* Η κ. Ζωή Κανάβα είναι συγγραφέας.

Προηγήθηκαν πολλοί θάνατοι. Ανεξιχνίαστοι. Μα το κλουβί δεν έπρεπε να μείνει ούτε μια μέρα άδειο. Για να μη συντηρείται ο πόνος. Κι ο αντικαταστάτης όμορφος πάντα και καλλικέλαδος. Εξαίρεση ο πρώτος ένοικος, που ήταν ανάπηρος. Μα αυτός δεν προέκυψε από επιλογή. Κι ήταν ο μακροβιότερος.
Ο τελευταίος πανάσχημος. Σαν ποντικός. Και άλαλος. Περισσότερο τον οίκτο σου προκαλούσε παρά την αγάπη.

-Θ’ αλλάξει, η υπόσχεση του πωλητή. Εκεί προς το τέλος του χειμώνα.

Και άλλαξε. Σκέτη γλύκα έγινε το αγόρι μου: με κατακόκκινη τραχηλιά και πλουμιστό φτέρωμα. Άρχισε και να κελαηδεί. Θεέ μου! Με πόσες φωνές! Να τον ακούς και να λιώνεις. Κι όλο ανησυχίες όταν το πρωί η λεύκα, αντίκρυ στο κλουβί του, γέμιζε με θηλυκές καρδερίνες.

Τον λυπόμουνα. Ένιωθα σα να του στερούσα, κλεισμένο στο κλουβί, τη μεγαλύτερη ευτυχία που δόθηκε, από καταβολής κόσμου, σ’ όλα τα πλάσματα του καλού Θεού.

-Ζευγάρωσέ τον με κανάρα, ήταν η σύσταση του ειδικού, όχι με καρδερίνα. Οι καρδερίνες σε κλουβί δύσκολα ζευγαρώνουν.

-Δε θα μαλώνουν που θ’ ανήκουν σε διαφορετική φυλή; Η απορία μου.

-Το αντίθετο. Και οι απόγονοί τους θα είναι το κάτι άλλο.

Δε χρειάστηκαν πολλά λόγια για να πεισθώ. Και την ίδια μέρα ο καρδερίνος μου υποδεχόταν τη νύφη σε καινούργιο κλουβί. Κι η νύφη κούκλα. Άσπρη προς το πολύ ελαφρύ κίτρινο, με μια μαύρη πινελιά στη σχισμή του δεξιού ματιού της. Κι αυτό θαρρώ ήταν που την έκανε μοναδική.

Το παλικάρι μου στη θέα της έχασε τη λαλιά του. Μα κι η νύφη στην αρχή έδειχνε ιδιαίτερα ντροπαλή. Πού η ζωηράδα κι οι φλυαρίες που μ’ έκαναν να την ξεχωρίσω και να την αγοράσω τελικά.

Έχουν περάσει δυο μήνες από τη συγκατοίκησή τους. Η μικρή ξεθάρρεψε. Κι από φιλοξενούμενη έγινε κυρά. Εκτόπισε τον καρδερίνο από τη θέση που συνήθιζε να περνά τα βράδια του. Κι ενώ στην αρχή κοιμόντουσαν πλάι πλάι στο πιο αψηλό ξυλάκι του κλουβιού, ένα πανέμορφο ζευγάρι, εκείνη με το ελαφρύ υποκίτρινο φτέρωμα και τη μαύρη πινελιά στη σχισμή του δεξιού ματιού, εκείνος με την κατακόκκινη τραχηλιά και τις πλουμιστές φτερούγες, τώρα τελευταία τον υποχρέωσε να κοιμάται στα κατώγια. Κράτησε για λόγου της το πάνω πάτωμα. Και τη μέρα, έτσι και τολμήσει ο νεαρός να διεκδικήσει κάτι που πιστεύει ότι ορίζει εκείνη, βγάζει τσιρίδα, λες και τη σφάζουν.

Κατά τ’ άλλα δείχνουν να καλοπερνούν. Μα θαρρώ καθένας στη μοναξιά του. Και στη σιωπή. Χωρίς τη διάθεση με όμορφους ψιθύρους ή χαρωπά καλέσματα και γλυκούς κελαηδισμούς να δώσουν νόημα στη συγκατοίκησή τους.

*Το παρόν κείμενο γράφτηκε με αφορμή το “Ένα κίτρινο λουλούδι” του Κωστή Α. Μακρή.

* Η κ. Ζωή Κανάβα είναι συγγραφέας. Παρακολούθησε μαθήματα εξελικτικής ψυχολογίας και ψυχολογίας του παιδιού και ασχολείται, σχεδόν αποκλειστικά, με την παιδική και την εφηβική λογοτεχνία. Ενδιαφέρεται μάλιστα για κάθε νέα αντίληψη που αφορά την αγωγή των ανηλίκων. Έχει βραβευτεί από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, την Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων, τον Πειραϊκό Σύνδεσμο και άλλους φορείς. Το βιβλίο της Πασχαλιά με ότο στοπ (νέος τίτλος Γεια χαρά, πάμε) αναγράφηκε στον τιμητικό πίνακα του Πανεπιστημίου της Πάντοβα.