” Σ’ έναν κόσμο που ρητορεύει ακατάσχετα για δικαιώματα και δικαιώματα και δικαιώματα, κι όπου τα πάντα κηρύσσονται διατηρητέα και αξιοπροστάτευτα, από τα ζώα της ζούγκλας ώς τα βιομηχανικά κτίσματα του Μεταπολέμου, τα μόνα πλάσματα που δεν έχουν το παραμικρό δικαίωμα στον πλανήτη, ούτε καν μιας έκκλησης υπέρ τους, ούτε καν της παράθεσης κάποιων αναντίρρητων δεδομένων γύρω από την ύπαρξή τους, είναι τα αγέννητα παιδιά…

Οι αμβλώσεις εδώ είναι το λιγότερο. Σ’ αυτό το ανθρώπινο δράμα δεν υπάρχουν νικητές, μόνο θύματα. Ήταν και πάντα θα παραμείνουν ζήτημα τραυματικό και διαφιλονικούμενο. Άλλο είναι όμως το μείζον, το μέγιστο, εν προκειμένω. Διότι (και το ίδιο θα έλεγα αν το μήνυμά τους ήταν το διαμετρικά αντίθετο) η αφαίρεση των αφισών από το μετρό είναι νέτα σκέτα μια πράξη χυδαίας λογοκρισίας. Ένας ακρωτηριασμός του δημόσιου λόγου που ακριβώς επειδή γίνεται σε χώρο δημόσιο κι από οργανισμό κοινής ωφελείας ισοδυναμεί με επίσημη, κρατικώς επιβαλλόμενη φίμωση της ελευθερίας της έκφρασης. Με ωμή καταπάτηση δηλαδή μιας θεμελιώδους διάταξης του Συντάγματος.

Ελπίζω οι οργανωτές της καμπάνιας να φέρουν το θέμα στα δικαστήρια, όσο ψηλά κι αν απαιτηθεί. Τα φίμωτρα και οι δικτατορίσκοι της πολιτικής ορθότητας που τα κρατούν θα είμαστε ανάξιοι του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού αν περάσουν.

(Ότι αυτά γίνονται επί κυβερνήσεως που κάποιοι την αποκαλούν “συντηρητική” είναι βέβαια για γέλια. Όσο και το ότι το κόμμα που υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία της χώρας για έναν αιώνα αυτοχαρακτηρίζεται “ριζοσπαστική αριστερά”…)”

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr