεις στις κατ’ίδιαν συζητήσεις μας πριν από εβδομάδες…Απλά, ίσως και μεταφυσικά.

Πέταξε για εκεί που το οξυγόνο της πια είναι άφθονο για να γεμίσει με δυνατό αέρα τους ασθενικούς της πνεύμονες.

Κι εμείς πίσω μείναμε να συναντάμε την μοναδική μας Δώρα ξεφυλλίζοντας σελίδες με τα ποιήματά της. «Ροές», «Πνοές» «Κυψελίδες». Για την Πατρίδα, τον Έρωτα, τις Αξίες, την Βία, την Ιστορία, την Κοινωνία, την Αγάπη, τη Μητέρα της, τον Θωμά και την Ματίνα.

Λίγες λέξεις, λίγες γραμμές κλείνουν την χαρά, τον θυμό και την ελπίδα της.

Την ευγνωμοσύνη και τη λύπη της.

Τη σοφία που απέκτησε.

Την αγάπη και τη λατρεία που ευλογήθηκε να νοιώσει.

Τον σεβασμό που πήρε και έδωσε.

Την διαύγεια της σκέψης και της γραφής της.

Τη δωρικότητά της.

Μια μοναδική πνοή έμφυτης ευγένειας δύσκολα ιδωμένης στο αλώνι του κόσμου.

Ένα ταλέντο που αν δεν γινόταν αντιληπτό και σεβαστό από τον Κώστα, τον μεγάλο αδελφό της Δώρας, ίσως να μην το γνωρίζαμε ποτέ. «Πρέπει να της δώσουμε την ευκαιρία να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις για το Γυμνάσιο. Αν αποτύχει, εμείς τουλάχιστον θα έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη ότι δεν της στερήσαμε τις σπουδές που θέλει» έλεγε στους αδελφούς του ο Κώστας, όταν οι γονείς τους αποφάσισαν να μην την αφήσουν να συνεχίσει το σχολείο στο Γυμνάσιο.

Και η Δώρα πέρασε. Και συνέχισε στο Πανεπιστήμιο και συνεπίκουροι οι αδελφοί της, μα κυρίως ο Κώστας ο μεγάλος ήταν κοντά της για να αναλάβει και οικονομικά ό,τι χρειαζόταν. Και η Δώρα πήγε για σπουδές στη Θεσσαλονίκη και γνώρισε τον Θωμά. Και του εμπιστεύτηκε τον εαυτό της για τα επόμενα πενήντα χρόνια. Σε μια σχέση υποδειγματικής αγάπης, σεβασμού, συμπαράστασης, εμπιστοσύνης, τρυφερότητας, ζεστασιάς, συντροφικότητας.

Και το χιούμορ του Θωμά, ο Οδυσσέας της, η δυνατή του παρουσία του τής έδωσε ασπίδα Πνοής, έγινε το οξυγόνο της …

… και η Δώρα κρυφογελούσε του θανάτου γιατί ήξερε ότι η Μητέρα –Άγγελος σαν Οπτασία «…ήρθε και κάθισε δίπλα στο κρεβάτι μου…[…] … η θηλιά στο λαιμό χαλάρωσε, ανάσα μού έδωσε στ’αλήθεια…[…] χάιδεψα απαλά τη θέση που καθόταν κι ένοιωσα στην απουσία της ερμιά. Πόνεσα βαθιά, όπως τότε ξανά και ξανά. Όμως, Μητέρα, πάλι μ’ανέστησες εκείνο το βράδυ που με διεκδικούσε ο θάνατος…» [Συλλογή «Πνοές», Σαν οπτασία, σελ.19].

«Δεν είμαι νέος πια για την σώσω. Πριν χρόνια την πήρα στα χέρια και τήν πήγα στο Νοσοκομείο. ‘’Την έχασα τη Δώρα μου’’ είπα του γιατρού κι εκείνος την έβαλε στο κρεβάτι και μου έλεγε ‘’χτύπα Θωμά, χτύπα δυνατά, μην τη λυπάσαι’’. Και την ξυπνήσαμε μετά από μισή ώρα. Αλλά τότε ήμουν νέος…».

Μονάκριβη η Δώρα, μονάκριβη ποιότητα από ασθενικό σώμα φτιαγμένη, αλλά ποιος νοιάζεται για το σώμα, όταν το πνεύμα και η ψυχή ευωδιάζουν γιασεμί;

«Μια ολοήμερη σκοπιά

είν’η ζωή, τόσο μικρή

κι ανώφελος ο αγώνας,

η αγωνία για την παραδοχή…[…]…

Ένα ξεγέλασμα είναι αυτά

Περνάς και με απλότητα

Στην πέρα γειτονιά

Που λένε αιωνιότητα.» [Συλλογή «Κυψελίδες», Άρνηση σελ.32]

Λένε ότι ο άνθρωπος πεθαίνει δυο φορές: πρώτα όταν η πνοή αφήνει το σώμα και έπειτα όταν ο τελευταίος άνθρωπος που ξέρουμε λέει τ’όνομά μας.

Η Δώρα είναι εδώ. Και θα είναι για όσο η Ποίησή της, η διάφανη Ποίησή της, θα δίνει ελπίδα, γαλήνη, λύτρωση, απελευθέρωση. Για όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα εμπνέονται, θα νοιώθουν ασφαλείς στις λέξεις της, ανακουφισμένοι για τούτη την ανηφοριά που λέγεται ζωή. Θα είναι εδώ κι εκεί να αναπνέει πια δυνατά και ολόκληρα, λυτρωμένη από κάθε σπρέϋ οξυγόνου, λυτρωμένη από την φυσική φθορά.

Οι ποιητικές της Συλλογές, διαμαντάκια σε χαρτί, πλούτος της που γίνεται δικός μας. Επιστροφή στα γήινα κι ας είναι λυτρωμένη εκεί που ζει η ενέργειά της. Η Δώρα μας, Θεού Δώρο πραγματικό για τον Θωμά, την Ματίνα, τον John, τον Θωμάκο και τον Αλέξανδρο, για τους καρδιακούς και συγγενείς, επιστρέφει κάθε φορά που εμείς βρίσκουμε απάγκιο στα ποιήματά της. Τα τόσο διαυγή, τα πανάκριβα, τα κεντημένα με σοφία και αγάπη.

Οι Συλλογές «Κυψελίδες» και «Ροές» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης και οι «Πνοές» από τις εκδόσεις Ζήτη. Η Ανθολογία «Μεγάλη Εβδομάδα Η ποίηση στην Οδό των δακρύων», εκδ. Ζήτη.

Στα video που ακολουθούν στο πρώτο η Δώρα Παρδάλη-Σωτρίλλη μιλά στο 15′ λεπτό και στην αρχή του δεύτερου και ηχογραφήθηκε από τον Γιάννη Παπαθεοδώρου στις 11 Νοεμβρίου 2017 την ημέρα που ο Δήμος Ρόδου και ο κ. Φώτης Χατζηδιάκος φρόντισε προσωπικά και την τίμησε για την συνολική της ποιητική προσφορά. 

Τζίνα Δαβιλά

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr